ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ: ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Ι. Η ουσία του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης [1]

Αναμφίβολα η λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα της Ελλάδας. Ζήτημα επιβίωσης του Ελληνισμού.

 Εκ προοιμίου θέλουμε να τονίσουμε ότι το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν έχει καμία σχέση με τους ίδιους τους λαθρομετανάστες, των οποίων η έγνοια είναι πώς θα εξασφαλίσουν στον ήλιο μια καλύτερη μοίρα, έτσι όπως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το πεπρωμένο τους.[2]

Είναι αντιθέτως καθαρά θέμα που αφορά την Ελλάδα, δηλαδή τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους Έλληνες πολίτες, γενικά την ελληνική πολιτεία και κοινωνία. που εφαρμόζει μια συγκεκριμένη πολιτική στο πρόβλημα αυτό, την οποία και θα αναλύσουμε.

Το θέμα είναι λεπτό και ακανθώδες. Δεν τολμά κανείς εύκολα να τοποθετηθεί, εκτεθειμένος στον κίνδυνο να χαρακτηριστεί «εθνικιστής» και τα σχετικά και τα σχετικά ρατσιστικά από την αντίθετη πλευρά. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε ξανά και ξανά ότι το θέμα δεν αφορά τους ίδιους τους λαθρομετανάστες. Αφορά αποκλειστικά την πολιτική των κυβερνήσεων που εφάρμοσαν μια συγκεκριμένη καταστροφική μεταναστευτική πολιτική, τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους λαθρομετανάστες, αλλά και για μια συγκεκριμένη πολιτική και των άλλων κομμάτων και οργανώσεων, κυρίως της Αριστεράς. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι οι κυβερνήσεις άλλων χωρών κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα. Τα περί αλληλεγγύης τα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.  

Ο μύθος ότι δεν υπήρξε συνειδητή και οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, είναι παραπλανητικός, όπως θα δείξουμε στην κατωτέρω ανάλυσή μας.

Κάποιος πρέπει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Και αυτό χρειάζεται θάρρος, για να μπορεί να αντέξει όποιος επωμίζεται αυτό το έργο, την πιθανή ή σίγουρη λασπολογία. Το να πουλάς «αριστεροσύνη ή προοδευτικότητα» ανέξοδα, είναι ίδιον ανθρώπων δηλών ή καιροσκόπων ή τέλος ανθρώπων που για διάφορους άλλους λόγους δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα, όπως είναι και όχι, όπως θα ήθελαν ή θα επιθυμούσαν να είναι, σύμφωνα με την ιδεολογία τους ή καλύτερα την ιδεοληψία τους, αλλά και ανθρώπων που υπηρετούν εκών άκων ξένα συμφέροντα, αφήνοντας τους Έλληνες έρμαιο εκμετάλλευσης.

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι στην πραγματικότητα πρόβλημα μετακίνησης πληθυσμών που δεν οφείλεται κατά κύριο λόγο στην πολιτική των ιμπεριαλιστικών πολέμων, όπως τονίζεται από πλευράς ορισμένων αριστερών διανοουμένων. Είναι ένα φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που ρυθμίζει όλες αυτές τις λαθρομεταναστευτικές ροές.

Το μεταναστευτικό ρεύμα από το Μπαγκλαντές ή τη Νιγηρία ή το Πακιστάν κ.λπ. (που λόγω του πετρελαίου ως χώρα είναι πλούσια) δεν οφείλεται προφανώς σε βομβαρδισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συγκεκριμένα του ΝΑΤΟ, όπως γίνεται στην Συρία. Η ερμηνεία με αυτό το κριτήριο δεν επαρκεί για να ερμηνεύσει το φαινόμενο.
Η ανεξέλεγκτη ροή λαθρομεταναστών παίρνει τη μορφή εισβολής, η οποία αν ξεπεράσει ορισμένες διαστάσεις, μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες όσον αφορά την εθνολογική σύνθεση του πληθυσμού και όχι μόνο. Θα υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες. Ο εγκλωβισμός τους στην Ελλάδα αποτελεί αντικειμενικά επικίνδυνη εξέλιξη, η οποία δεν οφείλεται μόνο στην εγκληματική πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού, αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς που τους συνέδραμαν με το δική τους εγκληματική πολιτική. Ο νόμος για την ιθαγένεια αποτελεί για παράδειγμα πρόσκληση για την εισροή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Υπάρχουν επιπλέον πολλά παραδείγματα από την ιστορία, που δεν πρέπει να τα αγνοούμε. Οι μετανάστες στην Αμερική και την Αυστραλία, εξαφάνισαν ή μετέτρεψαν τους γηγενείς πληθυσμούς σε μειονότητες σε κάποια χρονικά πλαίσια. Αν οι μετανάστες ήταν φτωχοί ή πλούσιοι δεν είχε καμιά σημασία. Είναι κατανοητό: Κανείς ασφαλώς δεν είναι ευτυχισμένος όταν αφήνει την πατρίδα του, την οικογένειά του για να πάει στο άγνωστο, να θαλασσοπνιγεί, να πληρώσει μεγάλα χρηματικά ποσά στους δουλεμπόρους και να περάσει, εφ’ όσον επιζήσει, σε μια ξένη χώρα, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον.

Η συνεχιζόμενη ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών σ’ ένα αποσαθρωμένο και παραλυμένο κράτος, όπου η εθνική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία ουσιαστικά έχει καταλυθεί, προκαλεί τεράστια προβλήματα ασφάλειας και επιβίωσης του γηγενούς πληθυσμού, που οι συνέπειές τους είναι απροσδιόριστα οδυνηρές. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα που συσσωρεύονται σαν τσουνάμι, αλλά και τα ψυχολογικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Η πατρίδα μας μετά μια πορεία πολιτιστικής εξέλιξης, οδηγείται σε μια στιγμή στην πολιτιστική βαρβαρότητα.

Με  το πλήθος που έχει εισρεύσει παράνομα και τα δυσβάσταχτα προβλήματα που προκύπτουν από αυτή τη λαθραία είσοδο και όπου οι συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους τους Έλληνες είναι προβληματικές και γίνονται όλο και χειρότερες, υπαρξιακές πλέον, λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, που πλήττει τη χώρα καίρια, είναι παρ’ όλα αυτά ακόμη φιλική προς τους λαθρομετανάστες και πιστεύουμε ότι θα παραμένει η ίδια και στο μέλλον.

Υπάρχει βέβαια πλήθος κακοποιών στοιχείων: δουλεμπόρων, εμπόρων λευκής σαρκός και ναρκωτικών, διακίνησης όπλων και πολλών άλλων παράνομων ενεργειών (δολοφονιών, ληστειών κ.λπ). Επιπλέον ολόκληρη η Ελλάδα δεν μπορεί να μεταβληθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ούτε μπορεί να αφήσει ανεξέλεγκτα να κατακλύσουν οι λαθρομετανάστες ολόκληρη την επικράτεια, εξαναγκάζοντας τους Έλληνες να γίνουν μετανάστες από την ίδια τους την πατρίδα, στην οποία πολλοί Έλληνες πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή επέλεξαν ως λιμάνι ασφαλείας. Θα ήταν εγκληματικό να γίνουμε πάλι εμείς οι πρόσφυγες, πρόσφυγες γιατί δεν μπορεί να μας προστατεύσει η χώρα μας.

Πρόκειται βασικά για μια ολόκληρη βιομηχανία που αποφέρει πολλά μαύρα χρήματα, εκμεταλλευόμενη τον πόνο και την δυστυχία των ανθρώπων. Ήδη το οργανωμένο έγκλημα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και δεν μπορεί να τιθασευτεί με αστυνόμευση, απογκετοποίηση, φυλακές, κ.λπ. Τα προβλήματα υγείας δημιουργούν συνθήκες επιδημίας. Για πρώτη φορά επανεμφανίζονται ασθένειες που είχαν εξαλειφθεί από δεκαετίες: Ελονοσία, μαλάρια, χολέρα κ.λπ. Βασικά έχουν ξεφύγει όλα από κάθε έλεγχο. Ο πολίτης είναι Ερμαίος κάθε αυθαιρεσίας, ασυδοσίας και εγκληματικότητας. Αυτά τα φαινόμενα δεν υπήρχαν πριν την λαθρομετανάστευση ή τουλάχιστον δεν υπήρχαν σε τέτοιο επικίνδυνο βαθμό. Όλα αυτά οδηγούν επιπλέον σε νέες πρωτόγνωρες μορφές ιδεολογικού και θρησκευτικού φανατισμού.

Μπορούσες παλιά να κυκλοφορείς παντού ελεύθερα. Τώρα όχι. Είμαστε πια φυλακισμένοι στο ίδιο μας το κράτος ή μάλλον το παρακράτος. Γιατί αυτό που βιώνουμε τώρα ως κράτος είναι κράτος ασύδοτο της ρεμούλας και της αρπαχτής. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κάθε ίχνος ποιότητας για την οποία οι μανάδες μας και οι πατεράδες μας έχυσαν ποταμούς αιμάτων, έχει εξαφανιστεί μέσα σε μια στιγμή. Οι Έλληνες (τα φτωχά λαϊκά στρώματα φυσικά), ζουν πια μέσα στον τρόμο και την  εξαθλίωση και την κατάθλιψη.

Οι λαθρομετανάστες είναι στην πλειοψηφία τους τα θύματα, που χρησιμοποιούνται πολλές φορές για σκοπιμότητες, για τις οποίες οι ίδιοι δεν φέρουν κατά το μάλλον ή ήττον καμία σχεδόν ευθύνη. Δεν ενεργούν δηλαδή συνειδητά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, θετικά ή αρνητικά.[3] Γίνονται όμως εύκολα, λόγω της εξαθλίωσης και του χαμηλού πολιτιστικού τους επιπέδου, και της ισλαμικής τους θρησκείας, αντικείμενο εκμετάλλευσης από εξωθεσμικούς παράγοντες, που δεν έχουν σχέση με τη μοίρα τους.

Τέλος η πείνα και η πλήρης εξαθλίωση μπορεί να τους οδηγήσει σε απεγνωσμένες και απονενοημένες ενέργειες, που ακόμη είναι νωρίς να συλλάβουμε την έκταση και το μέγεθός τους. Τα σημάδια ωστόσο είναι ήδη ορατά δια γυμνού οφθαλμού. 

Ασφαλώς ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν και πράκτορες ξένων συμφερόντων, κυρίως από την  Τουρκία, αλλά και από άλλες ισλαμικές χώρες, κατά πλειοψηφία σουνιτικές.  Είναι γνωστό ότι προσπαθούν μυστικές υπηρεσίες να καλύπτονται και να  δρουν ανάμεσα στους λαθρομετανάστες, όπως τα ψάρια στο νερό. Ύποπτες για την χρηματοδότησης τους είναι και ορισμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που βρίσκουν μάλιστα καταφύγιο σε αριστερά σχήματα για κάλυψη και «αριστερό άλλοθι», ενώ πρόκειται πολλές φορές για μυστικές υπηρεσίες που κρύβονται από πίσω τους.  Το γεγονός αυτό είναι αυτονόητο ακόμη και για αδαείς. Το χειρότερο στην περίπτωση αυτή είναι ότι μερικές τέτοιες ΜΚΟ ενισχύονται οικονομικά και από τα μυστικά κονδύλια του Υπουργείου Εξωτερικών, πέρα από τις άλλες ύποπτες πηγές.

Οι λαθρομετανάστες αποτελούν στην ουσία το μοντέρνο παγκόσμιο λούμπεν προλεταριάτο, που χρησιμοποιούν και διακινούν έμμεσα ή άμεσα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (τα υπερεθνικά μονοπώλια και οι κολαούζοι τους) για τους δικούς τους στρατηγικούς σκοπούς.

Για μας στην Ελλάδα η λαθρομετανάστευση έχει άμεση σχέση, πέρα από το οικονομικό και με τα θέματα της εθνικής ασφάλειας, της εδαφικής ακεραιότητας, της πληθυσμιακής αλλοίωσης και διάλυσης της συνοχής της ελληνικής κοινωνίας, ως μιας ξεχωριστής εθνικής οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ενότητας και ιδιοπροσωπίας.

Συνεπώς δεν πρόκειται για μετανάστευση, που είναι κατά τα άλλα ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά για παράνομη είσοδο σε μια χώρα ανθρώπων, για τη δυστυχία των οποίων δεν έχει καμία ευθύνη, ώστε να υποστεί δικαίως τις συνέπειές  της.  Η μετανάστευση στα ευνομούμενα κράτη γίνεται με κανόνες, δηλαδή με συμβάσεις. Το παράδειγμα ότι και σε άλλα κράτη υπάρχει το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι παραπλανητικό. Δεν ανήκουμε στις αποικιοκρατικές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής πρέπει να πληρώσουν για ό,τι κακό έπραξαν στους κατοίκους των χωρών που εκμεταλλεύτηκαν άγρια, ούτε έχουμε μηδενικά προβλήματα με τους γείτονές μας, που στην πλειοψηφία τους είναι ομόθρησκοι με τους λαθρομετανάστες, για να μη διακινδυνεύουμε από τη χρησιμοποίησή τους για δικούς τους σκοπούς.

Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να πληρώνουμε για τις ευθύνες άλλων. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική χώρα, για να υφίσταται μάλιστα κατά κύριο λόγο το βάρος όλης της μεταναστευτικής εισροής, που παίρνει διαστάσεις τσουνάμι. Δεν αξίζει στην Ελλάδα να γίνει χώρα «αποβλήτων» της παγκόσμιας λαθρομετανάστευσης. Δεν τη δημιούργησε για να την υφίσταται δικαίως ίσως.

Πόσα εκατομμύρια εξαθλιωμένων μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα, χωρίς να βουλιάξει στην εξαθλίωση και τον αλληλοσπαραγμό;  Δεν αποτελεί διεθνιστική αλληλεγγύη, ούτε ανθρωπιστικό καθήκον να μεταβάλλεται η Ελλάδα σε χωματερή λαθρομεταναστών της υφηλίου.

Επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα είναι στην κυριολεξία της κατευθυνόμενη. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ είχε πει κάποτε ότι με την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο. Αρκεί να στείλουμε μερικά εκατομμύρια στη χώρα και θα την αλώσουμε. Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και του Καραμανλή, προώθησε αυτή την πολιτική, για να δημιουργήσει συνειδητά μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία.[4]. Τα ανοιχτά σύνορα και η απόκτηση ιθαγένειας που προγραμμάτισαν σκόπιμα τα δύο κόμματα εξουσίας με τη σύμπραξη των κομμάτων της Αριστεράς αποτελούν προσκλητήριο για την είσοδο στον «παράδεισο» για τους λαθρομετανάστες.

Αν από την άλλη ταυτίζουμε την μετανάστευση με την λαθρομετανάστευση, τότε πρακτικά καταργούμε κάθε έννοια έθνους – κράτους και ταυτιζόμαστε με εκείνους που θέλουν να το καταργήσουν για να το μεταβάλουν σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου θέματα όπως η εθνική Ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και τα σύνορα της επικράτειας ενός  κυρίαρχου κράτους,  δεν έχουν νόημα και ισχύ.

Η περίπτωση της απεργίας πείνας των λαθρομεταναστών από την Κρήτη τον Ιανουάριο του 2009 και η κωμικοτραγική της αντιμετώπισή, δεν αποτελεί ούτε ανικανότητα, ούτε ανεπάρκεια, ούτε πανικό, ούτε αποτυχία της κυβέρνησης, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά συνειδητή και σκόπιμη πολιτική και της ίδιας και της πολιτικής των ΜΚΟ, που βασικά ενισχύονται οικονομικά από την κυβέρνηση και από άλλες ύποπτες πηγές, για δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής Ελλάδας. Λίγο έχουν να κάνουν με ανθρωπισμό και ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ας μη ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η «ανθρωπιστική» επέμβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και ούτω καθεξής.

Αυτήν την πολιτική ενισχύουν συνειδητά ή ασυνείδητα και τα κόμματα της Αριστεράς. Για την επιτυχία του σκοπού αυτού χρησιμοποίησαν στη φάση αυτή υποκριτικά τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες των Ελλήνων από τη μια και την εθνικιστική υστερία του ΛΑΟΣ,  για να περάσουν χωρίς κλυδωνισμούς το σχέδιο της πλήρους νομιμοποίησης των λαθρομεταναστών, συγχέοντας, όπως επανειλημμένα τονίσαμε, την ιμπεριαλιστική στρατηγική του κεφαλαίου για φτηνή εργασία με την διεθνιστική αλληλεγγύη. Λησμονούν ότι οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ανά τον κόσμο γίνεται στο όνομα της υπεράσπισης τάχα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας». 

Γι’ αυτό με το καθεστώς ανοχής που εξασφάλισαν με την απεργία πείνας οι 287 λαθρομετανάστες, πανηγυρίζουν και διακηρύττουν ότι «συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι να δικαιωθούν όλοι οι μετανάστες», που σημαίνει την πλήρη νομιμοποίησή τους.

Το όλο πρόβλημα δεν έχει επίσης καμία σχέση με την ανθρωπιστική ευαισθησία των Ελλήνων και  καμία  εθνικιστική ή ρατσιστική στάση τους απέναντι στους ξένους. Απεναντίας η ανθρωπιστική στάση των Ελλήνων πολιτών, παρ’ όλα όσα υφίστανται από την εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών είναι μοναδική. Ασφαλώς οι Έλληνες νιώθουν ανασφάλεια και ξενοφοβία, αλλά αυτό δεν μπορεί να ταυτιστεί με ρατσισμό ή σοβινισμό, ή την «εχθροπάθεια», ενός άγνωστου όρου που εισήγαγε ο Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου κ. Καστανίδης, με τον οποίο για λόγους εξασφάλισης της καριέρας του τελευταία διαφώνησε.

Οι Έλληνες απέδειξαν επανειλημμένα την απαράμιλλη ανθρωπιστική τους συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους λαούς απανταχού της υφηλίου σε ποικίλες καταστροφές, είτε από φυσικά φαινόμενα είτε από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και δε χρειάζονται πιστοποιητικά ανθρωπισμού από εκούσιους ή ακούσιους πράκτορες ξένων συμφερόντων ή από κάποια «αριστερά ή αριστερίστικα» ιερατεία.  Τα περί «ανθρωπισμού, διεθνισμού, αλληλεγγύης, οικουμενισμού κ.λπ» είναι άλλοθι που χρησιμοποιούν εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, για να υπηρετήσουν τα σχέδια της Νέας Τάξης. Πολλοί καλοπροαίρετοι πολίτες, είναι αλήθεια, παρασύρονται από την πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα συμφέροντα που συνδέονται με τη λαθρομετανάστευση, κυρίως για φτηνό εργατικό δυναμικό, και αποκτούν καμιά φορά λάθος αντίληψη και κατανόηση του προβλήματος.

Οι άνθρωποι αυτοί που προέρχονται από Ασία και Αφρική ως επί το πλείστον, λόγω των πολέμων και της φτώχιας, που άλλοι τους καταδίκασαν σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι απορίας άξιο, ότι δεν κατέφυγαν στα όμορα κράτη, όπου η Μουσουλμανική θρησκεία είναι η κυρίαρχη θρησκεία και όπου ο πλούτος των κρατών αυτών θα τους εξασφάλιζε λογικά και δουλειά και ελευθερία στα θρησκευτικά τους καθήκοντα και όπου τα ήθη και έθιμα είναι σχεδόν ίδια π.χ. Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος, και πολλά άλλα.

Η Τουρκία είναι ο βασικός μεσάζοντας – μεταφορέας των αξιολύπητων και δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων. Είναι πια βέβαιο ότι η λαθρομετανάστευση προωθείται σχεδιασμένα από την Τουρκία, όπου η διακίνησή τους, πέρα από τις άλλες σκοπιμότητες που υπηρετεί, όπως τον εποικισμό της Ελλάδα με ειρηνικά μέσα, κάτι που εφαρμόζεται συστηματικά στην Κύπρο, συνιστά επιπλέον μια κερδοφόρα επιχείρηση

Ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σε κάποια χρόνια και αρκετά σύντομα μπορεί να γίνουμε ένα κράτος σαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου οι μειονότητες που θα έχουν αναγνωρισθεί επίσημα από το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό κατεστημένο, για «ανθρωπιστικούς πάντα λόγους» θα ερίζουν για την αυτονομία ή ανεξαρτησία τους. βλ. Κόσσοβο, Μαυροβούνιο κ.λπ. Πέρα από το γεγονός ότι θα ζητούν τα μειονοτικά τους δικαιώματα.[5]. Η Δυτική Θράκη ίσως αποτελέσει τον πρώτο στόχο. Τα σχέδια της Τουρκίας στον χώρο αυτό είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Αν μέσα σ’ όλους αυτούς τους νόμιμους και μη νόμιμους λαθρομετανάστες, έχουν εισχωρήσει πράκτορες ξένων χωρών, και το θεωρούμε πέρα από σίγουρο ότι κάτι τέτοιο έχει συμβεί, τους δίνουμε την δυνατότητα με «νόμιμα μέσα» να οδηγήσουν την Ελλάδα σε αντιδικία και σπαραγμό μεταξύ των πολιτών της, όπου η κρίση λόγω της φτώχιας, της εκμετάλλευσης και της διαφοράς πολιτισμών, θα την διαιρέσει σε τέτοιο σημείο, που να είναι δύσκολο ή και αδύνατο να μαζέψει τα κομμάτια της και να γίνει ξανά ένα έθνος- κράτος σεβαστό, έχοντας πίσω του μια αξιοζήλευτη από τα άλλα κράτη ιστορία σ’ όλα τα επίπεδα.

Ο εποικισμός της Ελλάδας από λαθρομετανάστες, κυρίως από ισλαμικές χώρες, υπηρετεί άμεσα και έναν άλλο στόχο, τη δημιουργία στην Ελλάδα ισχυρής και πολυπληθούς ισλαμικής μειονότητας, ως μελλοντικής πέμπτης φάλαγγας,[6] της οποίας την προστασία και κινητοποίηση θα αναλάβει εργολαβικά η γειτονική Τουρκία ή κάποια άλλη χώρα, (δεν έχει σημασία ποια), για να την χρησιμοποιήσει ως μοντέρνο και «ειρηνικό» τρόπο κατοχής και ελέγχου της χώρας. Τα σημάδια, οι λεγόμενες από τους νομικούς «αποχρώσες ενδείξεις» είναι επαρκείς για τέτοια συμπεράσματα.

Η πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία που ευαγγελίζονται και που με τη βία προσπαθούν να επιβάλουν στην Ελλάδα οι κυβερνώντες από την εποχή Σημίτη και κυρίως με τη συνειδητή πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, συνεπικουρούμενοι από τη μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη συνοχή και επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας, που για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της κινδυνεύει από αφανισμό.[7]

Το τελευταίο δεν αποτελεί σχήμα λόγου, ούτε κινδυνολογία, αν αναλογιστούμε την παντελή καταστροφή της παραγωγής, την εξαθλίωση, την υπογεννητικότητα, την γήρανση του πληθυσμού, την ανεργία και κυρίως τη φυγή στο εξωτερικό του δυναμικότερου και δημιουργικότερου τμήματος του πληθυσμού της Ελλάδας, που συνιστά η μορφωμένη νεολαία της και που αποτελεί την προϋπόθεση της ύπαρξής της σε τελευταία ανάλυση.

Η ανεξέλεγκτη εισροή στρατιών μεταναστών από την άλλη έχει ως αποτέλεσμα την επικίνδυνη αλλοίωση του πληθυσμού. Η χώρα κινδυνεύει από εσωτερική και εξωτερική κατοχή. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται ότι όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, αλλά ακολουθούν ένα καλά οργανωμένο στρατηγικό σχέδιο που υπάγεται στο γενικότερο σχέδιο για την καταστροφή της Ελλάδας, που αναπτύξαμε σε προηγούμενα κεφάλαια.

Η κατάσταση βαθμιαία γίνεται ανεξέλεγκτη, γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με πληθυσμούς που μπορούν και είναι σε θέση να ενσωματωθούν ή να ζήσουν ειρηνικά με τους Έλληνες, αλλά να επιβάλουν τη δική τους ισλαμική θρησκεία ως πολιτική έκφραση του Ισλαμισμού. Υπάρχουν πολλοί άθεοι κατά τα άλλα, που μάλιστα προσπαθούν με κάθε μέσο να ενοχοποιήσουν την ορθόδοξη θρησκεία και να την καταργήσουν, αν μπορούν, αλλά όχι μόνο ανέχονται, αλλά υποστηρίζουν μετά μανίας τον Ισλαμισμό των λαθρομεταναστών, ως τάχα σεβασμό στη διαφορετικότητα. Παράδειγμα τρανό ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που τα έβαλε με ανελέητο τρόπο ενάντια στην ορθόδοξη εκκλησία και τις αξίες του έθνους. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι το έκανε τυχαία.

Μπορεί ακόμη να σκεφτεί κανείς τι θα συμβεί, εάν η Τουρκία ή κάποια άλλη «φίλη» χώρα θέλει σε κάποια δεδομένη στιγμή που της συμφέρει, να δημιουργήσει χάος και αναστάτωση στην Ελλάδα με μια απλή προβοκάτσια; Να βάλει π.χ. κάποιον υποτιθέμενο ακροδεξιό να κάψει δημοσίως το κοράνι ή να κάψει ολόκληρη την Ελλάδα; Ήταν τυχαίες οι πυρκαγιές;

Μπορεί να σκεφτεί κανείς τι θα συμβεί, αν κάποιος πεινά και δεν έχει δυνατότητα να προσποριστεί τα απαραίτητα για την απλή επιβίωση, είτε είναι αλλοδαπός, είτε είναι Έλληνας; Ασφαλώς και θα κλέψει και σε τελευταία ανάλυση θα σκοτώσει για ένα κομμάτι ψωμί.[8]

Η διαφορά από τον Έλληνα και ξένο δεινοπαθούντα είναι ότι ο Έλληνας ίσως έχει παρ’ όλα αυτά κάπου να ακουμπήσει, ο αλλοδαπός όμως όχι. Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι λόγω του πολιτιστικού του επιπέδου έχει κάποια ηθικά αντανακλαστικά, για να μην μηδενίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

 Ήδη βιώνουμε την κατάσταση αυτή στο πετσί μας, όπως λέει και ο λαός. Η ανασφάλεια έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο, το ίδιο και η εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών. Γι’ αυτό και αποκρύβεται μεθοδικά.

Η ποιότητα ζωής του Έλληνα, που χρειάστηκε ποταμό αιμάτων και αγώνες αιώνων των γονέων μας, για να φτάσει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο έχει, εξανεμιστεί μέσα σε λίγα χρόνια.

Είναι λοιπόν αναγκαίο να εξετάσουμε τη λαθρομετανάστευση με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα, μακριά από ιδεοληψίες και δογματισμούς, καθώς και από φαύλους και υποκριτικούς διεθνισμούς, που ανέξοδα διακηρύττουν κάποιοι βολεμένοι ή πράκτορες και να δούμε το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση για τον τόπο και τον μέλλον του.

Πολλοί δειλιάζουν να το πράξουν από φόβο μήπως κατηγορηθούν για συντηρητικοί ή αντιδραστικοί, όπως προαναφέραμε, αφήνοντας το πρόβλημα να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες κατακλύζουν την Ελλάδα κανένα σπασμωδικό μέτρο αστυνόμευσης δεν μπορεί να αποδώσει.[9]

Τα στρατόπεδα φιλοξενίας, τα οποία στην ουσία είναι μοντέρνα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που προπαγανδίζονται για προεκλογικούς και ψηφοθηρικούς λόγους, πέρα από το γεγονός ότι είναι απάνθρωπα και θυμίζουν άλλες καταστάσεις σε φασιστικά καθεστώτα, είναι αναποτελεσματικά και σπασμωδικά. Δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να λύσουν το πρόβλημα για τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, παρά μόνο να το εξαπλώσουν από τις πόλεις και στην επαρχία, έτσι ώστε η Ελλάδα να γίνει στο σύνολό της ένα απέραντο Νταχάου.

Πρέπει να καταλάβουμε ποιοι και για ποιους λόγους κινούν τα νήματα της λαθρομετανάστευσης και με βάση ποια ιδεολογία και πολιτική, για να μπορούμε να προτείνουμε και τις ενδεδειγμένες λύσεις. Ήδη έχουμε προϊδεάσει για τους υπαίτιους αυτής της πολιτικής. Είναι σαφώς ότι υπαίτιο είναι όλο το πολιτικό προσωπικό, από τότε που δημιουργήθηκε το πρόβλημα, άλλοι γιατί το δημιούργησαν και άλλοι γιατί το στήριξαν.

Χρειάζεται ωστόσο θάρρος και παρρησία, «αρετήν και τόλμην» κατά Κάλβον, για να αντιμετωπίσει κανείς την ιδεολογική τρομοκρατία όλων εκείνων που εμπορεύονται τον «ανθρωπισμό» και το «διεθνισμό» με το αζημίωτο και κατηγορούν τους άλλους για εθνικισμό και ρατσισμό, γιατί τα προβλήματα της λαθρομετανάστευσης κρατικοδίαιτοι και βολεμένοι στην πλειοψηφία τους όπως είναι, δεν τους αγγίζουν. Απλώς τα φορτώνουν χωρίς αιδώ στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, που υφίστανται της συνέπειες. Κάποτε φυσικά μπορεί να τους αγγίξει κι’ αυτούς, όταν το κακό παραγίνει. Τότε θα γνωρίσουμε πραγματικά και τη δικής τους «αλληλεγγύη». Όσο το πρόβλημα αφορά τα πιο φτωχά και εξαθλιωμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, που υποφέρουν τα πάνδεινα, μπορούν να το παίζουν «επαναστάτες εκσυγχρονιστές με το αζημίωτο».[10]

Ας μην πέσουμε λοιπόν θύματα της ιδεολογικής τρομοκρατίας τους, γιατί σε τελευταία ανάλυση επιδιώκουν να κάμψουν το φρόνημά μας, ενοχοποιώντας το, για να εφαρμόσουν τα άνομα σχέδιά τους, με τη φενάκη της δήθεν «προοδευτικής» πολιτικής και του «διεθνισμού». Θεωρούν ότι η ανοχή στη λαθρομετανάστευση αποτελεί κριτήριο προοδευτικότητας. Φοβούνται μη τυχόν κατηγορηθούν για ρατσιστές. Στην ουσία είναι δηλοί και υποκριτές και γι’ αυτό μεταχειρίζονται δόλιες μεθόδους. Άλλοι πάλι ζουν, έχοντας ως μέσο βιοπορισμού την δήθεν αλληλεγγύη τους στους λαθρομετανάστες. Όμως δεν μπορούν να τρομοκρατήσουν όλους τους Έλληνες πατριώτες, αποκαλώντας τους εθνικιστές. Ο πατριωτισμός δεν έχει καμία, μα καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε μορφή εθνικισμού, πολύ λιγότερο ρατσισμού.

 Ένα σύνθημα πρέπει να επικρατεί απ’ άκρου σ’ άκρο της Ελλάδας: Τρομοκρατείστε τους (ιδεολογικούς) τρομοκράτες, όχι φυσικά με τις ίδιες μεθόδους που εφαρμόζουν οι ίδιοι![11]

Δυστυχώς η Αριστερά στην πλειοψηφία της, εναποθέτει, (εάν δεν περιφρονεί πλήρως ή αγνοεί προκλητικά, την υπεράσπιση των Εθνικών Θεμάτων), στο ΛΑΟΣ κα τη Χρυσή Αυγή, ενώ έπρεπε να πρωτοστατεί η ίδια, όπως το έκανε με το ΕΑΜ, την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για τα θέματα της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Δεν αποσυνέδεαν ποτέ το εθνικό από το κοινωνικό. Για το λόγο αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει.[12]

Πρέπει επιπλέον να πούμε μια σκληρή αλήθεια, που δεν τολμούν οι δηλοί να εκφράσουν: Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής δεν φταίνε οι Έλληνες πολίτες, αλλά η Αριστερά στην πλειοψηφία  της και δε χρειάζεται επιχειρηματολογία για να αποδείξει τα αυταπόδεικτα.

Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε και ερμηνεύσουμε όλο το πλέγμα που έχει σχέση με το πρόβλημα, και που το θεωρούμε διαχρονικά, ως το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα της πατρίδας μας.

ΙΙ. Η κοινωνική διάσταση του προβλήματος

1.      Το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και τα κόμματα που το εκπροσωπούν στην

       Ελλάδα: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία

Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που αποτελεί, όπως τονίσαμε ανωτέρω, μείζον εθνικό και κοινωνικό θέμα, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να κατανοήσουμε τη φύση και την πολιτική του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και τη μοντέρνα στρατηγική που εφαρμόζει για την επίτευξη των στόχων του και μέσω της λαθρομετανάστευσης.

Κανείς δεν αμφιβάλλει σήμερα ότι το κεφάλαιο, με τη νέα του μορφή ως παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο σύστημα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, εφαρμόζει διεθνώς τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Με τον όρο παγκοσμιοποίηση εννοούμε – και παρ’ όλο που θεωρείται αυτονόητο, πρέπει να το τονίσουμε - την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών (εμπορευμάτων) και υπηρεσιών. Στις υπηρεσίες ασφαλώς εντάσσεται και το εργατικό δυναμικό στο οποίο εμπλέκεται και το πρόβλημα της μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης. Μ’ ένα λόγο το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει σχέση με τις υπηρεσίες

Όσον αφορά το κεφάλαιο και τα αγαθά είναι πρόβλημα άλλης συζήτησης. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει σχέση με την τρίτη συνισταμένη της παγκοσμιοποίησης που ακούει στο όνομα υπηρεσίες. Οι λαθρομετανάστες ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία.

Η προσπάθεια του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου για φτηνή εργατική δύναμη υπηρετείται κάλλιστα με τη μετακίνηση εξαθλιωμένων πληθυσμών από τις φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής προς την Ευρώπη (υπηρεσίες), που ένας από τους βασικούς στόχους του είναι η δυνητική ή πραγματική εξομοίωση της εργατικής αμοιβής με τις αμοιβές των εργατών από τις χώρες της λαθρομετανάστευσης, για να αναδείξουμε το πρόβλημα στα γενικά του πλαίσια.

Στο βαθμό που το Λαϊκό Κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση ή και σε ήττα από το κεφάλαιο και την αστική τάξη που το εκφράζει, όπως συμβαίνει στην εποχή μας, αυτή η πολιτική θα προωθείται χωρίς αντίσταση.[13] Είναι φυσικό να αντιληφθούμε ότι το παρασιτικό κεφάλαιο δεν διακατέχεται από ανθρωπισμό και ευσπλαχνία, ούτε από κάποιο πατριωτικό αίσθημα.  Έχει την ικανότητα ωστόσο να εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού, προς ίδιον όφελος. 

Το κεφάλαιο, όπως είχε πει και στον λόγο του της Λαμίας ο Άρης Βελουχιώτης, στις 22.Οκτωβρίου 1944 [14] και είναι γενικά παραδεκτό, δεν έχει πατρίδα. Κυρίως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στην εποχή της αποικιοκρατίας το κεφάλαιο εθεωρείτο εθνικό.  Αυτή η κατάσταση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, έχει ανατραπεί ανεπιστρεπτί.  Κάτι που διαφεύγει της προσοχής και των αναλύσεων ορισμένων κύκλων της διανόησης της Αριστεράς, έχει όμως τεράστια σημασία,  για να αντιμετωπίσει κανείς τα προβλήματα στην πραγματική τους βάση και όχι στη θεωρία.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και ένα ιστορικό λάθος, που αφορά τη στάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων πριν από την έκρηξη του Α΄  Παγκόσμιου Πολέμου. Στον πόλεμο αυτόν οι σοσιαλδημοκράτες, εκτός από του Μπολσεβίκους και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Σερβίας, δεν υπερασπίστηκαν το εθνικό κράτος, αλλά την αστική τάξη, δηλαδή το κεφάλαιο. Κάτι ανάλογο που συμβαίνει και σήμερα με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ελλάδας, της Ευρώπης και ολόκληρης της υφηλίου γενικότερα. Βασικά τάχτηκαν ενάντια στο έθνος τους. Η στήριξη της αστικής τάξης, την οποία προσέφεραν, οδήγησε σε περιπέτειες και καταστροφές της χώρας τους και συνεπώς και του έθνους τους.

Η ανεξέλεγκτη, αλλά κατευθυνόμενη και οργανωμένη από το υπερεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τους ντόπιους μεταπράτες κεφαλαιοκράτες μετακίνηση της εξαθλιωμένης μάζας του λούμπεν προλεταριάτου της Ευρασίας και της Αφρικής προς τις πλούσιες ή υποτιθέμενες πλούσιες χώρες του Βορρά υπηρετεί πλήρως αυτή την στρατηγική.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής, δηλαδή της διακίνησης φτηνού εργατικού δυναμικού, εντάσσεται και το ντόπιο κομπραδόρικο και παρασιτικό κεφάλαιο. Είναι το ίδιο κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές του, που στέλνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες το πιο δυναμικό τμήμα της κοινωνίας μας στο εξωτερικό. Τα καλύτερα μυαλά, όπως λένε πολλοί, μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Όχι φυσικά ως λαθρομετανάστες. Αυτή η αφαίμαξη της Ελλάδας από τα νιάτα της δεν είναι φυσιολογική, όπως, ως φυσιολογική θέλουν να παρουσιάσουν πολλοί παράγοντες της Αριστεράς την λαθρομετανάστευση.

Για να συνειδητοποιήσουμε τη στρατηγική περιγράψαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο τη φύση αυτού του παρασιτικού κεφαλαίου, που καλύτερα από τον καθένα εξέθεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήδη από την εποχή της χούντας των συνταγματαρχών. Ως οικονομολόγος και άριστος γνώστης της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, εξέθεσε με σαφήνεια τη φύση και την πολιτική αυτή του ελληνικού κεφαλαίου, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η υποτέλειά του προς ίδιος όφελος στη Νέα Τάξη,  της οποίας ηγέτιδα δύναμη είναι οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοι και οι υποτακτικοί της, δηλαδή τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και όχι μόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν θίγουν την ουσία.[15]

Τι ευσταθεί και τι δεν ευσταθεί από την τοποθέτηση αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου,  του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιάννη Μηλιού και ασφαλώς και άλλων αναλυτών; που αναφέραμε σε προηγούμενα κεφάλαια; Εξελίχτηκαν τα πράγματα στη μεταπολίτευση, όπως ακριβώς μετά τον εμφύλιο; Η Αλήθεια είναι ότι μετά τον εμφύλιο έως την απριλιανή δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1967 υπήρξε πραγματική μονοκρατορία της δεξιάς εκτός από ένα μικρό χρονικό διάλυμα 63 -64, που ακόμη και την περίοδο αυτή δεν έχασε την ισχύ και τα στηρίγματά του, όπως γνωρίζουμε και από τα γεγονότα της αποστασίας του 65. 

Μετά τη  χουντική περίοδο 1967 -74, που αποτελούσε το τελευταίο επεισόδιο του εμφυλίου πολέμου, όπως τονίζουν πολλοί,[16] επεκράτησε το μοντέλο στο οποίο αναφέρεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή ο δικομματισμός, του οποίου, ειρήσθω εν παρόδω, εμπνευστής του ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Με τη διαφορά ότι ο ρόλος της εξάρτησης γίνεται αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Το καθένα διαγκωνίζεται ποιο θα είναι πιο υποτακτικό στον μεγάλο αφέντη, για να αναρριχάται στην εξουσία και απολαμβάνει τα αγαθά της. Τελικά επεκράτησε το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, με κύριο εκπρόσωπό του τη δυναστεία Παπανδρέου, μετά την πλήρη κατάρρευση της δυναστείας Μητσοτάκη και την αποτυχία επικράτησης της δυναστείας Καραμανλή, γιατί δεν ήταν σε θέση οι δύο τελευταίοι να εκτελέσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά τα κελεύσματα της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, όπως η πρώτη και μάλιστα στα πλαίσια της νέας του μορφής ως αγγλοσαξονικό μοντέλου του καπιταλισμού που αναφέραμε στα πρώτα κεφάλαια.[17] Δεν είναι τυχαία η προπαγάνδιση από τον Γιώργο Παπανδρέου της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, δηλαδή της Νέας Τάξης.

Για όσους έχουν αμφιβολία παραθέσαμε δύο αναλυτικές τοποθετήσεις του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου στο θέμα, που επεξηγεί τη φύση του ελληνικού κεφαλαίου, του οποίου πολιτικοί εκπρόσωποι, όπως είπαμε, είναι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία.[18]

Μέσα στο πλέγμα αυτό τα ελληνικά αστικά κόμματα (τα κόμματα του κομπραδόρικου  κεφαλαίου), ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αλλά κυρίως το ΠΑΣΟΚ, που εκπροσωπεί την πιο ακραία παρασιτική και ξενόδουλη αστική τάξη της πατρίδας μας, συμμαχεί με το διεθνές κεφάλαιο, για να εξασφαλίσει από τη λεία (την εκμετάλλευση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας ) [19] το δικό της ληστρικό μερίδιο.[20] Και αυτό το πράττει με τη μέθοδο του «σοκ και δέος» της σχολής του Σικάγου.[21]

 Έτσι δεν πρέπει να μας παραξενεύει η αντεθνική στάση του ελληνικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσωπήσεων, δηλ. του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ως εκφραστών της κυρίαρχης αστικής τάξης, παρ’ όλες τις διαφοροποιήσεις σε επί μέρους εθνικά και κοινωνικά θέματα μεταξύ τους. Θα μιλήσουν πάντοτε με τη «φωνή του κυρίου τους» δηλαδή ως μεσολαβητές με το αζημίωτο και εκφραστές και τοποτηρητές των ατλαντικών και κυρίως υπερατλαντικών κέντρων.[22].

Ένα ρόλο που κυρίως έπαιζε παλιά το παλάτι και τα κόμματα που έλεγχε.

2. Τα κόμματα της Αριστεράς και η λαθρομετανάστευση

Καθοριστικό ρόλο συνεπώς παίζει το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, που τους χρησιμοποιεί κυρίως για να σπάσει την αντίσταση της εγχώριας εργατικής δύναμης με όλα τα καταστρεπτικά αποτελέσματα γι’ αυτήν, όπως ακριβώς τα εξέθεσε λεπτομερώς ο Μαρξ και ο Έγκελς, στην περίπτωση της Αγγλίας.

Ο Μαρξ και Έγκελς ήταν αντίθετοι στη μετακίνηση εργατών από μια χώρα σε μια άλλη, γιατί θεωρούσαν και δικαιολογημένα ότι με τη μετακίνηση αυτή, θα σπάσει η ενότητα της εργατικής τάξης και θα κατέβουν τα μεροκάματα. Ο Δημήτρης Ντούσας στο βιβλίο του Μαρξισμός και σύγχρονη μετανάστευση, παραθέτει, όπως ο ίδιος λέει, σε ενδεικτική σύνοψη των θέσεων του Μαρξ, ορισμένες χαρακτηριστικές περικοπές: «Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας». «Η μετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε εχθρικά στρατόπεδα, που μισιούνται μεταξύ τους».«Αυτός ο ανταγωνισμός ντόπιων και ξένων εργατών είναι το μυστικό της ανικανότητας της ντόπιας εργατικής τάξης, να οργανώσει το εργατικό επαναστατικό κόμμα και να πραγματοποιήσει την κοινωνική επανάσταση. Είναι το μυστικό της διατήρησης της καπιταλιστικής τάξης στην εξουσία». «Ο εφοδιασμός της ντόπιας αγοράς εργασίας με ξένα εργατικά χέρια, ρίχνει του μισθούς, καθώς και την υλική, ηθική και πολιτιστική θέση της ντόπιας εργατικής τάξης»[23]

Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας σε αντίθεση με το πρόβλημα, που αντιμετώπιζε η Αγγλία στην εποχή του Μαρξ, που το ζήτημα ήταν καθαρά ταξικό – εργατικό, στη Ελλάδα έχει επιπλέον και έναν κρίσιμο εθνικό χαρακτήρα. Οι στρατιές των λαθρομεταναστών αποτελούν δυνητικά όχι μόνο εποικισμό, αλλά καθαρά δυνητικό στρατό κατοχής, που σε μια δεδομένη στιγμή μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον της Ελλάδας από κύκλους που είναι σε θέση να τους χρησιμοποιήσουν, όπως είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Τουρκία, η Σαουδαραβία και οι άλλες ισλαμικές χώρες. Επιπλέον γίνεται παραλληλισμός με χώρες, όπως η Αγγλία και η Γαλλία, που ήταν χώρες αποικιοκρατικές και συνεπώς δικαιολογημένα έχουν προβλήματα. Εμείς δεν είχαμε αποικίες, ώστε να έρχονται οι άνθρωποι από κει δικαιωματικά και μάλιστα να αξιώνουν να αποκτούν και την ελληνική ιθαγένεια.

Συνεπώς το πρόβλημα στη χώρα μας έχει άμεση σχέση με την κοινωνική της συνοχή και την εθνική της επιβίωση και με την έννοια αυτή δεν αποτελεί πρόβλημα διεθνιστικής αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής συμπαράστασης. Εκείνοι που παίζουν με τα ανθρωπιστικά αισθήματα των Ελλήνων και προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν υπηρετούν αλλότριους σκοπούς. είτε το κάνουν από λανθασμένη ιδεολογία, είτε από συμφέρον, είτε από άγνοια, είτε από βλακεία (γιατί όχι) για να μην πούμε έναν βαρύτερο χαρακτηρισμό. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βλάπτουν το ίδιο την χώρα τους.

Καθοριστικό ωστόσο ρόλο σ’ αυτή την πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου παίζουν και τα κόμματα της Αριστεράς, που θεωρούν και ερμηνεύουν την λαθρομετανάστευση ως φυσιολογικό φαινόμενο και γι’ αυτό το λόγο ταυτίζονται, με την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Αυτή τη Νέα Τάξη που προπαγανδίζει τα ανοιχτά σύνορα, την κατάργηση του έθνους – κράτους, τη χώρα ως χώρο και τη δημιουργία μιας παγκόσμιας αγοράς για τη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών.[24]

Πώς εξηγείται το παράξενο αυτό φαινόμενο, που με πρώτη ματιά φαίνεται αντιφατικό και παράλογο; Πώς είναι δυνατόν η Αριστερά, που θεωρητικά είναι ενάντια στο κεφάλαιο, στην πράξη να το ενισχύει και μάλιστα στην πιο απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη μορφή του και επιπλέον μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτή η ίδια να γίνεται ο διαπρύσιος κήρυκας και απολογητής του; Ερώτημα πραγματικά απορίας άξιον! Κάπου οι εξηγήσεις ξεπερνούν τα όρια της λογικής.[25]

Όμως οι εξηγήσεις υπάρχουν και πρέπει να τις αναζητήσουμε βασικά στις αντιφάσεις και μαρξιστικής θεωρίας και στην μοντέρνα ερμηνεία που δίνουν οι απολογητές της. Γι’ αυτό πολύ σωστά ο μαρξιστής φιλόσοφος Κοστάντσο Πρέβε, αναφερόμενος στη θεωρία του Μαρξ μιλούσε για πραγματικό εργοτάξιο.

Η ερμηνεία παρ’ όλα αυτά είναι απλή και βασίζεται στη λανθασμένη αντίληψη και εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας στις σημερινές συνθήκες, που είναι τελείως διαφορετικές απ’ αυτές που περιέγραφε ο Μαρξ και Έγκελς στην εποχή τους.

Θα αναφέρουμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Η στάση των κομμάτων καθορίζεται συνήθως από την ιδεολογία τους, η οποία πολλές φορές είναι αντιφατική. Οπότε είναι κάποιος αναγκασμένος να κάνει επιλογή.

Υπάρχει ωστόσο και μια συμπληρωματική εμπειρία που βασίζεται στην ιστορική περίοδο μετά τον εμφύλιο πόλεμο και τις συνέπειές του.

α) Η μετάλλαξη της Αριστεράς κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης

Η πρώτη ερμηνεία έχει σχέση με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την μεταπολίτευση και κυρίως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 και το οικονομικοκοινωνικό μοντέλο που εφάρμοσε.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, μια προσωπικότητα που με καταπληκτική ευφυΐα χρησιμοποίησε την γνώση της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής και των πολιτικών συσχετισμών, κυρίως της πολιτικής των ΗΠΑ, που καθόριζε σε παγκόσμια κλίμακα τις εξελίξεις στον κόσμο, γνώριζε πολύ καλά ότι η ακόρεστη φιλοδοξία του για την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας ήταν δυνατό να ευοδωθεί μόνο, αν εξασφάλιζε τον προσεταιρισμό και συμβιβασμό[26] ολόκληρης της Αριστεράς, τόσο της ανανεωτικής όσο και της παραδοσιακής. Ούτως ή άλλως είχε ήδη διαλύσει και ενσωματώσει την Ένωση Κέντρου στο νέο πολιτικό σχήμα, αλλά ακόμη και τμήματα καιροσκοπικά της δεξιάς. Το μόνο που έλειπε στην εξουσιομανία του ήταν οι ψήφοι της Αριστεράς.

Αφού απομάκρυνε με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης τα περισσότερα αξιόλογα στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, με αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και καθαρά διοικητικές μεθόδους, προσεταιρίστηκε την Αριστερά, χωρίς να υπάρχουν εμπόδια από μέρους της, καθότι η ίδια τα εφάρμοζε ανέκαθεν και δεν είχε ευαισθησία σε θέματα δημοκρατίας -και θα λέγαμε έναν δημοκρατικό πολιτισμό,- ώστε να την ενδιαφέρει ο σφαγιασμός συνεπών σοσιαλιστών από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το φαινόμενο αυτό ούτε την απασχόλησε ούτε θεώρησε ότι την αφορούσε, γιατί τις περισσότερες φορές, λόγω της  σταλινικής της νοοτροπίας και παράδοσης, βαθιά και ανεξίτηλα χαραγμένη στη φύση της (στο DNA της), το αγνοούσε.

Με την πολιτική που εφάρμοσε ο ίδιος, δηλαδή καταργώντας όλους τους εμφυλιοπολεμικούς και διχαστικούς νόμους και διατάξεις, την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και την άριστη συνεργασία του με την πρώην Σοβιετική  Ένωση για να ελέγχει την παραδοσιακή Αριστερά, κατάφερε όχι μόνο να την προσεταιριστεί, αλλά επιπλέον να την εντάξει και ενσωματώσει στο σύστημα, με πρότυπο και δόλωμα το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε. Ήξερε πολύ καλά, γιατί ήταν πανέξυπνος και πανούργος και έβλεπε τους Έλληνες ως πιόνια, ότι η Αριστερά  είναι επιρρεπής στην ενσωμάτωσή της στην κοινωνία της κατανάλωσης. Το είχε προγραμματίσει και ανακοινώσει μάλιστα και στον Τζέιμς Πέτρας σε μια συζήτησή τους.[27]

Ήξερε πολύ καλά ότι η Αριστερά μια ζωή στο περιθώριο και εκτός εξουσίας, κατατρεγμένη, κυνηγημένη και εξαθλιωμένη, θα έπεφτε εύκολη λεία των θέλγητρων μιας καταναλωτικής κοινωνίας, αλλά και της συμμετοχής της σε μια μορφή εξουσίας, από την οποία ήταν διαρκώς αποκλεισμένη. Μια τέτοια παμπόνηρη και επιτελικά σχεδιασμένη πολιτική δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει η Αριστερά, που στην αρχή, μα ακόμη έως τώρα πιστεύει, όπως πιστεύουν και πολλοί που ευνοήθηκαν από την «αλλαγή» που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ότι επί Παπανδρέου «φάγαμε ψωμί», χωρίς να ομολογούν ότι έφαγαν με τα δανεικά το ψωμί των παιδιών μας.

Εντάχθηκε λοιπόν ψυχή τε και σώματι, όπως λέει και ο λαός, στο καταναλωτικό μοντέλο μετά μανίας και με τον τρόπο αυτό ασπάστηκε τα καπιταλιστικά πρότυπα που ως ανώτατη αξία θεωρούν το χρήμα και ότι αυτό συνεπάγεται. Ούτε λίγο ούτε πολύ ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, μαζί με όλες τις «προοδευτικές» δυνάμεις επέπεσε πάνω στο κράτος και το καταλήστεψε. Μόνο οι διορισμοί στο δημόσιο είχαν τη μορφή χιονοστιβάδας. Πέρα από τους διορισμούς στις διάφορες ΔΕΚΟ, που μαζί με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποτέλεσαν τις γνωστές συντεχνίες. Η πλειοψηφία της Αριστεράς και των άλλων «προοδευτικών» δυνάμεων βολεύτηκε στο κράτος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πώς φτάσαμε στο ΔΝΤ, όπως δεν είναι τυχαίο πώς κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Πολλοί ειρωνικά αποκαλούν την Ελλάδα του κρατισμού ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού και στην ουσία «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού.

Με τη διεθνή κρίση, που έπληξε περισσότερο οδυνηρά την Ελλάδα και την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, αρχίζει η Αριστερά και αντιλαμβάνεται (αν αντιλαμβάνεται) το έγκλημα που είχε συντελεστεί όλα αυτά τα χρόνια, για το οποίο δεν ήταν καθόλου άμοιρη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι συναγωνιζόταν και πλειοδοτούσε έως και χθες για μεγαλύτερα μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις, που όλα αυτά και πολλά άλλα καλύπτονταν από τα δανεικά και από το συσσωρευόμενο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, χωρίς να αντιλαμβάνεται και να αναλογίζεται, πώς ήταν δυνατό να μοιράζεται μια πίτα, η οποία φτιάχτηκε από δανεικά. Ή το χειρότερο το ήξερε και δεν αντιδρούσε, γιατί έτσι την βόλευε. Πράγμα ακόμη χειρότερο. Η μέθη της καταναλωτικής αποκτήνωσης διαστρέβλωσε τα αντανακλαστικά της, όλη αυτή την περίοδο της τεχνητής και δανειακής ευδαιμονίας, που καταλήγει να υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας. Εδώ εστιάζεται και ένα μέρος της αναξιοπιστίας και ανικανότητάς της.[28]

Και μετά απορεί, γιατί δεν ανεβαίνουν τα εκλογικά ποσοστά της σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία.

Θα αναρωτηθεί κανείς ακόμη, γιατί γίνεται τόση αυστηρή κριτική στην Αριστερά. Απλούστατα, γιατί η πολιτική της δεξιάς ήταν και είναι γνωστή. Δεν είναι γνωστή και δεν έχει γίνει συνείδηση και δεν έχει αναλυθεί, για να γίνει συνείδηση, όπως θα  ’πρεπε να είναι η πολιτική της Αριστεράς. Υπάρχουν τα γνωστά ταμπού, δηλαδή όποιος κάνει κριτική στην Αριστερά είναι αντιμαρξιστής ή αντικομμουνιστής ή το ολιγότερο αντιδραστικός ή συντηρητικός.

Δύσκολο να αναλογιστεί κανείς και να παραδεχτεί ότι η κριτική μπορεί να έχει ένα θετικό πρόσημο. Δηλαδή να συμβάλει μέσω της κριτικής και αυτοκριτικής στο ξεπέρασμα της βαθιάς της κρίσης. Η ιδεολογική αυτή  τρομοκρατία ωστόσο δεν μπορεί να μας κάμψει, για να κρύψουμε την αλήθεια και να μη τη διακηρύττουμε με παρρησία.[29]

Ακόμη και σήμερα στην πλειοψηφία της δεν έχει την αίσθηση της πραγματικότητας. Αριστεροί διανοούμενοι, που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος, του αστικού συστήματος, όπως ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οργανώσεις, υπηρετούν πιστά το κράτος της ρεμούλας και της αρπαχτής, που μας οδήγησε τελικά στο ΔΝΤ. Ορισμένοι βέβαια, πονηροί καιροσκόποι, βλέποντας το καράβι να καταποντίζεται, αφού απήλαυσαν πλουσιοπάροχα τα αγαθά της εξουσίας, την οποία υπηρέτησαν πιστά, το εγκαταλείπουν, θέλοντας να περισώσουν την υστεροφημία τους και ότι απέμεινε από την αξιοπρέπειά τους, αν ποτέ την είχαν κι’ αυτήν. 

β) Ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι επίγονοί του, κυρίως ο καλύτερος του μαθητής, ο Κώστας Σημίτης, συνέχισε τη φαουστική συναλλαγή, που αναφέραμε και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Αριστερά, προκειμένου να απολαύσει τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας, που προωθεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, πούλησε την ψυχή της στον μαμωνά.[30]

Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια που δεν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο. Είναι απείρως δύσκολο να υπερβεί κανείς τον εαυτό του. Χρειάζεται επανάσταση. Και επανάσταση είναι τραυματική έννοια για την Αριστερά, που την απωθεί στο υποσυνείδητο, γιατί έχει λερωμένη τη φωλιά της.

Η Aριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό της και την αίσθηση της πραγματικότητας, μεταθέτοντας τη σημερινή πραγματικότητα στις συνθήκες του 18ου και 19ου αιώνα, που δεν υπάρχει καμία σύγκριση και καμία ταύτιση με το παρόν. Το να θέλουν κάποιοι θεωρητικοί της να συμπιέσουν την σημερινή πραγματικότητα στα θεωρητικά και ιδεολογικά καλούπια του παρελθόντος αποτελεί καταστροφική απάτη. Διεθνισμός δε σημαίνει καταστροφή της Ελλάδας και αφανισμός της.

ΙΙ. Η εθνική πλευρά της λαθρομετανάστευσης

Το έθνος είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα. Οι χιτλερικοί, που πίστευαν ότι μπορούσαν να εξαφανίσουν τα έθνη από την επιφάνεια της γης, έμαθαν από την πικρή τους πείρα ότι αυτή η πραγματικότητα υπάρχει και ότι έχει μια αξιόλογη δύναμη αντίστασης

                                                                                                         Τζορτζ Πόλιτζερ[31]1.

Έθνος, ταξική πάλη και λαθρομετανάστευση

Η δεύτερη αυταπάτη της Αριστεράς και κυρίως της Ανανεωτικής, έχει σχέση με τη μοντέρνα θεωρία περί έθνους – κράτους, την οποία αναλύσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο και που τη φέρνει πρόσφατα στην επικαιρότητα η εκπομπή του Σκάι: «1821, η γένεση ενός έθνους». Ταυτίζεται η θεωρία αυτή και με τις εκπομπές του κ. Βερέμη και τις θέσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ και άλλων εκσυγχρονιστών, κυρίως σημιτικής κοπής, των οποίων ουκ έστιν αριθμός. Παραβλέπει ή αγνοεί εγκληματικά ότι στην κατάργηση του έθνους -κράτους πρωτοστατεί η αστική τάξη, που ταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Έτσι ακόμη και αντικειμενικά ταυτίζεται μαζί της.

Όλοι αυτοί από την Αριστερά που εντάχτηκαν στο σύστημα (ενσωματώθηκαν στο σύστημα), δηλαδή στο αστικό σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού φυσικά, (δε μιλάμε γι’ αυτούς, που ούτως ή άλλως ήταν ενταγμένοι), κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να γίνουν απολογητές και διαπρύσιοι κήρυκές του.[32]

Ο λόγος είναι απλός. Γιατί να τους διορίσει στα πνευματικά ιδρύματα και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, αν δεν το υπηρετούσαν;

Το φαινόμενο αυτό επεξηγεί πολύ πετυχημένα ένας άλλος διανοούμενος της Αριστεράς, ο Δημήτρης Μπελαντής.  Γράφει σχετικά: «Με την επικράτηση του Κ. Σημίτη στην κυβέρνηση, το κυβερνητικό κόμμα και την ελληνική κοινωνία, παρατηρήθηκε ένα καινοφανές πολιτικό φαινόμενο: η μαζική προσχώρηση της αριστερής διανόησης στο στρατόπεδο του Κ. Σημίτη και του “αριστερού εκσυγχρονισμού”. Τα επιτελεία δεν βομβαρδίστηκαν -κατά την προσφιλή έκφραση του Μάο Τσε Τουνγκ - από τους αριστερούς διανοούμενους, αλλά αλώθηκαν μαζικά απ’ αυτούς. Προέκυψε η συστηματική στελέχωση των υπουργείων με αριστερούς ειδικούς συμβούλους, ιδίως εκ της ανανεωτικής Αριστεράς και η δημιουργία ενός αριστερού think tank γύρω από την “εκσυγχρονιστική” κρατική πολιτική.

Έχουμε έτσι μία μετατόπιση των αριστερών διανοουμένων από την περιφέρεια του κράτους, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς  και τους θεσμούς οργάνωσης της συναίνεσης και της κοινωνικής αναπαραγωγής, στον σκληρό πυρήνα του κρατικού σχεδιασμού και προγραμματισμού, στην “καρδιά” του κράτους». Και σε ένα άλλο σημείο συμπληρώνει αποκαλυπτικά: «Η πλειοψηφική τοποθέτηση των αριστερών διανοουμένων ήταν μια τοποθέτηση αποδοχής του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας ως τεχνικής αναγκαιότητας, της θέσης της νέας μικροαστικής τάξης και των διανοουμένων μέσα σ’ αυτόν και ειδικότερα της ανάληψης από αυτούς διευθυντικών ρόλων στην αναπαραγωγή των σχέσεων εξουσίας (ιδεολογική επιβουλή, “επιστημονική” διεύθυνση  της εργασιακής διαδικασίας, λειτουργίες διεύθυνσης του κεφαλαίου)».[33]

Η κριτική τους στο σύστημα, δεν σημαίνει απαραιτήτως και αμφισβήτηση του συστήματος. Τουναντίον. Χρησιμεύει πολλές φορές ως βαλβίδα ασφαλείας του, ως εκτόνωση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής πίεσης.[34] Αυτό ισχυριζόταν ο Τρότσκι όταν έλεγε: «Για δεκαετίες η αντιπολιτευόμενη κριτική δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια βαλβίδα ασφαλείας για τη μαζική δυσαρέσκεια, μια από τις συνθήκες σταθερότητας της κοινωνικής δομής».[35]

Η άποψη όλων αυτών, των βολεμένων του συστήματος και αναθεωρητών της ιστορίας βασίζεται στη μαρξιστική θέση, έτσι όπως την ερμηνεύουν αυτοί, ότι τα περί έθνους είναι ανοησίες και ότι το μόνο που ισχύει και αποτελεί πραγματικότητα είναι η ταξική πάλη.

Ένας από τους μοντέρνους ιστορικούς ο Έρικ Χόμπσμπαουμ ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Τον επικαλούνται πολύ συχνά οι δικοί μας εθνομηδενιστές για να στηρίξουν την έωλη επιχειρηματολογία τους.[36] 

2. Πατριωτισμός, διεθνισμός και η σχέση τους με τη λαθρομετανάστευση

Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων αποκάλυψε και σφράγισε τελειωτικά, όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης «τη χρεοκοπία του μαρξισμού - λενινισμού στα μάτια των ανθρώπων».[37]

Η Αριστερά στην Ελλάδα τουλάχιστον, όταν και όποτε συνέδεσε τους λαϊκούς εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες με τους κοινωνικούς αγώνες μεγαλούργησε. Γι’ αυτό και ο Δ. Παπανικολόπουλος ισχυρίζεται με παρρησία ότι «η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγαγε νίκες μόνο, όταν πέτυχε την συγκρουσιακή ιδιοποίηση της έννοιας ‘έθνος’».[38]

Σε ένα εμπεριστατωμένο του άρθρο με τίτλο «Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού» ο Θανάσης Γιαλκέτσης προσπαθεί να οριοθετήσει την έννοια και τη σημασία της λέξης «πατριωτισμός» και να την αποκαθάρει από την πρόσμειξή της με άλλες ιδιότητες που προέρχονται είτε από τον εθνικισμό είτε από την πατριδοκαπηλία. Γράφει σχετικά: «Η ιδέα της πατρίδας παραπέμπει σε ένα σύνολο αξιών στο οποίο ο πατριώτης αποδίδει ένα ιδιαίτερα θετικό συμβολικό νόημα. Γι' αυτό και προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση από μέρους εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Έτσι, ο πατριωτισμός μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί και να μετατραπεί σε πατριδοκαπηλία και σε εθνικισμό».

Και προσθέτει ότι «η έννοια της πατρίδας αναφέρεται από τη μια μεριά στην πολιτισμική παράδοση και κληρονομιά ενός λαού και από την άλλη στην αφοσίωση σε μια πολιτική διάταξη η οποία νομιμοποιείται ως ελεύθερη έκφραση της κοινής βούλησης των πολιτών και αποβλέπει στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Η πατρίδα επομένως σημαίνει τόσο τη γενέθλια γη, τη ‘γη των πατέρων’, δηλαδή τη χώρα με την οποία τα άτομα αισθάνονται συνδεδεμένα για λόγους γενεαλογικούς ή πολιτισμικούς, όσο και την πολιτική κοινότητα που συγκροτήθηκε από ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται συνειδητά μια κοινή κληρονομιά (ιστορίας, γλώσσας και πολιτισμού) και μια κοινή μοίρα. Για τους κλασικούς της πολιτικής σκέψης, η πολιτική αρετή του πατριωτισμού είναι αναγκαία για την υπεράσπιση και τη διατήρηση μιας ελεύθερης πολιτείας. Στην παράδοση του πολιτικού πατριωτισμού (η οποία ως πατρίδα εννοεί την κοινή μας ελευθερία, μια κοινότητα ελεύθερων πολιτών), η αγάπη για την πατρίδα έχει ένα νόημα εντελώς διαφορετικό από αυτό που της δίνει η εθνικιστική ρητορική, από το θαυμασμό δηλαδή για την εθνική υπεροχή και «καθαρότητα», από την υπεράσπιση της πολιτισμικής ομοιογένειας ενός έθνους ενάντια σε κάθε είδους επιμειξία.

Όταν μιλάει για αγάπη για την πατρίδα ο πολιτικός πατριωτισμός δεν εννοεί μιαν αποκλειστική και τυφλή πρόσδεση στην κοινότητα καταγωγής μας, αλλά έναν άλλο τύπο αγάπης, ικανό να εμπνέει το γενναιόδωρο πάθος που ωθεί το άτομο να ενδιαφέρεται όχι μόνο για την οικογένειά του, για τους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά για όλους τους συμπολίτες του ή ακόμη και για όλους εκείνους (ανεξάρτητα από την καταγωγή τους) που είναι θύματα αδικιών, διακρίσεων και καταπίεσης. Με άλλα λόγια, ο πατριωτισμός μπορεί να είναι μια πολύτιμη για τη δημοκρατία πολιτική αρετή, δηλαδή μια δύναμη που κινητοποιεί τους πολίτες, ένα πάθος που δίνει στα άτομα το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υπηρετούν τη χώρα τους και την κοινή τους ελευθερία, παραμερίζοντας ή και θυσιάζοντας τα εγωιστικά και ιδιωτικά τους συμφέροντα».[39]

Δεν μπορείς να κάνεις κοινωνικούς αγώνες κάτω από ωμή και απροκάλυπτη επέμβαση του ιμπεριαλισμού στα εσωτερικά της Ελλάδας. «Η ενσωμάτωση των μεταναστών δεν αποσκοπεί στην προστασία μιας αδύναμης κατηγορίας εργαζομένων, αλλά στη χειραγώγηση και διάλυση της κοινωνίας υποδοχής».[40]

Ο πατριωτισμός αποτελεί την ασπίδα απέναντι στα σχέδια αυτά, για να μπορεί να διεξαχθούν οι κοινωνικοί αγώνες. Ένα μέρος της  Αριστεράς και περισσότερο της ανανεωτικής Αριστεράς υποτιμά παντελώς τον τομέα των εθνικών θεμάτων, γιατί πιστεύει, με βάση μια λανθασμένη ερμηνεία του μαρξισμού -λενινισμού, ότι αυτά δεν παίζουν ρόλο, δεν επιδρούν και δεν έχουν επιπτώσεις στην ταξική  πάλη. Έτσι η διαχείρισή τους ανατίθεται εξ αντικειμένου σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους.

Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος σε παραλλαγή του συνθήματος: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!» να διακηρύξει: «Πατριώτες όλων των χωρών ενωθείτε!», σε αντίθεση με το «κεφαλαιοκράτες όλων των χωρών ενωθείτε!» πού υλοποιούν οι έχοντες και κατέχοντες. Αυτή η άποψη όμως θεωρείται από τη συγκεκριμένη σχολή σκέψης, ως αντιδραστική, γι’ αυτό και απορρίπτεται εκ προοιμίου, δεν αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού και φυσικά εκ του λόγου τούτου δεν είναι άξια συζήτησης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και από μερικούς εκπροσώπους της θεωρείται,  ως «αθεράπευτη νεκροφιλία του ριζοσπαστικού πατριωτισμού».[41] Το δόγμα στο αποκορύφωμά του!

Ο ιστορικός Γεώργιος Μαργαρίτης ασκεί αυστηρότατη κριτική σε μια τοποθέτησή του με αφορμή το βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού της Ρεπούση, που μετά πάθους υποστήριζαν η συντηρητική κ. Γιαννάκου και ο «προοδευτικός» κ. Αλαβάνος.  «Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο, σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ’ όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση ‘αταξική’, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πώς αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική - ταξική -πραγματικότητα στη χώρα μας».[42]

Και συνεχίζει στο πνεύμα της ίδιας επιχειρηματολογίας: «Η ελληνική αριστερά, πάντοτε αντιιμπεριαλιστική, πάντοτε πατριωτική, είχε πάντοτε συνείδηση αυτού του κρίσιμου-με βάση τα μεγέθη της χώρας μας- παράγοντα. Υπήρξε επίμονα πατριωτική με τρόπο όμως που σαφέστατα τη διαχώριζε από τον εθνικισμό των φαντασιώσεων που χρησιμοποιούν οι απέναντι. Πάντοτε για την αριστερά ο πατριωτισμός των Ελλήνων σταματούσε εκεί, όπου άρχιζε ο πατριωτισμός των άλλων, αξία και μέγεθος απόλυτα σεβαστά. Αλλά χωρίς τον πατριωτισμό, και αυτό σημαίνει, χωρίς όλα, όσα τον προσδιόρισαν, την ιστορία του πάνω απ’ όλα - δεν υπάρχει πολιτικό σώμα με το οποίο θα συνδιαλλαγεί ή Αριστερά. Προσβλέποντας στην ‘προστασία’ απέναντι στα επελθόντα και στα επερχόμενα από το έθνος και δια του έθνους, οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από τον καπιταλισμό, αναζητούν τρόπους πολιτικής αντίστασης, πολιτική έκφραση για την προάσπιση των συμφερόντων τους που καταπατούνται. Αυτό είναι το πολιτικό σώμα που μας ενδιαφέρει, σχεδόν τόσο διαυγές όσο και τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης που για πρώτη φορά το προσδιόρισε. Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης. Εκτός αν οι διεθνικές “μη κυβερνητικές οργανώσεις –ΜΚΟ” -που προβληματίζονται για το αν θα σώσουν πρώτα τις φάλαινες ή πρώτα τους ανθρώπους - αποτελούν το σώμα των ‘πολιτών’ του μέλλοντος. Καλά κρασιά...».[43] Αυτά λέει με καυστικό τρόπο ένας ιστορικός που προέρχεται από τον αριστερό χώρο.

Κατά την άποψή μου όλα αυτά, τα εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν αρνητικά κατάλοιπα μιας αριστερίστικης νοοτροπίας-ιδεολοψίας, που προέκυψε ως αρνητικό αποτέλεσμα της δογματικής, σταλινικής ιδεολογίας, ενδογενούς, αλλά και εισαγμένης και από το εξωτερικό (από τη Γαλλία κυρίως), η οποία δρα σ’ ένα βαθμό συνειδητά ή υποσυνείδητα έως σήμερα.

Αυτή η αντίληψη ωστόσο έχει καταλυτικές συνέπειες για την Αριστερά στην ελληνική κοινωνία, γιατί η τελευταία θεωρεί -και με το δίκιό της -ότι τέτοιες εθνομηδενιστικές φωνές προσβάλουν τον πατριωτισμό και το φιλότιμό της.

Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα περί έθνους, πατρίδας,  οικογένειας, ελευθερίας και γενικά όλες οι παραδοσιακές ηθικές και πνευματικές αξίες είναι ανοησίες και για πέταμα και τις μηδενίσουμε, επειδή τις εμπορεύονται οι εθνοκάπηλοι, τι θα βάλουμε άραγε στη θέση τους;

Πρέπει να προτείνουμε στον ελληνικό λαό κάποιο όραμα, κάποια πνοή, κάποια ανάταση, κάποια ελπίδα, κάποια προοπτική, κάποιες άλλες ανώτερες αξίες και αρχές. Να του τονώσουμε το φρόνημα και το φιλότιμό του. Δεν μπορούμε μόνο να κατεδαφίζουμε. Πρέπει και να οικοδομούμε. Δεν επιτρέπεται μόνο να μηδενίζουμε. Εκτός αν οικοδόμηση σημαίνει ο παγκοσμιοποιημένος διεθνισμός, που αποκλειστικό του ιδανικό είναι η λογική της αγοράς. 

Γιατί αυτό το κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς προσπαθεί με κάθε μέσο, αυτόν τον λαό, να του καταστρέψει κάθε αξία που του έχει απομείνει και από την οποία προσπαθεί να κρατηθεί; Επιπλέον να του δημιουργήσει ενοχές και τον εξουθενώσει, όπως και η συντηρητική παράταξη;

Έτσι τα λαϊκά στρώματα δε βλέπουν πουθενά φως, πουθενά ελπίδα, πουθενά προοπτική, όταν εκείνα που πρέπει να προασπίζει η Αριστερά τα αφήνει στο ΛΑΟΣ, τη Χρυσή Αυτή και την αντίδραση γενικότερα. Εδώ βρίσκεται και η βασικότερη αιτία της απαξίωσής της. Επειδή οι αντιδραστικές δυνάμεις δυσφημίζουν τη δημοκρατία, δε σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε τη δημοκρατία. Επειδή εκμεταλλεύονται την ορθόδοξη χριστιανική του παράδοση, δε σημαίνει ότι πρέπει να την καταργήσουμε. Αυτό δεν ήθελε και ο Κώστας Σημίτης, από τους κύριους εκπροσώπους του αστικού μπλοκ εξουσίας, που ήθελε να καταργήσει κάθε τι που θυμίζει έθνος και εθνική παράδοση; Επί εποχής του διορίστηκαν στα πανεπιστήμια με αδιαφανείς διαδικασίες στρατιές διανοουμένων, ιστορικών και οικονομολόγων, κυρίων εκφραστών της αποδόμησης του έθνους - κράτους. Έγινε τυχαία;

Άραγε ποια κοινωνία θέλει, η συγκεκριμένη ιδεολογική τάση της ανανεωτικής Αριστεράς να οικοδομήσει απέναντι στην παλιά, την παραδοσιακή, την κατά την άποψή της εθνικιστική; Μια «εκσυγχρονιστική» κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική, όπως την προπαγανδίζει η φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού και τελικά του ιμπεριαλισμού; Αυτός είναι ο στόχος; Ερωτήματα επί ερωτημάτων στα οποία καλείται να απαντήσει.

Στην καρδιά αυτού του προβλήματος και σε σχέση με την «Ανανεωτική Αριστερά» αναφέρεται και ο Μενέλαος Γκίβαλος σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Το παρόν», 10.2.08, που προσπαθεί να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Γράφει σχετικά: «Ο αντιεθνικισμός εκφέρεται ως υποβάθμιση της εθνικής ταυτότητας και των ιστορικών- αξιακών στοιχείων που τη συγκροτούν. Ως αντίπαλη πρόταση η “πολυπολιτισμικότητα” διαλύει το παραδοσιακό κράτος -έθνος και μετατρέπει την κοινωνία σ’ ένα μεταμοντέρνο συνονθύλευμα, σ’ ένα άθροισμα αντιλήψεων, ιδεών, σκοποθεσιών, που ‘ενοποιούνται’ μέσα από τους μηχανισμούς της κατανάλωσης και της αγοράς.

Τέτοιου είδους αναλύσεις συγχέουν τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό, διαλύουν τις συλλογικότητες και αναγορεύουν τον ατομικισμό ως πυρηνικό στοιχείο συγκρότησης της περίφημης “κοινωνίας των πολιτών”, που στην ουσία αποτελεί έκφραση της παγκοσμιοποιούμενης νέας “μέσης τάξης”». Μια πολιτική που την προώθησε και την εφάρμοσε συνειδητά ο Κώστας Σημίτης.

Και στη συνέχεια αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει: «Αυτού του τύπου ο ‘κοσμοπολιτισμός’ εκφράζεται στις θέσεις που κατά καιρούς υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τα Σκόπια, τις σχέσεις με την Τουρκία, το μεταναστευτικό πρόβλημα (με τις γνωστές αφελείς απλουστεύσεις)». Βέβαια δεν μπορούμε να καταλογίσουμε σ’ όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τις πιο πάνω θέσεις. Υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφοροποιήσεις. Υπάρχει ευτυχώς και η πατριωτική Αριστερά απέναντι στην κοσμοπολίτικη και πολυπολιτισμική.

3. Αστική και μαρξιστική ιδεολογία. Ταύτιση ή αντίθεση;

Πώς συνδέεται η λαθρομετανάστευση με την ιδεολογία; Είναι και αυτό ένα ερώτημα, που χρήζει ερμηνείας. Παρ’ όλο που στα προηγούμενα έγινε μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα, θεωρούμε ότι μια πιο αναλυτική αναζήτηση είναι επιβεβλημένη.

Ο τίτλος βασικά προκαλεί. Γίνεται σκόπιμα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια εξόφθαλμη εμπειρία. Ποια είναι αυτή η εμπειρία; Μελετώντας κάποιος την πραγματικότητα διαπιστώνει ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση ή τουλάχιστον σημαντική προσέγγιση ανάμεσα σ’ αυτούς που είναι οι στυλοβάτες και κύριοι εκφραστές της «εκσυγχρονιστικής» αστικής ιδεολογίας και μιας σχολής σκέψης της Αριστεράς, που ισχυρίζεται και προπαγανδίζει την ταξική πάλη, γι’ αυτό είναι εναντίον του έθνους.

Αυτό πραγματικά  είναι εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο.

Πώς συμβαίνει π.χ. να ταυτίζονται η κ. Γιαννάκου με την κ. Ρεπούση και τον κ. Αλαβάνο, σχετικά με το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού; Πως είναι δυνατό να ταυτίζονται οι απόψεις στα εθνικά θέματα ή στα θέματα περί έθνους των κυρίων εκφραστών της αστικής ιδεολογίας, όπως είναι π.χ. ο Αντώνης Λιάκος, ο Θ. Βερέμης, οι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΠ και μια χωρία άλλων πνευματικών ανθρώπων της εκσυγχρονιστικής σχολής, με την ανανεωτική, αριστερή σχολή του Γιάννη Μηλιού, του Ηλία Ιωακείμογλου, του Άκη Γαβριηλίδη και τόσων άλλων «αριστερών» διανοουμένων, που δρουν στους καίριους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους; Πώς είναι δυνατό οι «ανανεωτές της Αριστεράς» να ταυτίζονται, στις περισσότερές τους απόψεις, για να μην ισχυριστούμε σε όλες, -όχι φυσικά αφετηριακά, αλλά όσον αφορά το αποτέλεσμα - με τους «εκσυγχρονιστές», που είναι εξ αντικειμένου οι απολογητές του συστήματος, η εμπροσθοφυλακή του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα;

Αυτές οι διαπιστώσεις μας αφήνουν πραγματικά άναυδους και μας δημιουργούν βασανιστικά ερωτήματα, στα οποία απεγνωσμένα, είναι αλήθεια, θα προσπαθούσε κανείς να βρει κάποια ικανοποιητική απάντηση. Θα αποτολμήσουμε το εγχείρημα, έχοντας σαν όπλο την ειλικρινή μας πρόθεση να αναζητήσουμε την αλήθεια με συγκεκριμένα κριτήρια:

Yπάρχουν αντικειμενικά δύο κατά βάση αντίθετες σχολές σκέψεις γύρω από το πρόβλημα του έθνους και των πολιτικών και κοινωνικών συνεπειών του: η μία είναι η  «πατριωτική» και η άλλη η «διεθνιστική». Με την τελευταία κατά παράξενο τρόπο ταυτίζεται και η εκσυγχρονιστική άποψη της σχολής των εκσυγχρονιστών σημιτικής κοπής (Αντώνης Λιάκος, Θ. Βερέμης, Θ. Κουλουμπής, Κουλούρη, Ρεπούση, Φραγκουδάκη, Δραγώνα κ.λπ) η οποία διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι το έθνος, ως συλλογική ταυτότητα είναι νοητικό ή φαντασιακό κατασκεύασμα ορισμένων διανοουμένων της εποχής του διαφωτισμού και υλοποίησής του από μέρους του κράτους. Το έθνος λοιπόν δεν προϋπάρχει του κράτους.   

Υπάρχει ή δεν υπάρχει διαλεκτική σχέση ανάμεσα  στους όρους πατριωτισμός και διεθνισμός ή βρίσκονται σε αγεφύρωτη αντίθεση μεταξύ τους; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα.

Το θέμα αυτό το αναλύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαιο κατά κόρον. Θα επιχειρήσουμε ωστόσο μια συμπληρωματική ανάλυση για να υπάρξει πλήρης συνειδητοποίηση του πυρήνα του προβλήματος.

Για την απάντηση του ερωτήματος αυτού αναγκαστικά ανατρέχει κανείς στους κλασικούς θεωρητικούς, που καταπιάστηκαν με αυτά τα θέματα. Στους πρώτους βέβαια ανήκει ο Μαρξ και ο Έγκελς. Από κει θα ξεκινήσουμε.

Στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος υπάρχει μια τοποθέτηση στο θέμα που αξίζει να την αναφέρουμε: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δε μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης». [44] Τι σημαίνει αυτή η φράση του Μαρξ; Σημαίνει απλούστατα ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης γίνεται στα πλαίσια του έθνους, έως ότου η εργατική τάξη κατακτήσει την εξουσία. Άρα πρέπει να υπάρχει κάποιο έθνος για να γίνει ταξική πάλη. Αντί λοιπόν για την εθνική αστική τάξη που κατείχε την εξουσία είναι τώρα το προλεταριάτο που στα πλαίσια του έθνους κατέχει την εξουσία. Γι’ αυτό χαρακτηρίζει ο Μαρξ το προλεταριάτο «εθνικό». Η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι δυνατή μόνο κάτω από αυτήν την προϋπόθεση. Αν δεν υπάρχει δηλαδή έθνος δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Πολλοί στην ανανεωτική «Αριστερά» μπερδεύουν το διεθνισμό με την πολυπολιτισμικότητα.

Το προλεταριάτο συνεπώς πρέπει να υπερασπιστεί το έθνος - κράτος απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες θα προσπαθήσουν να το εμποδίσουν με όλες τις κατασταλτικές δυνάμεις να καταλάβει την εξουσία στο έθνος -κράτος.

Είναι λάθος ο ισχυρισμός του Γιάννη Μηλιού, ενός αριστερού διανοητή που, λέει ότι «το έθνος αποτελεί αναγκαία μορφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας».[45] Τον διαψεύδει η πραγματικότητα, γιατί εκείνες οι δυνάμεις στην Ελλάδα, που θέλουν να αφανίσουν το έθνος, είναι ακριβώς οι αστικές δυνάμεις ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Είναι ακόμη λάθος ο ισχυρισμός του ότι «η αστική ιστοριογραφία προβάλλει ως ‘αυταπόδεικτη’ μια “ιστορία”, κινητήρια δύναμη της οποίας είναι η σύγκρουση του “έθνους” με τις “ξένες επιβουλές”».[46] Ο Γιάννης Μηλιός πραγματικά έχει μείνει στην ιστοριογραφία του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Δεν γνωρίζει τι εκφράζουν οι μοντέρνοι ιστοριογράφοι της αστικής ιστοριογραφίας, όπως ο Αντώνης Λιάκος και οι όμοιοί του από το ΕΛΙΑΜΕΠ. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ό ίδιος και οι ομοϊδεάτες του ότι οι καιροί και οι συνθήκες άλλαξαν; Δεν έχει ακούσει για τον λόγο του Άρη στη Λαμία; Γιατί θέλει σώνει και καλά να ταυτίζει το έθνος με τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό με το σοβινισμό; Επειδή έτσι ταιριάζει στη θεωρία του και στη θεωρία των ομοϊδεατών του; Πρέπει την ιστορική πραγματικότητα να την εντάξουμε δια της βίας στα ιδεολογήματά μας, για να δικαιωθεί η θεωρία μας, είτε είναι σωστή είτε λάθος;

Εδώ λοιπόν έγκειται ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης. Αν θέλει να αναδειχτεί σε ηγέτιδα τάξη πρέπει να παλέψει ενάντια στις εθνικιστικές και επεκτατικές βλέψεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των υποτακτικών τους.

Αυτό συμβαίνει δυστυχώς με τους γείτονές μας, οι οποίοι με τις επεκτατικές τους βλέψεις και ενέργειες που ενσωματώνονται στην ιμπεριαλιστική πολιτική της πλανητικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, όχι μόνο μπορούν να δυσχεράνουν τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και σε  ενδεχόμενο κίνδυνο της παρασιτικής αστικής τάξης της πατρίδας μας, να παρέμβουν (θερμό ή άλλο επεισόδιο) για να της συμπαρασταθούν. Σ’ αυτό η λαθρομετανάστες, υποκινούμενοι από εξωθεσμικά κέντρα θα παίξουν στο προσεχές μέλλον καταλυτικό ρόλο, με την έννοια ότι θα υποκινηθούν να δράσουν υπέρ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, ως στρατός εσωτερικής κατοχής.

Μπορεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο να φαίνεται απίθανο, αλλά όχι και αδύνατο. Κι αυτό, γιατί απλούστατα το κεφάλαιο αναπτύσσει τη δική του διεθνιστική αλληλεγγύη και δυναμική και δε διστάζει μπροστά σε κανέναν ηθικό ή άλλο φραγμό, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του. 

Ύστερα από την παράθεση των κατά βάση αντίθετων θεωρητικών τοποθετήσεων, βγαίνει ως αναγκαστικό συμπέρασμα ότι οι εθνικές αστικές τάξεις, είτε είναι διαπλεκόμενες, είτε είναι ανεξάρτητες είτε εξαρτημένες, είτε αποτελούν σήμερα ένα μέτωπο οποιασδήποτε μορφής, είναι εμφανώς ενάντια στην εργασία, ενάντια στον εργαζόμενο λαό: τον εργάτη, τον αγρότη, τον μισθωτό, τον μικροβιοτέχνη, τον μικροεπαγγελματία κ.λπ. Ασκούν μ’ ένα λόγο εξουσία για την εξυπηρέτηση των δικών τους αποκλειστικά συμφερόντων. Στην παγίδα αυτή εγκλωβίζεται και η Αριστερά.

Η κ. Ρεπούση που έχαιρε εκτίμησης στους ηγετικούς κύκλους του Συνασπισμού και τώρα της Δημοκρατικής Αριστεράς του κ. Κουβέλη και όχι μόνο (ανήκε κάποτε στο ΚΚΕ Εσωτερικού), λέει ότι οι αντιδράσεις στο βιβλίο της ΣΤ΄ τάξης προήλθαν από «συντηρητικούς, δεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους».[47] Η κυρία Γιαννάκου, που την στήριζε, θα πρέπει κανονικά να ανήκει στους επαναστατικούς κύκλους! Ο δε πολύς κ. Αντώνης Λιάκος εκφράζει ακολούθως τον αποτροπιασμό του για τους εθνικόφρονες: «Που να τα πεις όμως αυτά στον ορυμαγδό της ασχετοσύνης, του φανατισμού και της δημαγωγίας που ξεσηκώθηκε σαν κουρνιαχτός και συμπαρέσυρε ακόμη και αυτούς που θα έπρεπε να δείξουν σοβαρότητα και υπευθυνότητα;».[48]

Αλλά ας παραθέσω ακόμη ένα απόσπασμα από άρθρο της Σίσσυ Βωβού, μέλους της ΑΚΟΑ, Νάσου Θεοδωρίδη, μέλους του ΣΥΝ και Γιάννη Μηλιού, μέλους του ΣΥΡΙΖΑ: «οι “εμμονές περί έθνους” είναι εντελώς - μα εντελώς  (και δίχως περιστροφές) - ασυμβίβαστες με τη μαρξιστική και εν γένει ταξική θεώρηση της ιστορίας...».[49] Η άποψη αυτή ταυτίζεται βασικά με την εκσυγχρονιστική άποψη των απολογητών του νεοφιλελευθερισμού, που αποφαίνονται, όπως προαναφέραμε, ότι τα έθνη είναι νοητικές ή τεχνητές κατασκευές. Συνεπώς δεν έχει σημασία, αν κατακλυσθεί η Ελλάδα από λαθρομετανάστες. Η ταξική πάλη, κατά τη δική τους αντίληψη δεν περιλαμβάνει ούτε έθνη, ούτε σύνορα, ούτε εδαφική κυριαρχία, μα ούτε και εθνική ανεξαρτησία. «Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια πολυφυλετική, πολυγλωσσική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική χώρα, θα χάσει με άλλα λόγια την εθνική της ταυτότητα».[50] Θα προσθέταμε στην ανωτέρω παράθεση και τη λέξη: «Πολυεθνική».

Αυτός είναι ο στόχος του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.

Η αστική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για το κεφάλαιο και την παγκόσμια επικράτηση και επιβολή του. Τα περί έθνους, πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας, που προπαγανδίζει είναι για τους αφελείς ή για κείνους που εμπορεύονται τις αρχές και αξίες του έθνους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Συνεπώς δεν το ενδιαφέρει ουσιαστικά ούτε η πατρίδα, ούτε η θρησκεία, ούτε η οικογένεια, ούτε καμία άλλη αξία, πλην του χρήματος. Αυτό μπορεί να συνέβαινε, αν συνέβαινε, πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η αστική τάξη ήταν εθνική.

Ο εργάτης και ο αγρότης όμως έχει και πρέπει να έχει πατρίδα, την οποία οφείλει να απαγκιστρώσει από τον υποκριτικό και φαρισαϊκό εναγκαλισμό του κεφαλαίου, δηλαδή της αστικής τάξης.  Πρέπει να υπερασπίζεται το έθνος, γιατί χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα, χωρίς συλλογική ταυτότητα, ούτε ταξική πάλη υπάρχει, ούτε διεθνισμός.

Και ο Λένιν λοιπόν διατηρούσε τόσο τα εθνικά όσο και τα διεθνιστικά του χαρακτηριστικά: «Ο διεθνισμός του Λένιν», προσθέτει ο Τρότσκι στο βιβλίο του για τον Λένιν,[51] «δεν έχει ανάγκη να αποδειχτεί. Αλλά ταυτόχρονα ο Λένιν είναι βαθιά εθνικός. Έχει τις ρίζες του μέσα στη νέα ιστορία της Ρωσίας...Από πρώτη όψη μπορεί να φανεί πολύ εκπληκτικό το ότι χαρακτηρίζεται ο Λένιν από την ‘εθνική’ του πλευρά. Αλλά στο κάτω κάτω της γραφής αυτό θα ‘πρεπε να είναι αυτονόητο. Για να κατευθύνει κανείς μια επανάσταση ανήκουστη στην ιστορία των λαών, την ανατροπή που περνάει η Ρωσία, πρέπει φυσικά να υπάρχει μεταξύ των αρχηγών και των βαθιών δυνάμεων της λαϊκής ζωής, ένας αδιάρρηκτος οργανικός δεσμός, που να φτάνει ίσαμε τις βαθιές ρίζες». Δεν μπορεί βέβαια να είναι κανείς τόσο αφελής ή ανιστόρητος , για να ισχυριστεί ότι ο Λένιν ήταν εθνικιστής!

Αλλά και ο ίδιος ο Τρότσκι μιλάει για την υπεράσπιση της πατρίδας, αναλύοντας με το δικό του σκεπτικό το νόημά της: « ‘ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ’. Μα μ’ αυτήν την αφηρημένη έκφραση, η μπουρζουαζία εννοεί την υπεράσπιση των κερδών της και των ληστειών που κάνει. Είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε την πατρίδα ενάντια στους ξένους καπιταλιστές, αν πρώτα, πριν ν’ αρχίσουμε, δέσουμε χειροπόδαρα τους δικούς μας καπιταλιστές και τους εμποδίσουμε να επιτεθούν στις πατρίδες των άλλων. Αν οι εργάτες και οι χωρικοί της χώρας μας γίνουν οι πραγματικοί της αφέντες. Αν τα πλούτη της χώρας περάσουν από τα χέρια μιας απειροελάχιστης μειοψηφίας στα χέρια του λαού. Αν ο στρατός, από όργανο των εκμεταλλευτών γίνει όργανο των εκμεταλλευομένων...

Όταν ο φτωχός χωρικός ή ο εργάτης μιλάνε για την υπεράσπιση της πατρίδας, εννοούν την υπεράσπιση του σπιτιού τους, της οικογένειας τους και της οικογένειας των άλλων ενάντια στην επέμβαση, ενάντια στις μπόμπες, ενάντια στα ασφυξιογόνα αέρια. ... Ο αστικός πασιφισμός και πατριωτισμός δεν περιέχουν ίχνος αλήθειας. Στον πασιφισμό κι ακόμα στον πατριωτισμό των καταπιεζομένων υπάρχει ένα προοδευτικό στοιχείο που πρέπει να ξέρουμε, να το αρπάζουμε και να βγάζουμε απ’ αυτό τα αναγκαία επαναστατικά συμπεράσματα. Πρέπει να ξέρουμε και ν’ αντιπαραθέτουμε τις δύο αυτές μορφές πασιφισμού και πατριωτισμού». [52] Δεν μας θυμίζουν αυτά τα λόγια του Τρότσκι την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία;

Το έθνος όμως είναι ένα σύνολο που περιλαμβάνει όλους τους τομείς της ύπαρξης και δράσης μιας κοινωνίας, δηλαδή όχι μόνο τον οικονομικό τομέα, αλλά και τον πολιτικό, τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό. Το έθνος τα συμπεριλαμβάνει όλα.

Πώς εξηγείται αλήθεια το φαινόμενο να ταυτίζονται οι δύο διαμετρικά αντίθετες σχολές σκέψεις στο σχέδιο Ανάν, στην αλυτρωτική πολιτική των Σκοπίων και γενικά στην υποχώρηση και ενδοτικότητα σ’ όλα τα εθνικά θέματα, απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική των Αγγλοαμερικάνων και του τουρκικού επεκτατικού κατεστημένου, του βαθέως κράτους της Τουρκίας; Πώς είναι δυνατό να υπερασπιζόμαστε τις υπερεθνικιστικές βλέψεις των γειτόνων μας, όπως η εισβολή και κατοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά στρατεύματα και να στηρίζουμε, όσοι στηρίζουν, το σχέδιο Ανάν; Πώς είναι δυνατόν να είμαστε υπέρ της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με όλη την επιθετική, επεκτατική της πολιτική;

Τι παράξενο φαινόμενο πραγματικά να ταυτίζεται, από ορισμένους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς, η ταξική θεώρηση της ιστορίας με την αστική (εκσυγχρονιστική); 

Δεν μπορεί η Αριστερά να κατακτήσει ρόλο πραγματικής Αριστεράς, όταν συμμετέχει πράγματι ενεργά σε αντιιμπεριαλιστική δράση που αφορά όλον τον πλανήτη, αλλά έχει ανάλογες θέσεις με τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, τη Δαμανάκη, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή και τον Χριστόφια σε ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, σε ζητήματα που αφορούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο, δηλαδή την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, τα οποία μάλιστα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της ιμπεριαλιστικής -νεοταξικής επίθεσης.

Η όλη αυτή θεωρητική αναδρομή περί αστικής τάξης και κεφαλαίου, περί παγκοσμιοποίησης και ταξική πάλης και περί αριστερής πολιτικής, είχε το νόημα να καταδείξει ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί όπλο στα χέρια των υπερεθνικών μονοπωλίων, για τη διάλυση των εθνών – κρατών και τη μετατροπή τους σε καταναλωτικές κοινωνίες των προϊόντων τους. Επιπλέον να αποδείξει την λανθασμένη στάση των κομμάτων της Αριστεράς. Ήθελε ακόμη να δείξει ότι σ’ αυτό το στρατηγικό σχέδιο συνεργάζονται συνειδητά ή ασυνείδητα τα αστικά κόμματα με τα αριστερά.

Η λαθρομετανάστευση διευκολύνει τη δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, τη διάλυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να γίνει έρμαιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης. Τις συνέπειες υφίστανται τα φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι όσοι, απομακρυσμένοι από προβλήματα αυτών των στρωμάτων, δημιουργούν φαντασιακές θεωρητικές κατασκευές σε βάρος του.

Αποτελεί επίσης την αιτία για την τεράστια ανασφάλεια που νιώθει ο Έλληνας πολίτης, που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα στην ίδια του τη χώρα.

Το φαινόμενο αυτό δεν υπήρχε, πριν από τη λαθρομετανάστευση. Τώρα παντού επικρατεί ο φόβος.

Η άποψη που εκφράζει ό Τσίπρας και η Παπαρήγα ότι η μετανάστευση είναι φυσιολογικό φαινόμενο αποτελεί μια ολέθρια πολιτική θέση που δικαιολογεί την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών, που σαν τσουνάμι εισβάλει σε μια χώρα καταπονημένη και ταλαιπωρημένη από χίλια δυο προβλήματα επιβίωσης. Έχει κάποια ιδέα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πόσα είναι τα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια που λιμοκτονούν ανά την υφήλιο; Είναι σε θέση η Ελλάδα να ανοίξει τα σύνορά της και να δεχτεί όλον αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο; Γιατί οι Παλαιστίνιοι που υποφέρουν τα πάνδεινα από το Ισραήλ, δεν σηκώνονται να φύγουν από την πατρίδα τους, αλλά αγωνίζονται εκεί για τα δίκαιά τους; Πρέπει να καλέσουμε και τους Παλαιστίνιους στην Ελλάδα, για να τους σώσουμε, σύμφωνα με τη λογική των κομμάτων αυτών;

Δεν πρέπει οι λαθρομετανάστες να αγωνιστούν στις πατρίδες τους για να αλλάξουν τις συνθήκες, αντί, υπηρετώντας άθελά τους φυσικά, τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του διεθνούς κεφαλαίου, να αποτελούν την εφεδρεία του;

Αυτό εξάλλου τόνιζε και ο Μαρξ και ο Έγκελς.

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι πρόκειται να γίνει, αν η Ελλάδα νομιμοποιήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο το ενάμισι εκατομμύριο ή τα δύο εκατομμύρια, όπως ζητούν σε ψήφισμά τους οι 300 απεργοί πείνας, που τους συμπαραστέκονται άτομα των ΜΚΟ, των οποίων η οικονομική στήριξη για το έργο τους προέρχεται από ύποπτες πηγές; Διεθνιστικό καθήκον θα αποτελούσε, αν όλοι όσοι τους στηρίζουν, πήγαιναν στις χώρες αυτές των λαθρομεταναστών να αγωνιστούν μαζί τους για την ανατροπή των συνθηκών εκεί. Παράδειγμα προς μίμηση ο Έλληνας δάσκαλος που αφιέρωσε τη ζωή του στους Καλάς του Πακιστάν, που θεωρούνται μακρινοί απόγονοι Μακεδόνων στρατιωτών. Οι θεωρητικές τους θέσεις έρχονται σε κατάφορη αντίθεση με την πραγματικότητα, την οποία επειδή δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν, ανατρέχουν σε παρωχημένα ιδεολογικά σχήματα για να δημιουργήσουν άλλοθι προοδευτικότητας.

Ήδη οι Έλληνες μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, που ένα σημαντικό μέρος τους αποτελεί και η λαθρομετανάστευση, εγκαταλείπουν την χώρα τους. Όμως εκεί που πηγαίνουν δεν πηγαίνουν ως λαθρομετανάστες. Αν λάβουμε υπόψη μας και την υπογεννητικότητα που είναι η τρίτη σε παγκόσμια πλαίσια, σε λίγο στην Ελλάδα τον κύριο όγκο του πληθυσμού θα αποτελούν οι λαθρομετανάστες και οι Έλληνες μειονότητα στον τόπο τους. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας την επικίνδυνη υπογεννητικότητα των Ελλήνων και την υπεργεννητικότητα των ξένων, τότε το πρόβλημα επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο. Υπολογίζεται ότι το 2050 με τον ρυθμό της λαθρομετανάστευσης οι Έλληνες θα είναι γύρω στα 11 και οι λαθρομετανάστες γύρω στα 14 εκατομμύρια.

Αυτά θέλει και προωθεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Το θέλει και η Αριστερά; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι δηλαδή το θέλησε και το εφάρμοσε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που υπηρετεί πιστά τη λεγόμενη και από τον ίδιο Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Γι’ αυτό και μας οδήγησε συνειδητά στο ΔΝΤ και μιλά και για απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας. Η εγκληματική αδιαφορία του στα εθνικά θέματα, όπως το κυπριακό, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Θράκη, η αλυτρωτική στάση των Σκοπιανών στο θέμα της Μακεδονίας και τελευταία και η βουλιμία των Αλβανών για την Ήπειρο, αποκαλύπτει την πολιτική που ακολουθεί η αστική τάξη της πατρίδας μας, της οποίας στην παρούσα φάση κατά κυριότητα εκφραστής είναι το ΠΑΣΟΚ.

Η Αριστερά από την άλλη με τη θεωρία ότι το μόνο που υπάρχει είναι η ταξική πάλη και όχι τα έθνη – κράτη, ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτή την πολιτική, όπως ταυτίστηκε απόλυτα με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας στο καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα εξουσίας με υπερδανεισμό από το εξωτερικό. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν είναι αμέτοχα για τη σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας κι’ ας φαίνεται το πράγμα εκ πρώτης όψεως παράξενο και ανεξήγητο.

Θα λέγαμε χωρίς υπερβολή και με παραστατική απεικόνιση ότι η το κεφάλαιο προσπαθεί να μας πείσει πως σωστά αρμενίζουμε, ενώ η Αριστερά ότι στραβός είναι ο γιαλός.

Για όλους τους πολέμιους του έθνους -κράτους ισχύει η ακόλουθη ρήση του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη: «Είναι πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους. Και εξ ίσου πολιτικά νήπιοι είναι όσοι φαντάζονται ότι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν ν’ αποτελέσουν αμετακίνητο κριτήριο για την άσκηση εθνικής πολιτικής, παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη επήρεια και χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε πολιτική συγκυρία».[53]

Όπως και οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν πάντοτε επαναστατικές ονομασίες για να ξεγελάσουν την αντιδραστική τους δράση, όπως λόγου χάρη οι λεγόμενες «Ερυθρές Ταξιαρχίες», που κάθε άλλο «ερυθρές» ήταν, ή οι οργανώσεις για τη δήθεν δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατά τον ίδιο τρόπο ορισμένες ΜΚΟ χρησιμοποιούν παραπλανητικούς τίτλους, όπως « Ένωση ενάντια στον ρατσισμό» κ.λπ., για να δείξουν ότι είναι ευαίσθητες στον ανθρώπινο πόνο και την αλληλεγγύη τους, ενώ στην ουσία υπηρετούν άλλους σκοπούς, δηλαδή τη «συστηματική εθνική αποδόμηση και τον εποικισμό της Ελλάδας…Γιατί η διακηρυσσόμενη “ένταξη” και “ελληνοποίηση” των λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία, όταν αφορά εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών, είναι το ψευδώνυμο του εποικισμού».[54]

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε  και σκόπιμα, από ορισμένους κύκλους προκαλείται σύγχυση, είναι ο διαχωρισμός σε μετανάστες και λαθρομετανάστες. Πολλές φορές τονίζεται από προπαγανδιστικούς κύκλους, κυβερνητικούς και μη ότι και οι Έλληνες ήταν μετανάστες, όπως αυτοί που πήγαν στη Γερμανία, την Αυστραλία και τις άλλες βιομηχανικές χώρες, χωρίς σκόπιμα να γίνεται ο διαχωρισμός ότι εκείνοι που πήγαν σ’ αυτές τις χώρες πήγαν νόμιμα και όχι ως λαθρομετανάστες. Ενώ στη χώρα μας, ακόμη κι’ αυτοί που νομιμοποιήθηκαν αργότερα είναι καθαρά λαθρομετανάστες και όχι μετανάστες. Κανείς δεν τους κάλεσε νόμιμα στη χώρα μας.

Αυτή η προπαγανδιστική παραπληροφόρηση ισχύει μόνο για τους αφελείς ή εκείνους που τους χρησιμοποιούν, για να βλάψουν με τη θέληση ή χωρίς τη θέλησή τους την πατρίδα μας.

Μια άλλη παράμετρος σοβαρή του θέματος είναι ότι η λαθρομετανάστευση αποτελεί προπαγανδιστικό όπλο από ορισμένους ύποπτους κύκλους ενάντια στους Έλληνες, για να τους κατηγορήσουν, όταν δεν υποκύπτουν στην προπαγάνδα τους,  ως εθνικιστές, ρατσιστές, σοβινιστές κ.λπ. για να τους προκαλέσουν ενοχές και με τον τρόπο αυτό να τους κάνουν υποχωρητικούς και ενδοτικούς στα άνομα σχέδιά τους. Είναι αυτό που λέμε ιδεολογική τρομοκρατία.

Η ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία αποτελεί μια οφθαλμοφανή αυταπάτη. Όλοι αυτοί η λαθρομετανάστες αύριο μεθαύριο, καθοδηγούμενοι από αντεθνικά εξωθεσμικά κέντρα και μυστικές υπηρεσίες, θα ζητήσουν και θα απαιτήσουν δικά τους εκπαιδευτικά ιδρύματα για την καλλιέργεια της δικής τους ισλαμικής κουλτούρας, τελείως εχθρικής προς το ελληνικό πολιτισμό.[55] Εδώ δεν πρόκειται για την ανοχή των Ελλήνων πολιτών απέναντι στη διαφορετικότητα των λαθρομεταναστών, αλλά για την αυθαίρετη επιβολή των δικών τους απαιτήσεων στην ελληνική κοινωνία.

Ότι δεν μπόρεσε να πετύχει η ναζιστική Γερμανία θα το πετύχουν οι ΗΠΑ και η Τουρκία και οι υπόλοιποι «φίλοι και σύμμαχοι» με τη λαθρομετανάστευση.

Η προσέλκυση εκατοντάδων χιλιάδων, ακόμη και εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, εκτός από αυτούς που ήδη βρίσκονται στη χώρα, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που εφάρμοσε προγραμματισμένα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και πριν από αυτήν η Νέα Δημοκρατία. Υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία γι’ αυτό. Το βασικό μήνυμα που δίνεται είναι ότι ο καθένας μπορεί να μας εκβιάσει.

«Το γεγονός ότι το επίσημο κράτος υπέκυψε στα αιτήματα μιας ομάδας λαθρομεταναστών και, κυρίως μιας ομάδας ανθρώπων που τους κατευθύνουν και δεν απολαμβάνουν τη στήριξη της πλειοψηφίας της κοινωνίας συνιστά μείζον πολιτικό ζήτημα», γράφει το περιοδικό «Επίκαιρα».[56]

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σκοπό είχε ανάμεσα στις άλλες προτεραιότητές της να μας παραδώσει τελικά ως προτεκτοράτο στην Τουρκία και τις ΗΠΑ, για να εκπληρωθούν με τη δική του συμβολή τα σχέδια του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου για την αναβίωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη νέα της μορφή ως Νέο – Οθωμανισμός.

Υπήρξε σαφώς σχέδιο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος προγραμμάτισε συστηματικά την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τον εθνικό κορμό, όπως Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο, το μοίρασμα του Αιγαίου και την επικυριαρχία της Τουρκίας επί της Κύπρου. Στο εσωτερικό στόχος του ήταν να μεταβάλει συνειδητά την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική και πολυφυλετική χώρα, με ανοιχτά σύνορα, κυρίως προς τις ισλαμικές χώρες.[57] Άραγε ό διάδοχός του θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, για να διεκδικήσει την εξουσία. Θα φανεί στην πορεία.

Και όλη αυτή η πολιτική γίνεται με έναν τρόπο ενδοτικότητας, υποχωρητικότητας και ανεπαίσθητης διολίσθησης στις διεκδικήσεις των γειτόνων που δημιουργούν ντε φάκτο

(de facto) καταστάσεις έως του δοθεί η ευκαιρία να τις μετατρέψουν και σε ντε γιούρε (de jure).  .

 Επειδή οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που διέλυσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσαν για διάφορους λόγους να πράξουν το ίδιο και με την Ελλάδα, επινόησαν έναν πιο έξυπνο και αποτελεσματικό τρόπο, που στην παρούσα φάση δεν έχει σχέση με στρατιωτική επέμβαση. Στόχος  ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας από του υπερατλαντικούς φίλους μας και η αποφυγή από μέρους της ανεξάρτητου προσανατολισμού και δράσης. Κυρίως να μην υπάρξει καμία δυνατότητα σύμπραξής και συνεργασίας, πόσο μάλλον συμμαχίας με την Ρωσία.[58]  Αυτό το στρατηγικό σχέδιο έχει στόχο, την πλήρη και σε όλα τα επίπεδα, (οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό) αποδυνάμωση της Ελλάδας, ώστε να μην είναι σε θέση να υπερασπιστεί την εθνική της ανεξαρτησία και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η συνειδητή υπαγωγή μας στο ΔΝΤ αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετεί.

Ο στόχος αυτός προωθείται με συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, έτσι όπως το είχε διατυπώσει ο Κίσινγκερ. Στην Ελλάδα θα συμβεί κάτι χειρότερο απ’ ότι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στη χώρα αυτή αποσπάστηκαν εδάφη που ανήκαν σε διαφορετικές εθνότητες. Στην Ελλάδα θα αποσπαστούν εδάφη που ανήκουν ακραιφνώς στην Ελληνική Εθνότητα. Το εναπομείναν κομμάτι θα εποικιστεί από ισλαμικές εθνότητες. Ούτε καν χριστιανικές. Το σχέδιο είναι να αποτραπεί οποιαδήποτε επαφή της Ελλάδας με την ορθόδοξη Ρωσία (το ξανθόν έθνος) και κατοχυρωθεί ένας έλεγχος τόσο από έξω όσο και από μέσα, (με τους ισλαμιστές λαθρομετανάστες), ώστε να μην είναι η Ελλάδα στο μέλλον επικίνδυνη στα γεωστρατηγικά σχέδια της Δύσης. Ακριβώς όπως το δήλωσε ο Κίσινγκερ.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι στα Βαλκάνια δύο χώρες διατηρούν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Ρωσία και θεωρήθηκαν για το λόγο αυτό τόσο στο παρελθόν, όσο και σήμερα ως επικίνδυνη πραγματικότητα για τη Δύση. Την  μία τη Γιουγκοσλαβία την κατέστρεψαν, για την άλλη, δηλαδή την Ελλάδα, βρίσκονται στη διαδικασία της καταστροφής. Η Ρωσία πρέπει να αποκλειστεί από οποιουσδήποτε δυνητικούς ή πραγματικούς της συμμάχους της, όπου δει. Κάτι ανάλογο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα φυσικά, ισχύει και για την Κίνα.[59]

Ένα τέτοιο σχέδιο συνιστά και αποτελεί ένα θανάσιμο κίνδυνο, όχι μόνο οικονομικό, κοινωνικό, αλλά πρόβλημα επιβίωσης τους Ελληνισμού. «Η Ελλάδα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, που εκπροσωπεί διαχρονικά μέσα από την ιστορία και τον πολιτισμό της, είναι παρακαταθήκη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είναι όμως άλλοθι και πρόσχημα για όσους θέλουν να πλήξουν καίρια, για τους δικούς τους λόγους και συμφέροντα, την ελληνική εθνική ταυτότητα και το ελληνικό εθνικό κράτος».

Τα «προφητικά» λόγια του φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Παναγιώτη Κονδύλη, που επιβεβαιώνουν την ανωτέρω τοποθέτηση. Σε μία συνέντευξή του ήδη το 1998 γράφει συγκεκριμένα: «Προέβλεψα επίσης ότι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της νέας εποχής δεν θα είναι τόσο η διαμόρφωση κλειστών μειζόνων χώρων όσο η άνοδος μεσαίων Δυνάμεων ικανών να ενεργήσουν περιφερειακά, είτε αυτόβουλα είτε σε συνεργασία και ως τοποτηρητές μιας πλανητικής Δύναμης. Τυπικό παράδειγμα τέτοιας μεσαίας Δύναμης είναι η Τουρκία, η οποία σε 50 χρόνια θα έχει 100 εκατομμύρια πληθυσμό και, στηριζόμενη στη ραγδαία εκβιομηχάνισή της, θα ανήκει στις πρώτες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου».[60]

Στις μεσαίες δυνάμεις, που ανήκει η Τουρκία, κατ’ εντολή των ΗΠΑ, σχεδίαζε να μας εντάξει η πολιτική του ακολουθούσε συστηματικά, βήμα, βήμα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Βρισκόμαστε ήδη μπροστά στο φάσμα της εσωτερικής κατοχής από στρατιές ισλαμιστών λαθρομεταναστών, τους οποίους δεν προωθεί μόνο το οργανωμένο μοντέρνο δουλεμπόριο, αλλά αποτελεί συνειδητή πολιτική των ΗΠΑ, της Τουρκίας και του ελληνικού μεταπρατικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας και των άλλων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων που τους συμπαραστέκονται, μπερδεύοντας από ιδεολογική σύγχυση τον ιμπεριαλισμό με τον διεθνισμό.

Η ΗΠΑ και οι, όπως επανειλημμένα είπα, «άσπονδοι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοι μας», μαζί με τα ντόπια κέντρα, προωθούν σκόπιμα και προγραμματισμένα την αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού, για να δημιουργήσουν την πολυπολιτισμική και πολυεθνική Ελλάδα., για την οποία πολλοί Ανθέλληνες χαίρονται.

Αυτό ήταν το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας, όσο κυβερνούσε (θα δούμε με τη νέα ηγεσία, αν το συνεχίζει), και αυτό σε μεγαλύτερο και πιο αποτελεσματικό βαθμό αποτελούσε το σχέδιο του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στα ηγετικά του κλιμάκια, που συνειδητά εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα εξαθλιωμένα αυτά στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου, που πολιτισμικά δεν πρόκειται ποτέ να αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, αλλά αντιθέτως ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθούν ως όργανα ξένων συμφερόντων, αποτελούν δυναμίτιδα μεγατόνων στα θεμέλια της Ελλάδας. Ένα λούμπεν προλεταριάτο επιπλέον δεν μπορεί εύκολα να αποκτήσει ταξική συνείδηση.

Οι άνθρωποι αυτοί που, φυσικά οι ίδιοι σε τίποτε δεν φταίνε, δεν μπορούν, λόγω του αφελληνισμού της ελληνικής παιδείας και λόγω της δικής τους κουλτούρας και θρησκευτικής ισλαμικής παράδοσης, να αφομοιωθούν ή ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία.

Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς ότι όλοι αυτοί μπορούν να γίνουν υποχείρια ξένης προπαγάνδας, η οποία με ελάχιστα χρήματα, λόγω της εξαθλίωσής τους και του φανατισμού τους, είναι σε θέση να τους χρησιμοποιήσει, για την επίτευξη των στόχων εξωελλαδικών κέντρων.

Μια μικρή ένδειξη αποτέλεσε η συγκέντρωσή τους σε 13 επιλεγμένες πλατείες, δήθεν αυθόρμητα. Αλλά και η απεργία πείνας που δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας. Τι θα γίνει αύριο μεθαύριο, αν άλλοι τριακόσιοι ή χίλιοι τριακόσιοι ζωστούν εκρηκτικά και εκβιάσουν τη νομιμοποίησή τους ή προβούν σε άλλες εκβιαστικές ενέργειες που δεν θα έχουν ειρηνικό χαρακτήρα;

Αν η Τουρκία, ή η Σαουδαραβία ή ο Σόρος ή οι ΗΠΑ ή οποιοσδήποτε άλλος, τους δώσει ελάχιστα χρήματα είναι σε θέση όχι μόνο σε προβοκατόρικες ενέργειες να προβούν,  για να μας εκθέσουν στη διεθνή κοινή γνώμη, αλλά και να τινάξουν στον αέρα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Και αυτή την κατάσταση τη θεωρούν κάποιοι ως φυσιολογική εξέλιξη.  Λύση δεν είναι η ένωση της δυστυχίας των Ελλήνων (των φτωχών λαϊκών στρωμάτων βασικά) με τη δυστυχία των λαθρομεταναστών, αλλά η πάλη τους στη δική του χώρα ο καθένας, όπως πολύ σωστά τόνιζε ο Μαρξ και Έγκελς, ώστε να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση που οδηγεί και τους μεν και τους δε στην εξαθλίωση.

Το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης δεν είναι φυσιολογικό, όπως αναλύσαμε διεξοδικά αλλά αντιθέτως οφείλεται στην πολιτική συγκεκριμένων κυβερνήσεων και κομμάτων, που υπηρετούν τα συμφέροντα της παγκοσμοιοποίησης και της Νέας Τάξης, τα οποία χρειάζονται φτηνό εργατικό δυναμικό στην υπηρεσία των σχεδίων τους. Οι ντόπιοι και ξένοι εργάτες δεν έχουν τίποτε να ωφεληθούν από μια τέτοια πολιτική των εκμεταλλευτριών δυνάμεων.

Η ποιότητα ζωής των Ελλήνων έχει καταστραφεί ριζικά. Μάλιστα με τον καιρό αρχίζει και εθίζεται ο κόσμος και τη θεωρεί πια φυσιολογική. Φυσικά οι έχοντες και κατέχοντες δεν έχουν πρόβλημα, γιατί το βάρος φέρουν μόνο τα λαϊκά στρώματα, που υφίστανται όλη αυτή την πρωτοφανή κατάσταση. Οι βολεμένοι, που είναι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα (δεν εξαιρούνται οι αυτοπροσδιοριζόμενοι αριστεροί), μπορούν ακόμα να αποφύγουν τις συνέπειες της λαθρομετανάστευσης, μεταθέτοντάς την στην πλάτη των ανήμπορων και εξαθλιωμένων Ελλήνων, που η οικονομική τους ανέχεια, δεν τους επιτρέπει την μετοίκηση τους σε πιο προνομιούχες περιοχές, οι οποίοι λανθασμένα νομίζουν ότι δεν θα τους αγγίξει το πρόβλημα. Όταν εξαπλωθεί η πείνα και η ανέχεια λόγω οικονομικής κρίσης και υπερσυγκέντρωσης λαθρομεταναστών στη χώρα μας τα αποτελέσματα για όλον τον πληθυσμό τελικά εκτός από τους έχοντες και κατέχοντες (τους μεγαλοαστούς) και για τους πράκτορες που τους στηρίζουν συνειδητά, θα είναι καταστροφικά. Γιατί οι τελευταίοι μπορούν με άνεση να φύγουν και στο εξωτερικό, όπου έχουν σωρεύσει τα άνομα πλούτη τους.

Το επιχείρημα από την άλλη μεριά ότι δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να σταματήσει τη λαθρομετανάστευση αποτελεί ένα υποκριτικό ψέμα.

Εκείνοι φυσικά που υπηρετούν το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, θα μας κατηγορήσουν για εθνικιστές, ρατσιστές κ.λπ, για να μας δημιουργήσουν ενοχές και φοβία, ασκώντας με τον τρόπο αυτό ιδεολογική τρομοκρατία. Δεν θα τους περάσει φυσικά. Οι λαθρομετανάστες είναι η εύκολη λύση για να δείξουν τον ψευτοεπαναστατισμό τους.

Εν κατακλείδι:

Τόσο η εκσυγχρονιστική και ανανεωτική Αριστερά όσο και η εκσυγχρονιστική σοσιαλφιλελεύθερη και συντηρητική Δεξιά, που ασκούν ηγεμονική ιδεολογική εξουσία, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά σε συγκλίνουσα πορεία, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της νεοφιλελεύθερης πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίησης της Νέας Τάξης. Αυτής της Νέας Τάξης, που θέλει να διαλύσει το έθνος –κράτος, που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός πολιτισμός και όλο το αξιακό σύστημα που το εκφράζει.[61]

Αυτή είναι η αλήθεια και το συμπέρασμα όλης της ανάλυσής μας που αφορά όχι μόνο την λαθρομετανάστευση, αλλά και όλα τα άλλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω δύο ομιλίες, που εκφράζουν την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, που είναι άκρως αποκαλυπτικές. Δείχνουν με αποδεικτικά στοιχεία ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα έγινε προγραμματισμένα και με συνενοχή των ελληνικών κυβερνήσεων.

Η πρώτη αφορά ομιλία του κ. Νάκου, τότε Υφυπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, στις 30.10.2008 στις Φιλιππίνες, με αφορμή το 2ο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη.

Ιδού ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του, που καταδεικνύουν ότι ο εποικισμός της Ελλάδας δεν είναι τυχαίος:

«Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,

Είναι μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας, στην τελευταία

συνεδρίαση του 2ου παγκόσμιου φόρουμ για τη μετανάστευση και την ανάπτυξη,

ως μελλοντικός πρόεδρος του 3ου φόρουμ.

Πρώτα απ' όλα, θα ήθελα να συγχαρώ την προεδρία των Φιλιππίνων και

ειδικότερα τον Υφυπουργό, κύριο Esteban Conejos για την άψογη και

αποτελεσματική διοργάνωση αυτού του δεύτερου παγκόσμιου φόρουμ για τη

μετανάστευση και την ανάπτυξη… 

Επιτρέψτε μου, κύριε πρόεδρε, να απευθύνω από αυτό το βήμα τις ευχαριστίες

μου προς το Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, κύριο Ban Ki Moon, για την

αφοσίωσή του στο παγκόσμιο φόρουμ. Η αποδοχή της πρόσκλησής μας για να

παρακολουθήσει το τρίτο παγκόσμιο φόρουμ για τη μετανάστευση και την

ανάπτυξη, που θα διεξαχθεί στην Αθήνα το Νοέμβριο του 2009, αποδεικνύει τη

μεγάλη αφοσίωσή του σ' αυτή τη διοργάνωση.

Τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο της μετανάστευσης εξελίσσεται ραγδαία λόγω

σημαντικών αλλαγών στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι

περιφερειακές διαμάχες, οι κλιματικές αλλαγές, η παγκοσμιοποίηση και πιο

πρόσφατα, η παγκόσμια οικονομική κρίση την οποία όλοι παρακολουθούμε, έχουν

πολύ μεγάλο αντίκτυπο στη μετανάστευση και, αναμφίβολα θα εξακολουθούν να

έχουν και στο μέλλον. 

Κατά συνέπεια, μπορούμε μόνο να επιβεβαιώσουμε ότι στο φαινόμενο της μετανάστευσης υπάρχει μια αυξανόμενη αλληλεξάρτηση όλων των χωρών, ανεξαρτήτως αν αυτές είναι χώρες καταγωγής, διέλευσης ή προορισμού μεταναστών. 

Εξαιτίας αυτών των παγκόσμιων εξελίξεων, η χώρα μου καλείται να αντιμετωπίσει μια καινούρια πρόκληση. Η Μετανάστευση, στην Ελλάδα, δε μπορεί πλέον να θεωρείται παροδικό φαινόμενο. Η δική μας πολιτική επανεξετάζεται σε σταθερή βάση και προσαρμόζεται στις καινούριες εξελίξεις. 

Η Μετανάστευση, στην εσωτερική μας πολιτική, θεωρείται πλέον εργαλείο ανάπτυξης και υπ' αυτή την έννοια η μεταναστευτική πολιτική μας στοχεύει στην ορθολογική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, στο σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων των ίδιων των μεταναστών, καθώς και στην ένταξή τους στην κοινωνία μας.

Κοινός μας στόχος είναι η μεγιστοποίηση του οφέλους μας από τη διεθνή

μετανάστευση και η ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεών της. Θα πρέπει να

δουλέψουμε έτσι ώστε η μετανάστευση να είναι ζήτημα επιλογής και όχι

ανάγκης. 

Ως μελλοντική προεδρία του παγκόσμιου φόρουμ, θα θέλαμε να επικεντρώσουμε

τις προσπάθειές μας στο ακόλουθο ζήτημα : η διεθνής μετανάστευση δεν μπορεί

να θεωρείται υποκατάστατο της ανάπτυξης. 

Η διεθνής μετανάστευση πρέπει να είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής για

την ανάπτυξη, όπως επίσης και των εθνικών, περιφερειακών και διεθνών

αναπτυξιακών στρατηγικών.

Κατά συνέπεια οι αντικειμενικοί μας στόχοι, για το 3ο παγκόσμιο φόρουμ για

τη μετανάστευση και την ανάπτυξη, είναι οι εξής: 

- να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για ένα γόνιμο, ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο γι' αυτά τα θέματα,

- να μοιραστούμε τις καλές πρακτικές μας και να δημιουργήσουμε μια πηγή έμπνευσης για τις κυβερνήσεις μας στην υιοθέτηση και την εφαρμογή μεταναστευτικών πολιτικών. Να διαδραματίσουν οι περιφερειακοί και διεθνείς εταίροι, σε διαφορετικό επίπεδο βέβαια, έναν επίσης σημαντικό ρόλο στην προώθηση, την οργάνωση και την εφαρμογή αυτών των στόχων.

Όσον αφορά, τώρα, στις περιφερειακές δομές και τους εταίρους, θα ήθελα να

επιστήσω την προσοχή σας στο γεγονός ότι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της

Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν υιοθετήσει εδώ και λίγες μέρες, το «Ευρωπαϊκό

Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο». 

Με την υιοθέτηση αυτού του Συμφώνου πολιτικών κατευθύνσεων στο υψηλότερο επίπεδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της, εξέφρασαν τη δέσμευσή τους ότι θα δημιουργήσουν μία δίκαιη, αποτελεσματική και συνεκτική πολιτική για να διαχειριστούν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που η μετανάστευση παρουσιάζει. Αυτή η κοινή πολιτική πρέπει να θεμελιωθεί στην κατάλληλη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και προς όφελος, όχι μόνο των χωρών υποδοχής μεταναστών αλλά και των χωρών καταγωγής και των ίδιων των μεταναστών.

Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,

Η Ελλάδα προετοιμάζεται πυρετωδώς για το τρίτο παγκόσμιο φόρουμ για τη

μετανάστευση και ανάπτυξη. Μια ομάδα Ελλήνων εμπειρογνωμόνων έχει ήδη

ξεκινήσει την εργασία της και η Ελληνική προεδρία θα συνεργαστεί με διεθνείς

συμβούλους, έτσι ώστε να διασφαλίσει ότι διαφορετικές απόψεις πάνω σε

συγκεκριμένες έννοιες και ιδέες θα συζητηθούν στο τρίτο Φόρουμ και θα

ληφθούν δεόντως υπόψη. 

Θα μελετήσουμε προσεκτικά τα αποτελέσματα των προηγούμενων φόρουμ, υπό την προεδρία του Βελγίου και των Φιλιππίνων.

Αποβλέπουμε σε μια πιο ενδελεχή εξέταση των ζητημάτων που πρέπει να

αντιμετωπιστούν σαν συνέχεια των συζητήσεων στα προηγούμενα Φόρουμ.

Στοχεύουμε, λοιπόν, στη διασφάλιση της θεματικής συνέχειας αλλά και στην

ενασχόληση με καινούρια ζητήματα που αποτελούν την πρόκληση των καιρών μας

στον τομέα της μετανάστευσης και της ανάπτυξης.

Με αυτή την προοπτική, προτείνουμε το γενικότερο θέμα του 3ου Παγκόσμιου

Φόρουμ για τη Μετανάστευση και Ανάπτυξη της Αθήνας να είναι :

«Η ένταξη των μεταναστευτικών πολιτικών σε στρατηγικές ανάπτυξης προς όφελος όλων και κυρίως των χωρών καταγωγής μεταναστών».

Αναμένουμε την ενεργή συμμετοχή όλων σας. Περιμένουμε από όλες τις χώρες να

παρουσιάσουν τις εμπειρίες τους, τις καλύτερες στρατηγικές τους, αλλά,

επιπλέον και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κατά την επινόηση ή την

υλοποίηση της πολιτικής που ακολουθούν.

Όσον αφορά στο φόρουμ της Κοινωνίας των Πολιτών, έχουμε αναθέσει την

οργάνωσή της στο δημόσιο κοινωφελές ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης». Το ίδρυμα

έχει ήδη αναλάβει τα καθήκοντά του, δυο μέρες πριν, όταν παρέλαβε την

προεδρία από το Ίδρυμα Ayala. 

Η Ελλάδα, ως μελλοντική προεδρεύουσα χώρα του φόρουμ θα εργαστεί για να

διασφαλίσει τη συνοχή και τη συνέχεια του Φόρουμ. Αισθανόμαστε ότι η Μονάδα

Υποστήριξης, που πρότεινε η προεδρία των Φιλιππίνων, μπορεί να αποτελέσει

σημαντικό μέσο για αυτό το σκοπό. Πιστεύουμε ότι ο αντικειμενικός στόχος,

που έχουμε θέσει για τη συνέχεια του Φόρουμ, εξυπηρετείται καλύτερα από μια

μικρή και ευέλικτη μονάδα, με κύριο στόχο να υποστηρίζει την προεδρία,

ανάλογα με τις δικές της, ιδιαίτερες ανάγκες».

Ακολουθεί η τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ δια στόματος κ. Ραγκούση, Υπουργού Εσωτερικών. Ιδού η εισαγωγική ομιλία του στην έναρξη του 3 Φόρουμ για τη λαθρομετανάστευση:

GFMD ΑΘΗΝΑ 2009, ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ

 Χαιρετισμοί

«Αγαπητές φίλες, 

Αγαπητοί φίλοι,

Το ενδιαφέρον της Ελλάδας για τα θέματα μετανάστευσης είναι πραγματικό και αδιάλειπτο. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά καθώς σε καθημερινή βάση δέχεται στα σύνορά της ισχυρά μεταναστευτικά κύματα και γίνεται μάρτυρας μιας ανθρώπινης τραγωδίας, ενός προσωπικού δράματος, όποιου επιλέξει το μη νομότυπο τρόπο εισόδου.

Στο εσωτερικό της επικράτειας, η παρουσία των μεταναστών συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, στη βελτίωση των δημογραφικών δεικτών, στη στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων. Η μεταφορά ενός διαφορετικού πολιτισμικού κεφαλαίου συνέβαλε στην ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας, στην ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας.

Η σύσταση και λειτουργία του Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη αντανακλά το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας να καταστήσει τη μετανάστευση αφετηρία κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης για τις χώρες προέλευσης και προορισμού, αφετηρία ενός κόσμου με λιγότερη ανέχεια όπου η μετανάστευση θα καταστεί σύντομα μια πράξη επιλογής και όχι εξαναγκασμού.

Είμαστε σίγουροι ότι, στην Αθήνα, τα παραγόμενα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά και κυρίως για τους λαούς αυτούς για τους οποίους ο αγώνας επιβίωσης αποτελεί μια καθημερινή και συχνά άνιση μάχη».

Γιάννης Ν. Ραγκούσης,
Υπουργός Εσωτερικών, Αποκέντρωσης
και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Το κεφάλαιο στην Ελλάδα που εκπροσωπείται από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, στην εξελιγμένη του μορφή ως νεοφιλελευθερισμός, με το πρόσχημα της «ανάπτυξης», προφανώς μόνο για τους «νταβατζήδες εργολάβους, προωθεί συστηματικά και προγραμματισμένα τον εποικισμό της Ελλάδας, με πραγματικό στόχο τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής, αλλά και με απόλυτη βεβαιότητα, μιας πολυφυλετικής και πολυεθνικής χώρας., πέρα από την εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών, ως φτηνών εργατικών χεριών.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα, που έπονται, αν δεν προλάβουμε, δεν θα είναι τραγικές, αλλά έχουμε την εντύπωση ότι καμία φαντασία ακόμη δεν μπορεί να συλλάβει την κόλαση που θα ακολουθήσει και μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. 

Αυτήν την πολιτική των εκπροσώπων του κεφαλαίου υπηρετούν πιστά και με συνέπεια και τα κόμματα της Αριστεράς. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντοτε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Πολλές φορές μάλιστα αναλαμβάνουν και την πρωτοβουλία, γινόμενοι βασιλικότεροι του βασιλέως. Την πρωτοκαθεδρία όμως κατέχει ο τότε υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος και σημερινός πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας, που είπε την περίφημη φράση, που δεν θα την τολμούσε να την πει κανένας θιασώτης των λαθρομεταναστών: «Ευχαριστώ εκείνους που επιλέγουν την Ελλάδα, για να ζήσουν μαζί μας και αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία...».[62] Καλύτερη πρόσκληση για εποικισμό της Ελλάδας, μαζί με το νόμο περί ιθαγένειας κα τα ανοιχτά σύνορα, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι απανταχού κατατρεγμένοι του κόσμου. 

Γενικό συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από όλα τα ανωτέρω:

1. Η ελληνική Αριστερά ή θα είναι πατριωτική ή δεν θα υπάρξει, κάτι αντίστοιχο με αυτό που είχε πει κάποτε ο Νίκος Πουλαντζάς ότι δηλαδή «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».

Και αν υπάρξει θα συμβούν δύο τινά. Η μεν «ανανεωτική» Αριστερά θα σβήνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα ακολουθεί εθνομηδενιστική πολιτική, η δε παραδοσιακή θα επιβιώνει στο βαθμό και στο μέγεθος που θα διακηρύττει πατριωτικές θέσεις.

Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει συνείδηση, πριν είναι αργά:

1. Ότι διευκολύνει με τις συνειδητές πράξεις του και τις σκόπιμες παραλήψεις του την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τους γείτονές μας.[63] Η νέα διάρθρωση της Ελλάδας σε επαρχίες αποτελεί αφετηρία αυτής της προοπτικής.

2. Ότι απομείνει από την Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου, θα τη μεταβάλει σε ένα πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό χώρο, όχι κράτος, έρμαιο στις ορέξεις του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ο συνειδητός εποικισμός από ισλαμιστές λαθρομετανάστες αυτόν τον σκοπό υπηρετεί.

3. Ότι θα την υπαγάγει ως προτεκτοράτο στον έλεγχο και την επιτήρησή της στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη που λέγεται Νέο – Οθωμανισμός ή το Ισραήλ, για να επαληθευτεί αυτό που είχε ( ή δεν είχε διακηρύξει ο Χένρυ Κίσινγκερ), αλλά που αποτελεί απτή πραγματικότητα.[64]

ΙΙΙ. Προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος

1. Κατανόηση τους προβλήματος στις βασικές του παραμέτρους

Στα προηγούμενα αναλύσαμε τις θέσεις των κομμάτων στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, καθώς και άλλων παραγόντων.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά ποια πρέπει να είναι η μεταναστευτική πολιτική και διαμορφώσουμε τις ανάλογες προτάσεις είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και τις θέσεις των ίδιων των λαθρομεταναστών.

Οι βασικές τους θέσεις εκφράζονται πεντακάθαρα στο κείμενο που εξέδωσαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας και στα βασικά του σημεία εκφράζει τα ακόλουθα:

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν έρχονται εδώ για τουρισμό ή για να πλουτίσουν. Έρχονται κυνηγημένοι από τη φτώχεια, τους πολέμους, τις δικτατορίες, τη λεηλασία των χωρών και των κοινωνιών τους από τις πολυεθνικές, το ΔΝΤ και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

Ζητούν μαζί με όλους εκείνους που τους στηρίζουν:

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΡΙΩΝ

ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ»          

Αυτό είναι ένα κείμενο, που συμπληρώνεται και με το παρακάτω κείμενο της συνέλευσης των απεργών τον Ιανουάριο του 2011 και καταδεικνύει τις επιδιώξεις των λαθρομεταναστών και όσων τους στηρίζουν:  
«Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς».

Ασφαλώς και πρέπει πριν προβούμε στις προτάσεις να κάνουμε στα δύο αυτά κείμενα ορισμένα σχόλια. Το πρώτο και βασικό είναι ότι η περίπτωση με την απεργία αποτελεί καλοστημένη προπαγάνδα της κυβέρνησης με τη συνεργασία των ΜΚΟ, με τις οποίες συνεργάζεται η κυβέρνηση και τις ενισχύει οικονομικά. Η κυβέρνηση γνώριζε εξαρχής πολύ καλά και στις λεπτομέρειές της την όλη επιχείρηση και συνέβαλε στην εξέλιξη και την κατάληξή της. Το σκηνικό με την ανθρωπιστική αλληλεγγύη ήταν η πρόφαση για να περάσει σε πρώτο στάδιο το «καθεστώς ανοχής».

Όλα μεθοδευμένα στην εντέλεια.

Κανένας λαθρομετανάστης δε διακινδύνευε στην ουσία από θάνατο λόγω απεργίας πείνας. Όλοι οι λαθρομετανάστες μετά από 25 έως 30 μέρες θα είχαν πεθάνει ήδη και όχι να επιζούν μετά από 42 μέρες απεργίας πείνας. Όποιος γνωρίζει από απεργίες πείνας μπορεί να το βεβαιώσει. Εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην όλη επιχείρηση και αποτελούν τους οργανωτές είναι συνεργάτες της κυβέρνησης και οι περισσότεροι μέλη του Σύριζα.[65]

Μιλάνε οι λαθρομετανάστες και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Κανένας δεν τους κάλεσε. Ήρθαν παράνομα. Συνεπώς δεν είναι ούτε μετανάστες ούτε πρόσφυγες. Αποτελεί σκέτη υποκρισία να μιλούμε για μετανάστες, εκτός από μια μειοψηφία, που ήρθαν κανονικά ως μετανάστες. Άλλο λοιπόν οι πρόσφυγες, άλλο οι πολιτικοί πρόσφυγες και άλλο οι οικονομικοί μετανάστες. Η κάθε κατηγορία χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση.

Δυστυχώς ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ταυτισμένος με τη Νέα Τάξη και την παγκοσμιοποίηση, αντί με τα δίκαια του ελληνικού λαού, τον οποίο θεσμικά οφείλει να υπηρετεί, θέλησε να μας παραπλανήσει, λέγοντας ότι κι’ εμείς στη Γερμανία ήμασταν μετανάστες. Είναι και αποτελεί ένα φτηνό ψέμα. Γιατί οι Έλληνες δεν πήγαν στη Γερμανία και σε άλλα μέρη ως λαθρομετανάστες.

Οι λαθρομετανάστες, δηλαδή αυτοί που δεν ήρθαν με συμβάσεις, αλλά παράνομα, διακηρύττουν, ότι φεύγοντας από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους και τις δικτατορίες, προτιμούν να πεθάνουν εδώ, παρά τα παιδιά τους να ζήσουν αυτά που έζησαν οι ίδιοι.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται δικαιολογημένα είναι: Καλά αυτοί γλύτωσαν και είναι σε σύγκριση με αυτούς που απέμειναν πίσω, οι προνομιούχοι της περίπτωσης, γιατί κατάφεραν να μαζέψουν κάποια χρήματα ή είχαν και διάφορους άλλους τρόπους για να γλυτώσουν. Για εκείνους που έμειναν πίσω και σίγουρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους απεργούς και είναι εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια, τι πρέπει να γίνει; Να πεθάνουν στην πατρίδα τους ή να τους προσκαλέσουμε και αυτούς να έρθουν στην Ελλάδα, για ανθρωπιστικούς, διεθνιστικούς, για λόγους αλληλεγγύης και για χίλιους άλλους δυο λόγους, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι και πολλοί άλλοι προστάτες τους; Γιατί θα ήταν σύμφωνα με τη δική τους επιχειρηματολογία και με την επιχειρηματολογία, εκείνων που τους καθοδηγούν, αναγκαίο να τους καλέσουμε και αυτούς. Θα ήταν λογικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιρέσεις στο «διεθνισμό μας»!  Ή υπάρχει εξαίρεση; Δηλαδή όσοι τα κατάφεραν τα κατάφεραν. Οι άλλοι ας κοιτάξουν πώς θα βολέψουν τη ζωή τους; Το λογική είναι ατή; Πεθάνουν, δεν πεθάνουν, δικό τους θέμα. Εμείς και τα παιδιά μας να γλυτώσουμε!

Είναι αυτό επιχειρηματολογία; Μόνο αυτοί έχουν αξιοπρέπεια; Οι άλλοι δεν έχουν; Φυσικά και έχουν. Τι θα γίνει με αυτούς, που μένουν πίσω και δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν;

Οι χώρες από τις οποίες προέρχονται είναι κατά βάση πλούσιες,. Απλώς είτε υποτάσσονται σε μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που λυμαίνεται τον πλούτο της χώρας τους, είτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που τους εκμεταλλεύονται, είτε από άλλους παράγοντες που μπορεί να προσθέσει κανείς και προστίθεται στην επιχειρηματολογία τους.

Δεν είναι πιο λογικό, πιο ανθρώπινο, πιο διεθνιστικό, πιο αλληλέγγυο, να μείνουν οι ίδιοι στις χώρες τους και να παλέψουν εκεί, να διορθώσουν και τη φτώχεια τους και την κακομοιριά τους και την εθνική τους ανεξαρτησία να εξασφαλίσουν και εκεί να πεθάνουν, γιατί αξίζει και όχι για να γλυτώσουν τον εαυτό τους μόνο και τα παιδιά τους. Για να είναι τελικά όλοι τους ελεύθεροι και να ρυθμίζουν τις τύχες τους; [66]

Δεν είναι επιπλέον προτιμότερο αυτοί που τους συμπαραστέκονται να πάνε στις χώρες αυτές μαζί τους, να πολεμήσουν μαζί τους για τα δίκαιά τους; Δεν πρέπει να αποδείξουν οι ίδιοι και οι προστάτες τους στην πράξη ότι πραγματικά διακατέχονται από διεθνισμό και διεθνιστική αλληλεγγύη, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους στις χώρες των λαθρομεταναστών; Επειδή είναι εύκολο να παριστάνεις τον αριστερό ή τον διεθνιστή εκ τους ασφαλούς, φορτώνοντας τα προβλήματα στους συμπολίτες σου και κυρίως φυσικά στα φτωχά λαϊκά στρώματα, χωρίς να έχεις τις ίδιες ή παρόμοιες συνέπειες. Επειδή αυτοί, που τους συμπαραστέκονται είναι οι βολεμένοι του συστήματος, αυτού του αστικού συστήματος που υποτίθεται το αντιστρατεύονται.

Και κάτι ακόμη. Πολλοί που τους συμπαραστέκονται έχουν αρκετά περιουσιακά αγαθά. Σπίτια και εξοχικά. Η κάθε οικογένεια απ’ αυτούς έχει δύο ή και τρία σπίτια ή εξοχικά. Ένα π.χ. εκεί που μένουν, ένα στο χωριό και ένα εξοχικό κοντά στη θάλασσα ή και στο βουνό ακόμη. Κανένας μεροκαματιάρης που πρέπει να βγάζει με κόπο τα προς το ζην δεν μπορεί να συνδράμει τους λαθρομετανάστες.  Και παρ’ όλα αυτά οι φτωχοί συνήθως δίνουν από το υστέρημά τους. Πώς όμως να περιθάλψουν τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων και απόκληρων αυτού του κόσμου; Είναι δυνατόν; Τι «ανθρωπιστικός ή αριστερός» παραλογισμός είναι αυτός; Στην πλειοψηφία τους μόνο οι βολεμένοι, που το παίζουν αριστεροί με το αζημίωτο είναι σε θέση να το κάνουν, αν θέλουν. Ας προσφέρουν έστω και με φτηνό νοίκι ένα από τα σπίτια τους ή ένα από τα εξοχικά τους, αφού θέλουν να βοηθήσουν. Ας νοικιάσουν επιπλέον τα κτήματά τους στους λαθρομετανάστες. Ας δώσουν το καλό παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη. Γιατί μόνο ανέξοδα λόγια και όχι επώδυνες πράξεις αλληλεγγύης;

Το υπόδειγμα και το παράδειγμα είναι εκείνο που πείθει για τη γνησιότητα των αισθημάτων μας. Τα λόγια, αν δεν επαληθεύονται στην πράξη είναι σκέτος φαρισαϊσμός και φτηνός λαϊκισμός για ηλιθίους ή για ανθρώπους που έχουν συμφέρον ή βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, που αποτελεί την πιο ελαφρά περίπτωση. Ας πάει παραδείγματος χάρη ο κ. Αλαβάνος να νοικιάσει στον Άγιο Παντελεήμονα ή στην Κυψέλη, για να φέρουμε ένα χτυπητό παράδειγμα, και να μείνει εκεί για όλη του τη ζωή. Φυσικά και τα παιδιά των «διεθνιστών» να πηγαίνουν στα υποβαθμισμένα σχολεία των περιοχών αυτών, όπου πηγαίνουν και τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που δεν μπορούν να μετακινηθούν, λόγω φτώχειας, σε αντίθεση με όσους προπαγανδίζουν τον διεθνισμό, αλλά στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά ή στα κολλέγια ή στο εξωτερικό και όχι στις υποβαθμισμένες αυτές περιοχές!

Τότε θα αποδείξουν πραγματικά ότι είναι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ με κεφαλαία. Αλλιώς είναι απλώς γραμματείς και φαρισαίο υποκριτές, που πουλούν φτηνό διεθνισμό και ανέξοδη αλληλεγγύη. Βολεμένοι οι ίδιοι δεν μπορούν να νιώσουν τα προβλήματα, τις έγνοιες και σκοτούρες των απλών λαϊκών στρωμάτων, που βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και πάρα πέρα και βρίσκουν καταφύγιο στις οργανώσεις και κόμματα που τους προσφέρουν προστασία. Παραξενεύονται μόνο γιατί η Χρυσή Αυγή αυξάνει τα ποσοστά της.

Συνεπώς η πιο σωστή λύση είναι να παν οι λαθρομετανάστες πίσω στις πατρίδες τους και να αγωνιστούν για να ανατρέψουν τα διεφθαρμένα καθεστώτα και πολεμήσουν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εμείς το μόνο που έχουμε να πράξουμε ως διεθνιστικό καθήκον είναι να τους συμπαρασταθούμε στις χώρες τους. Γιατί με τη λογική που έχουν οι αυτοαποκαλούμενοι διεθνιστές και ανθρωπιστές, το μόνο αποτέλεσμα που θα προκύψει είναι να πεθάνουν και αυτοί και εμείς από έναν ανελέητο εμφύλιο και να φάμε μεταξύ μας τις σάρκες μας.

Ήδη κοντά στο ένα εκατομμύριο έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα Έλληνες πολίτες, τα νιάτα της πατρίδας. Ποιος θα κάνει τον αγώνα για να απελευθερωθεί ο τόπος από την κατοχή του ΔΝΤ, για δει προκοπή ο τόπος; Οι λαθρομετανάστες που θα μεταβάλουν την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα και στην επιβολή της σαρία, όπως το επιδιώκουν τα διεθνή και ντόπια μονοπώλια και οι αριστεροδεξιοί σύμμαχοί τους;

Γι’ αυτούς όλους ισχύει η παραβολή του Ευαγγελίου για τον πλούσιο. Όταν του είπε ο Χριστός: «Ένα ακόμη σου λείπει. Πώλησε όλα όσα έχεις και μοίρασέ τα εις τους φτωχούς…» {λαθρομετανάστες πιθανόν θα έλεγε σήμερα ο Χριστός}. Και συνεχίζει όταν βλέπει την αντίδραση του πλουσίου: «Είναι ευκολότερων να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να μπει ένας πλούσιος εις την βασιλείαν του θεού».

Οι βολεμένοι δεν θέλουν να υποστούν οι ίδιοι τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά να τις φορτώσουν στο κράτος. Το σύνθημά τους είναι να «αγωνιστούμε όλοι μαζί, μέχρι του τελευταίου Παλαιστινίου!!!», όπως λέγεται περιπαικτικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Με ποιο κράτος όμως που δεν υπάρχει και είναι το παρακράτος των πλουσίων; Άρα το βάρος θα πέσει αναγκαστικά στα φτωχά και ανήμπορα και εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα. Οι ίδιοι απλώς θα δίνουν εντολές αφ’ υψηλού και μαθήματα αριστερισμού και διεθνισμού χωρίς καμία προσωπική συνέπεια. Δηλαδή μια ανευθυνότητα του αισχίστου είδους. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η Χρυσή Αυγή, η οποία δείχνει ευαισθησία για τα εγκαταλελειμμένα από την Αριστερά λαϊκά στρώματα, που ζουν στην εξαθλίωση και την ανέχεια και κυρίως στην πλήρη ανασφάλεια, αναζητούν καταφύγιο στους κόλπους της. Προτιμότερο και σωστότερο είναι να κάνουν αυτοκριτική παρά κριτική στους άλλους. Η αδιαφορία της Αριστεράς για τους Έλληνες πολίτες στη πράξη, τους οδηγεί στη Χρυσή Αυγή. Δεν τους ενδιαφέρει η ιδεολογία, αλλά η πλήρης ανασφάλεια την οποία βιώνουν με χίλιους δυο τρόπους, εγκαταλειμμένοι από του κράτος που τους εγκαταλείπει στην τύχη τους και στα «προστατευτικά νύχια» της Χρυσής Αυγής. Ας όψονται όμως εκείνοι που έπρεπε να ενδιαφερθούν και γι’ αυτούς, αντί μόνο για τους λαθρομετανάστες. 

Όμως ο φτωχός εργάτης και μεροκαματιάρης, δεν μπορεί να φύγει εύκολα από την Κυψέλη ή τον Άγιο Παντελεήμονα ή τα Κάτω Πατήσια.

Με την ευκαιρία θα πρέπει να τονίσουμε ότι τον Μιχαλολιάκο τον έβγαλε ο Αλαβάνος και η ακολουθία του με την απαράδεκτη πολιτική του για αριστερό. Να υβρίζει δηλαδή ως φασίστες τους «φουκαράδες» του Αγίου Παντελεήμονα. Αφού τους αφήνουν οι «αριστεροί» απροστάτευτοι, από την απόγνωσή τους θα πέσουν θύματα των επιτηδείων. Είναι φυσικό.

2. Συμπεράσματα και τελικές προτάσεις

Τώρα πια είναι εύκολο να διατυπώσουμε τις προτάσεις μας ή μια δέσμη προτάσεων που μπορούν σταδιακά να συμβάλουν στη λύση του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης:

α) Να καταγράψει το κράτος επιτέλους ποιοι και πόσοι είναι οι λαθρομετανάστες και να κάνει την ταυτοποίησή τους. Σε ένα ευνομούμενο κράτος αυτό είναι το πρώτο καθήκον. Για να μπορεί να μελετήσει το πρόβλημα και να οργανώσει την αντιμετώπισή του. Επιπλέον για να προστατεύσει και τους ίδιους λαθρομετανάστες από την εκμετάλλευση από μέρους των Ελλήνων και των ίδιων των ξένων μεταξύ τους.

β) Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να καθιερωθούν αυστηροί νόμοι που επιβάλουν ποινές σε όσους απασχολούν λαθρομετανάστες, χωρίς να τους έχουν δηλώσει στις αρχές, για να μπορεί αυτό το ελεεινό κράτος, όταν και εφόσον λειτουργήσει στοιχειωδώς να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του.

γ) Να καθοριστεί με νόμο το ποσοστό που χρειάζεται η χώρα και μπορεί να αντέξει από οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής πλευράς. Αναφέρω όλους αυτούς τους τομείς, γιατί έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Το  πρόβλημα λαθρομετανάστευσης δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα, όπως και όλα τα άλλα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα, όπως αναλύσαμε και έγινε σαφές στα προηγούμενα κεφάλαια. Είναι λοιπόν και εθνικό και κοινωνικό που συνδέεται με πολλές παραμέτρους, με προβλήματα οικιστικά, υγείας, περίθαλψης, παιδείας, πολιτισμού. Είναι προβλήματα που συνδέονται με την εθνική ασφάλεια και εθνική και ανθρωπιστική επιβίωση.

Συνεπώς πρέπει να μπει οπωσδήποτε ποσόστωση. Πόσους λαθρομετανάστες μπορεί να απασχολήσει και να διαθρέψει αυτός ο τόπος, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, καθώς επίσης της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας; 2%, 3%, 5%. Μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη από επιστήμονες με κύρος και γνώση και ανεξαρτησία από διάφορα κέντρα ελέγχου, να καθοριστεί αυτό το ποσοστό. Από κει και πέρα να καθοριστεί το πρόγραμμα αντιμετώπισής του.

Οι γενικόλογες  και υποκριτικές στην ουσία τους απόψεις περί «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν μετά και την σαφή τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη ότι η παροχή ιθαγενείας δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα του μετανάστη, αλλά κυριαρχικό δικαίωμα του εθνικού κράτους και άπτεται του σκληρού πυρήνα της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας.[67]  Οι ψευτοπροοδευτικές και δήθεν αριστερές απόψεις επιδεινώνουν το πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να προσφέρουν καμία εναλλακτική λύση. Αντιθέτως με την πολιτική τους συντελούν εκών άκων στον αλληλοσπαραγμό ανάμεσα στου Έλληνες και τους λαθρομετανάστες. Το κράτος παραμένει απαθές και αδιάφορο.

δ) Επίσης θα πρέπει να προσεχθεί και η πτυχή της ασφάλειας των πολιτών και της εθνικής ασφάλειας, κάτι που τόνισε κομψά αλλά ξεκάθαρα ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση Αντόνιο Γκουτιέρες κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην Αθήνα.[68] Προς το σκοπό αυτό και αφού προηγηθεί, όπως είπαμε, η γενική απογραφή των νόμιμων και παράνομων μεταναστών και καθοριστούν οι απαραίτητες διαδικασίες που προβλέπονται από το νόμο και τις διεθνείς συνθήκες για να εξεταστούν ποιοι δικαιούνται άσυλο και ποιοι νομιμοποίηση και όχι ιθαγένεια. Εκτός των παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και θα ισχύσει ιδικό καθεστώς.

ε) Να γίνουν προσπάθειες για να καταργηθεί η συνθήκη «Δουβλίνου ΙΙ» που επιτρέπει την αναγκαστική επανεισαγωγή λαθρομεταναστών στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους. Έτσι μεταβάλλεται η Ελλάδα σε ανθρώπινη «χωματερή» των λαθρομεταναστών της Ευρώπης. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, χωρίς μια νέα ρύθμιση, της οποίας την ευθύνη αναλαμβάνουν όλοι ισομερώς στις ευρωπαϊκές χώρες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν μπορεί όλα να τα φορτώνει στην Ελλάδα. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι του Δουβλίνο ΙΙ δεν λύνει το πρόβλημα στη βάση του και από μόνο του.

στ) Να κλείσουν τα σύνορα. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούν να κλείσουν τα σύνορα και να αποτραπεί η λαθρομετανάστευση είναι φτηνό τέχνασμα. Δε χρειάζεται ούτε η Φρόντεξ ούτε καμιά άλλη δύναμη, ούτε συρματοπλέγματα ούτε τίποτε άλλο, παρά ο στρατός η αστυνομία και το ναυτικό.[69] Όσο δεν γίνεται αυτό, το πρόβλημα θα επιδεινώνεται. Από κει και πέρα θα δούμε τι μπορούμε να πράξουμε για να λύσουμε το πρόβλημα.

Αν υπάρχει η θέληση -που δεν υπάρχει - και τους λόγους εξηγήσαμε πιο πάνω-, τότε ελάχιστος αριθμός ίσως περνάει τα σύνορα.

ε) Σε περίπτωση που αυτό παρακάμπτεται τότε όλοι οι λαθρομετανάστες θα εισάγονται απευθείας σε Κέντρα Υποδοχής στα σύνορα και όχι αλλού, όπου θα κρατούνται έως την επαναπροώθησή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνει κάθε χρόνο γύρω στα είκοσι εκατομμύρια, τα οποία διαχέονται για άλλες σκοπιμότητες. Ανάλογα με τις ανάγκες θα πρέπει να ζητηθούν και άλλα κονδύλια. Αν δεν το κάνουν τότε είναι συνυπεύθυνοι.

Αντί λοιπόν να ανεγερθούν Κέντρα Φιλοξενίας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, το πιο ορθό και αποτελεσματικό μέτρο θα είναι, μόλις οι λαθρομετανάστες περάσουν τα ελληνικά σύνορα να συλληφθούν και οδηγηθούν πάραυτα στα Κέντρα Υποδοχής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ανακουφιστεί σε ένα βαθμό η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όπως π.χ. η Πάτρα, η Ηγουμενίτσα, όπου η φυγή τους στο εξωτερικό που επιδιώκουν εμποδίζεται από τις ελληνικές αρχές. Το παράδοξο είναι ότι από τα λιμάνια αυτά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει στο εξωτερικό, ενώ τα ανατολικά μας σύνορα είναι σαν το σουρωτήρι.

Διαδοχικά πρέπει να μεταφερθούν στα Κέντρα Υποδοχής απ’ όλη την Ελλάδα, όσοι δεν έχουν δουλειά, γιατί αυτοί είναι επιρρεπείς σε κάθε μορφής έγκλημα. Μάλιστα, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι λαθρομετανάστες στην πλειοψηφία προέρχονται από χώρες όπου η ζωή δεν έχει μεγάλη αξία και οι αντιστάσεις είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες, τότε μπορούμε να ερμηνεύσουμε γιατί συμβαίνουν στη χώρα μας όσα συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν, αν δεν λάβουμε τα απαραίτητα, σκληρά μεν, αλλά δίκαια μέτρα, τόσο για τους Έλληνες, αλλά σε τελευταία ανάλυση και για τους ίδιους τους λαθρομετανάστες. Το να γίνουμε ζούγκλα και να αρχίσουμε να αλληλοτρογώμαστε δεν ωφελεί τελικά κανέναν.

Αυτά τα μέτρα θα ακουστούν με βεβαιότητα από όλους εκείνους που έχουν αναπτύξει την επικερδή βιομηχανία του εμπορίου της ανθρώπινης δυστυχίας. Θα τους αφαιρέσει κατά συνέπεια και την άσκηση του επικερδούς αυτού επαγγέλματος.

Επιπλέον θα προκύψει και ένα όφελος στην περιοχή, οι κάτοικοι της οποίας θα βρουν δουλειά στην ευαίσθητη αυτή περιοχή της Ελλάδας. Αλλά θα προκύψει φυσικά και ένα άλλο μεγάλο όφελος. Οι Έλληνες πολίτες δεν θα χρειάζονται πια την προστασία κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων «προστατών» και από δεξιά και από αριστερά.

Οι λαθρομετανάστες σε πρώτη φάση θα πρέπει να συλληφθούν και σταλούν στα Κέντρα Υποδοχής στα σύνορα όσοι διαπιστώνεται ότι δεν έχουν εργασία. Αυτή η κατηγορία είναι και η πιο επικίνδυνη, γιατί είναι φυσικό ότι όποιος δεν έχει να φάει και θα κλέψει και θα δολοφονήσει, αν δεν έχει άλλη διέξοδο. Και αυτός ο κανόνας ισχύει για όλους.

ζ) Να βρεθεί τρόπος επαναπατρισμού, συγχρόνως με μια πρώτη οικονομική βοήθεια από τα κοινοτικά ταμεία, για να επιβαρυνθεί ο ήδη ανύπαρκτος προϋπολογισμός.[70]

η) Να γνωστοποιηθεί και στις ξένες Πρεσβείες και στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι λαθρομετανάστες, ότι ο παράδεισος που περιμένουν ερχόμενοι στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια. Να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ενημέρωσης ώστε να αποτραπεί η πρόσκλησή τους στην Ελλάδα, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και υποστηριζόταν από τα αριστερά κόμματα. Για να έχουν φτηνή εργασία οι κρατικοί  προμηθευτές και οι εργολάβοι, αλλά και οι «κακομαθημένοι» Έλληνες, που τους εκμεταλλεύονται.

Να επαναπροωθηθούν με κάθε τρόπο, όσοι έρχονται από την Τουρκία, η οποία συνειδητά και σκόπιμα επιδιώκει τον εποικισμό της Ελλάδας με ισλαμιστές λαθρομετανάστες για να παρουσιαστεί αύριο μεθαύριο ως προστάτης τους, όπως αρχίζει να το εφαρμόζει ήδη με τη βοήθεια και της ελληνικής κυβερνήσεως και όπως το πράττει ήδη με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου στη Θράκη. Η κερδοφόρα επιχείρηση των Τούρκων με το λαθρεμπόριο ψυχών πρέπει να σταματήσει πάση θυσία. Στην Τουρκία πρέπει να επιβληθούν ποινές τέτοιες από την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε το κόστος του επιδιωκόμενου οφέλους να είναι μεγαλύτερο από τη συνολική ζημιά. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό. Απλώς η Ελλάδα μόνο υφίσταται τις συνέπειες. Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έλαβαν τα μέτρα τους και από πάνω επικρίνουν και την Ελλάδα για τη στάση της απέναντι στους λαθρομετανάστες. 

Ας δούμε τι γίνεται στη Θράκη, όπου όπως είπαμε το αναβαπτισμένο από τουρκικό προξενείο σε Γενικό Προξενείο αποτελεί κράτος εν κράτη, με την ανοχή, για να μην πω υποστήριξη των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας, όσο απίστευτο κι’ αν φαίνεται αυτό. Όμως η συγκεκριμένη πραγματικότητα που επικρατεί εκεί, καθώς και σε άλλες συνοριακές περιφέρειες, το αποδεικνύει.

Οι Λαθρομετανάστες αποτελούν εν δυνάμει στρατό κατοχής, για τις δυνάμεις εκείνες που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, όπως συνέβη και με την πρώην Γιουγκοσλαβία.

θ) Να μελετηθεί κατά πόσο διευκολύνει η περίπτωση της κατάργησης της συνθήκης Σέγκεν.

η). Όσοι δικαιούνται ασύλου, να τους παρασχεθεί με γρήγορες διαδικασίες. αν όχι, τότε πρέπει να απελαθούν, γιατί αυτοί τουλάχιστον για να ζητούν άσυλο πρέπει να προσκομίσουν χαρτιά, που να εμφαίνεται ότι διώκονται πολιτικά. Θα πρέπει να τους δοθεί μια διορία και στο διάστημα αυτό, να μην προβούν σε παρόμοιες ενέργειες. Αλλιώς να περισυλλεγούν και οδηγηθούν σε κέντρα αναμονής εκδίκασης της υπόθεσής τους. (ο γράφων υπήρξε πολιτικός πρόσφυγας κατά τη διάρκεια της χούντας και ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, γιατί του αφαιρέθηκε από το καθεστώς η ιθαγένεια. Συνεπώς γνωρίζει από νόμιμες διαδικασίες. Αν έστηνε τσαντίρι σε καμιά πλατεία, την άλλη μέρα θα είχε απελαθεί. Φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από ένα κράτος, που δεν είναι κράτος, αλλά παρακράτος. Τι νόημα έχει να απευθύνεται κάποιος στον περαστικό για να πιέσει υποτίθεται την κυβέρνησή του να του δοθεί άσυλο;

ι) Να υποχρεώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την Τουρκία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της απέναντι στις συνθήκες επαναπροώθησης που έχει υπογράψει η ίδια. Αν δεν το πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση τότε η ελληνική κυβέρνηση να χορηγήσει στους λαθρομετανάστες ταξιδιωτικά έγγραφα και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο και τους διευκολύνει να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Δεν μπορεί η Ελλάδα με τα προβλήματα που έχει να αποτελεί επιπλέον και την χωματερή λαθρομεταναστών της Ευρώπης. Οι λαθρομετανάστες προωθούνται σχεδιασμένα μέσω της Τουρκίας στην Ελλάδα και δεν φτάνουν εκεί χωρίς χαρτιά. Τα έγγραφα εξαφανίζονται σκόπιμα από τους διακινητές τους, που οπωσδήποτε είναι αναμεμειγμένες και τουρκικές υπηρεσίες. Και ασφαλώς υπάρχουν τρόποι, αν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, να εξαναγκάσει την Τουρκία να συμμορφωθεί. Χρειάζεται και προϋποθέτει πρώτα τη βούληση των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων.

κ) Να  προστατευθούν οι εναπομείναντες με την παροχή όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχουν και οι Έλληνες εργαζόμενοι, ώστε οι νομιμοποιηθέντες λαθρομετανάστες να μη γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ανταγωνισμού με τους Έλληνες συναδέλφους τους.

Για το ποιος σήμερα είναι αριστερός, κεντρώος, δεξιός, προοδευτικός ή συντηρητικός, ριζοσπάστης ή επαναστάτης υπάρχει απόλυτη σύγχυση. Οι παραδοσιακές ταμπέλες κοινωνικών φρονημάτων και πολιτικών χρωμάτων είναι παρωχημένες και παραπλανητικές Το καταναλωτικό χωνευτήρι της μεταπολίτευσης με δανεικά τα ισοπέδωσε όλα. Η διαφθορά έφθασε σε τέτοιο σημείο, ώστε να διαφθαρούν ακόμη και αυτές οι έννοιες. Η αυθαιρεσία ονομάζεται ελευθερία. Ο εκβιασμός δικαίωμα. Η απάτη ευκαιρία. Το θράσος επαναστατικότητα. Η υποκρισία εξυπνάδα κ.λπ.

Όλα τα ανωτέρω μέτρα και οι εναλλακτικές προτάσεις δεν γίνονται με την φυσικά με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Χρειάζεται ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και δεν είναι παρακράτος της ασυδοσίας, της διαφθοράς και της αρπαχτής, αλλά τηρεί και εφαρμόζει τους νόμους (τους όποιους νόμους).

ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, σύμφωνα με την ανάλυση που προηγήθηκε: Σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση στην Ελλάδα δεν είναι η παραδοσιακή αντίθεση:

Δ ε ξ ι ά  ή  α ρ ι  σ τ ε ρ ά,  αλλά σήμερα η κύρια αντίθεση στην Ελλάδα, σ’ αυτή την ιστορική φάση που διάγουμε, είναι:

Π α τ ρ ι ω τ ι σ μ ό ς  ή  ε θ ν ο μ η δ ε ν ι σ μ ό ς, όπως π.χ. κατά την εθνική αντίσταση η κύρια αντίθεση ήταν: Εθνική απελευθέρωση ή φασισμός.

Εθνομηδενισμός σημαίνει κατάργηση της εθνικής μνήμης και μετατροπής των Ελλήνων πολιτών εγωιστικά ατομικά καταναλωτικά υποκείμενα μιας παγκόσμιας αγοράς των μονοπωλίων. Εθνομηδενισμός συνεπώς σημαίνει μια νεοταξική παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, η οποία θα χάσει την ταυτότητά της και τελικά την ίδια της την ύπαρξη.

Το γιατί είναι πολύ απλό και εύκολο να απαντηθεί: Εδώ πρόκειται για τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ενός λαού: του ελληνικού.[71]

Αν χάσω τον λαό μου, με ποιον θα κάνω «λαϊκή συμμαχία για λαϊκή εξουσία;» και αν αφανιστεί το έθνος μου με ποιον θα κάνω διεθνισμό;

Εφόσον έχουμε χάσει την εθνική μας ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία (νεο- αποικισμός), τότε η υπεράσπιση της πατρίδας (πατριωτισμός) εκφράζει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για την απελευθέρωση του έθνους, ο δε εθνομηδενισμός την κατοχή και τον αφανισμό.

Εξάλλου και ο Λένιν ο ίδιος το τόνισε: «Η ‘υπεράσπιση της πατρίδας’ από μέρους της εθνικά καταπιεζόμενης χώρας ενάντια στην καταπιέζουσα δεν είναι απάτη και οι σοσιαλιστές δεν είναι διόλου ενάντια στην ‘υπεράσπιση της πατρίδας’ σ’ ένα τέτοιο πόλεμο».[72]

«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ’ όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης».[73]

Στο κάτω κάτω της γραφής για να υπάρχει ταξική πάλη πρέπει να υπάρχει εργατική τάξη. Αν αυτή αφανιστεί για τους λόγους που αναφέραμε, ποιος θα κάνει την ταξική πάλη; Οι λαθρομετανάστες και οι γέροι που θα έχουν απομείνει στην Ελλάδα, αν δεν εξαφανιστούν κι’ αυτοί από το καθεστωτικό αυτό σύστημα που οδηγεί την Ελλάδα σε αφανισμό;

Άραγε η Αριστερά έχει συναίσθηση της πραγματικότητας και των ευθυνών της;

Αυτός πιθανόν είναι και ο λόγος που ο νομπελίστας Γάλλος οικονομολόγος Maurice Allais αποφαίνεται ότι «η τύφλωση των πολιτικών ηγετών μας, Δεξιάς και Αριστεράς, απ’ το 1974, είναι πλήρως υπεύθυνη για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα». [74]

Η άποψή μου είναι ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης αποδομεί ταυτόχρονα και οποιαδήποτε προοπτική ταξικής πάλης.

Γιατί. τι να την κάνω την ταξική πάλη, αν δεν έχω πατρίδα; Για όσους ωστόσο ισχυρίζονται το αντίθετο: Δηλαδή την να την κάνω την πατρίδα, αν δεν διεξάγω ταξική πάλη, η απάντηση είναι απλή: Είναι απείρως δυσκολότερο έως αδύνατο να γίνει ταξική πάλη, αν η Ελλάδα μετατραπεί σε νέο -αποικία των ξένων και αν εγκαθιδρύσουν οι «άσπονδοι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοί μας» έμμεσα  ή άμεσα ένα καθεστώς, που δυσκολεύει την εθνικοαπελευθερωτική και ταξική πάλη.

Είχε δίκαιο ο Σαμίρ Αμήν, όταν έλεγε: «Η αντίθεση δεν μπορεί να ξεπεραστεί, παρά αν θεωρήσει κανείς ότι η πάλη των τάξεων δεν διεξάγεται μέσα στα εθνικά πλαίσια, αλλά στα πλαίσια του παγκόσμιου συστήματος».[75]

Για το λόγο αυτό πρέπει να ενωθούν όλες οι πατριωτικές δυνάμεις από όλο τον κοινωνικό και πολιτικό χώρο (ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, Σύριζα και ΚΚΕ) σε ένα μέτωπο εθνικής σωτηρίας.

Προϋπόθεση αποτελεί η δημιουργία και δράση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, σ’ ένα Πανεθνικό -Παλλαϊκό Μέτωπο, γιατί αλλιώς τίποτε δεν πρόκειται να γίνει από τα προτεινόμενα μέτρα.

 Ένα κατακλείδι, καμία από τις ανωτέρω προτάσεις δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει, όσο παραμένουν και δρουν τα κόμματα που δημιούργησαν το πρόβλημα. Αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτή τη θέση, και αναφέρομαι και στα κόμματα εξουσίας που δημιούργησαν το πρόβλημα και στα υπόλοιπα κόμματα της βουλής, που δεν αντέδρασαν αποτελεσματικά για να αποτρέψουν αυτή την δυσμενή και καταστροφική εξέλιξη.

Πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση του σε ένα λαϊκό κίνημα, που θα αναδείξει μια πατριωτική κυβέρνηση, η οποία είναι σε θέση να μας βγάλει από τον πλήρη αφανισμό.

Το σύνθημα θα πρέπει να είναι:  «Έλληνες πατριώτες ενωθείτε!

---

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα Χειμώνας 2012-13, σ. 217 -273.

Ουκ ολίγοι, είτε από σύγχυση, είτε από ιδεοληψία (θέλουν να παραστήσουν τους προοδευτικούς), είτε από πρόθεση, ταυτίζουν τη μετανάστευση με τη λαθρομετανάστευση. Δεν λαμβάνουν προφανώς υπόψη τους ότι η μετανάστευση πληθυσμών, ολόκληρων λαών στο παρελθόν, δεν έχει καμία σχέση με τα σημερινά δεδομένα. Δε μπορούμε να μεταφερθούμε σε εποχές, όπου λαοί μετανάστευαν ενάντια σε άλλους λαούς για να τους κατακτήσουν, λεηλατήσουν ή και εξαφανίσουν.

Από τότε που δημιουργήθηκαν τα έθνη κράτη, βασικά μετά τη μεγάλη αστική επανάσταση του 1789, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Υπάρχουν συντάγματα, υπάρχουν νόμοι που καθορίζουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών σε ένα κράτος-έθνος, είτε συμφωνούμε οι πολίτες με τους νόμους αυτούς είτε όχι.

Δεν μπορεί να γίνεται εισβολή και εποικισμός μιας χώρας με το έτσι θέλω, όπως γίνεται π.χ. στην Κύπρο.

Συνεπώς δεν πρόκειται για μετανάστευση, που είναι κατά τα άλλα ένα φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά για λαθρομετανάστευση. Η λέξη σημαίνει ότι κάποιος μπαίνει λάθρα, δηλαδή παράνομα σε μια ξένη χώρα.  Η μετανάστευση στα ευνομούμενα κράτη γίνεται με κανόνες, δηλαδή με συμβάσεις. Το γελοίο επιχείρημα που ξεστόμισε κάποτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ότι «κι’ εμείς ήμασταν μετανάστες» για να δικαιολογήσει την λαθρομετανάστευση, μόνο θυμηδία μπορεί να δημιουργεί, αν δεν αποτελεί κυνική υποκρισία ενώ ήξερε πολύ καλά ο ίδιος ότι κανένας Έλληνας δεν πήγε στην Γερμανία ή τις άλλες χώρες χωρίς συμβάσεις τόσο του κράτους υποδοχής όσο και του κράτους προέλευσης. Το παράδειγμα ότι και σε άλλα κράτη υπάρχει το φαινόμενο της μετανάστευσης, είναι παραπλανητικό. Δεν ανήκουμε στις αποικιοκρατικές χώρες, που στο κάτω κάτω της γραφής θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρέπει να πληρώσουν για ό,τι κακό έπραξαν στους κατοίκους των χωρών που εκμεταλλεύτηκαν άγρια.

Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να επωμιζόμαστε και πληρώνουμε τις αμαρτίες άλλων. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική χώρα, για να υφίσταται μάλιστα κατά κύριο λόγο το βάρος όλης της μεταναστευτικής εισροής, που παίρνει διαστάσεις τσουνάμι. Πόσα εκατομμύρια εξαθλιωμένων μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα χωρίς να βουλιάξει στην εξαθλίωση και τον αλληλοσπαραγμό και τελικά στην ισλαμοποίηση της;  Επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα είναι κατευθυνόμενη. Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Οζάλ είχε πει κάποτε ότι με την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο. Αρκεί να στείλουμε μερικά εκατομμύρια στη χώρα και θα την αλώσουμε.

Αν από την άλλη ταυτίζουμε την μετανάστευση με την λαθρομετανάστευση, τότε πρακτικά καταργούμε κάθε έννοια έθνους – κράτους και συνόρων φυσικά κατ’ επέκταση και ταυτιζόμαστε με εκείνους που θέλουν να το καταργήσουν για να το μεταβάλουν σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, όπου θέματα όπως η εθνική Ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία δεν έχουν νόημα πια.

Στην κατηγορία αυτή των εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών δεν συμπεριλαμβάνουμε φυσικά το οργανωμένο έγκλημα, το λαθρεμπόριο ανθρώπων, όπως και κάποιες άλλες κατηγορίες.

[3] Οι λαθρομετανάστες, πρέπει να ειπωθεί κι’ αυτό, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν καμία απολύτως ταξική συνείδηση, ενώ ο συνεκτικός τους κρίκος είναι η ισλαμική συνείδηση, την οποία τόσο προκλητικά έχουν επιδείξει, καταλαμβάνοντας τις πλατείες της Αθήνας για να προσευχηθούν. Τέτοια φαινόμενα ζήσαμε ήδη και θα τα δούμε και στο μέλλον μπροστά μας. Πραγματικά σε πιάνει τρόμος, όταν παρακολουθείς ανθρώπους, στοιχισμένους συστηματικά, να προσκυνούν τον Αλλάχ, αναλογιζόμενος ότι μπορεί αυτοί με μια εντολή των θρησκευτικών τους ηγετών και για να εξυπηρετήσουν κάποια σκοπιμότητα θα δώσουν εντολή να κάψουν την Ελλάδα. Θα το πράξουν, λόγω θρησκευτικού φανατισμού, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Το φαινόμενο αυτό βλέπουμε να επαναλαμβάνεται κυρίως στις διαδηλώσεις.

[4] Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση για μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία, η οποία θα ήταν φυσιολογική και δεν θα ήταν το αποτέλεσμα βίαιης και σχεδιασμένης πολιτικής για την σκόπιμη αλλαγή της σύνθεσης του πληθυσμού.

[5] Πολλοί μιλούν για ενσωμάτωση των λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία.  Μια τέτοια ενσωμάτωση, εκτός από ολίγες εξαιρέσεις, δεν είναι δυνατή για δύο τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον η κυβέρνηση με την πολιτική της δεν θέλει να τους ενσωματώσει. Δεύτερον η κυβέρνηση εφαρμόζει τη λεγόμενη «διαπολιτισμική» εκπαίδευση, που σημαίνει ότι δεν θέλει η λαθρομετανάστες να ενσωματωθούν στον ελληνικό πολιτισμό και τρίτον ότι πάλι η κυβέρνηση προσπαθεί να αφελληνίσει τους Έλληνες, μεταδίδοντάς τους τα υποπροϊόντα της παγκόσμιας διακυβέρνησης και αποεθνοποιώντας την ελληνική παιδεία.

[6] Για να καταλάβει κανείς τον όρο «πέμπτη φάλαγγα» παραθέτω από το λεξικό του Μπαμπινιώτη Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσης, την ιστορική ερμηνεία, γιατί καμιά φορά πρέπει να αναδεικνύουμε και τα αυτονόητα: «Ι. Οι άνθρωποι μέσα στη νόμιμη κυβέρνηση της Ισπανίας, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ενίσχυαν με τις ενέργειές τους τον στρατηγό Φράγκο και τις τέσσερεις φάλαγγες που βρίσκονταν υπό τις διαταγές του.

ΙΙ. Δίκτυο μυστικών πρακτόρων που, σε περίπτωση πολέμου δρουν στο έδαφος κράτους για λογαριασμό ξένης δύναμης, παρέχοντας πληροφορίες, διενεργώντας δολιοφθορές και κυρίως υπονομεύοντας την ομοψυχία και το ηθικό του πληθυσμού. ΙΙΙ. Κάθε άτομο ή ομάδα ανθρώπων με διαβρωτική δράση, που έχει ως στόχο την υπονόμευση αγώνα, κινήματος κ.λπ». Ευεπίφοροι για όλα αυτά είναι η πλειοψηφία των ισλαμιστών λαθρομεταναστών, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή από τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας» Τούρκους, Αμερικανούς κ.λπ.

[7] Ασφαλώς και δεν έχουμε τίποτε να αντιτάξουμε απέναντι σε μια πολυπολιτισμική χώρα, όπως είναι π.χ. οι ΗΠΑ. Όμως η βίαιη και προγραμματισμένη μετατροπή της Ελλάδας σε μια πολυπολιτισμική, πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυπολιτισμική, όπως σχεδιασμένα την επεδίωξε κυρίως ο Γιώργος Παπανδρέου, μας βρίσκει φυσικά αντίθετους. Η οικονομική καταστροφή που μας οδήγησε ο ίδιος είχε και άλλες παραμέτρους.

[8] Για τους Έλληνες η κατάσταση είναι κάπως πιο ήπια, γιατί όλο και κάποιος συγγενής ή φίλος θα βρεθεί να βοηθήσει και αυτό πιθανόν. Τον αλλοδαπό ποιος θα τον συμπαρασταθεί στην απελπισία και στην απόγνωσή του; Το σκέφτηκαν αυτό όσοι προωθούν τον εποικισμό της Ελλάδας από εκατομμύρια λαθρομετανάστες; Δε θα φάμε τελικά τις σάρκες μας; Ήδη ο αριθμός των λαθρομεταναστών στην Αθήνα υπολογίζεται πάνω από 1.200.000. Αν υπολογίσει κανείς ότι οι περισσότεροι είναι άνεργοι και από την άλλη έχουμε ήδη, εν έτι 2012 πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες ανέργους, είναι παράλογο, αλλά θα συμβεί στην πράξη και να κλέψεις και να σκοτώσεις, όταν δεν έχεις να φας εσύ και τα παιδιά σου. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο το οργανωμένο έγκλημα.

[9] Τι να κάνει και η Αστυνομία, όταν συλλαμβάνει του παραβάτες και η δικαιοσύνη τους αφήνει την άλλη ώρα. Οι φυλακές έχουν γεμίσει. Πόσους άλλους να στοιβάξει στις φυλακές; Φυσικά αυτό με τίποτε δεν αποτελεί λύση.

[10] Μια τέτοια περίπτωση είναι του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, που λαθρομετανάστες, όχι μόνο τον λήστεψαν, αλλά προσπάθησαν να τον πνίξουν. Βλ. συνέντευξή του στην εφημ. «Το Βήμα»,

[11] Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γινόταν στην Αθήνα, αν τον άτυχο 44χρονο με την έγγειο γυναίκα δολοφονούσαν αστυνομικοί τι θα γινόταν στην Αθήνα; Η Αθήνα θα είχε καεί ασφαλώς.

[12] Η Ανανεωτική Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για τα εθνικά θέματα, ωσάν ν μην υπάρχουν. Ωσάν η Ελλάδα να βρίσκεται κάπου στο κενό και να έχει μόνο οικονομικά προβλήματα, τελείως απομονωμένα από την ιμπεριαλιστική επιβουλή.

[13] Για να συλλάβει κάποιος το μέγεθος του προβλήματος πρέπει να λάβει υπόψη του ότι καθημερινά, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Υπουργού (Από)προστασίας του Πολίτη, κ. Χρήστου Παπουτσή, στην Ελλάδα μπαίνουν κάθε μέρα παράνομα γύρω στους 200 με τριακόσιους λαθρομετανάστες. Κανένας δεν τους εμποδίζει. Και όλοι αυτοί πεινάνε. Στην Αθήνα κατά δήλωση επίσης του Περιφερειάρχη κ. Σγουρού, με πιστοποιημένη καταγραφή από τις αρχές, υπάρχουν μόνο στο κέντρο της Αθήνας γύρω στις 400 χιλιάδες νόμιμοι και παράνομοι μετανάστες, που στην ουσία είναι περισσότεροι. Αν υπολογίσουμε ότι καθημερινά συρρέουν από τα σύνορα της χώρας επιπλέον χιλιάδες άνεργοι και πεινασμένοι λαθρομετανάστες, τότε μπορεί να φανταστεί κανείς ότι τελικά η Αθήνα και η Ελλάδα τελικά θα γίνει κόλαση.

[14] Απόσπασμα από την ιστορική ομιλία του: «Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να ’βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε». Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

[15] Το «όχι μόνο» υπονοεί τα κόμματα της Αριστεράς, των οποίων την πολιτική για τη λαθρομετανάστευση θα εκθέσουμε αναλυτικά πιο κάτω.

[16] Κατά την άποψή μου η διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας σήμερα σε αριστερά και δεξιά είναι και παραμένει κατάλοιπο του εμφυλίου πολέμου. Αποτελεί και χρησιμοποιείται πλέον ως άλλοθι για την εκμετάλλευση του ελληνικού λαού, όπως γινόταν και στο παρελθόν.

[17] Ο Καραμανλής ο νεώτερος δεν έχασε τις εκλογές μόνο για την ανικανότητά του στην οικονομική πολιτική, αλλά στην κάποια προσέγγιση που επεδίωξε με τη Ρωσία, (βλ. Μπουργκάς –Αλεξανδρούπολη) και στη στάση του στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Έπρεπε να εγκατασταθεί ο Γιώργος Παπανδρέου, που ήταν πολύ πιο πρόθυμος και χωρίς αντιστάσεις στα σχέδια των «φίλων και συμμάχων μας», Τούρκων, Αμερικανών κ.λπ.

[18] Πολλοί είναι αλήθεια απορούν γιατί ο Αντώνης Σαμαράς συντάσσεται με τους μνημονιακούς, αλλάζοντας προειλημμένες αποφάσεις του. Μα το θέμα είναι απλό. Συναγωνίζεται με το ΠΑΣΟΚ, ποιο θα εκπροσωπήσει καλύτερα την παρασιτική ελληνική αστική τάξη και τα συμφέροντά της.

[19] Μιλάμε για «φτωχά» λαϊκά στρώματα, γιατί λόγω πελατειακών σχέσεων και παραοικονομίας τα ξεχωρίζουμε από τα προνομιούχα και τα άλλα στρώματα της κοινωνίας. Καλό είναι να ακριβολογούμε. Αν σκεφτούμε ότι η κατανάλωση υποχώρησε το 2010 κατά 1% σημαίνει ότι πολλοί Έλληνες λόγω παραοικονομίας έχουν ακόμη γερό κομπόδεμα, ώστε να μην τους επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό η κρίση.

[20] Τα κανάλια και τα ΜΜΕ που ελέγχονται από το κομπραδόρικο ελληνικό κεφάλαιο ή βρίσκονται στην κατοχή του, ασκούν προπαγάνδα, η οποία τους εξυπηρετεί, για την εκμετάλλευση των λαϊκών τάξεων. Για να πετύχουν αυτόν τον στόχο συμμαχούν με το ξένο κεφάλαιο. Για το λόγο αυτό προπαγανδίζουν τον Νέο –Οθωμανισμό, με τα «ανώδυνα» δήθεν τουρκικά σήριαλ και τον σκόπιμο αφελληνισμό της ελληνικής παιδείας μέσω του Υπουργείου Παιδείας και των ΜΚΟ, όπως του ΕΛΙΑΜΕΠ και των ελλήνων πρακτόρων των ντόπιων και ξένων συμφερόντων.

 Σ’ αυτό δυστυχώς συνεργούν και κάποια κομμάτια της αριστερής διανόησης, που έχουν διοριστεί στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Αυτή η κατηγορία των «αριστερών» διανοουμένων, συντελεί τα μέγιστα στην «ενεργητική συναίνεση» των Ελλήνων πολιτών στην πολιτική του. Παραπέμπω σε αναλύσεις δύο «αριστερών» διανοουμένων που ομολογούν σε ανύποπτο χρόνο αυτή την κατάσταση. Βλ. Γιάννης Μηλιός, 

Το πώς ανεπαίσθητα εθίζεται ο ελληνικός λαός στον Νέο – Οθωμανισμό του Νταβούτογλου, μας παρουσιάζει ανάγλυφα μία σκηνή που έδειξε ένα ελληνικό κανάλι, που πήγε σ’ ένα απόμακρο ελληνικό χωριό της Ελλάδας και πήρε συνέντευξη από μία γριά που τάιζε τις κότες και τους κούρκους της, που τους καλούσε με το όνομα, που τους είχε δώσει. Τη ρώτησε η δημοσιογράφος από περιέργεια πώς ονομάζει έναν κούρκο και η αγρότισσα απάντησε: Σεχραζάτ, από το τούρκικο σήριαλ». Έμεινα εμβρόντητος, όταν το άκουσα, αν και γνωρίζω, πώς λειτουργούν οι παμπόνηροι και ύπουλοι μηχανισμοί του αφελληνισμού. Δηλαδή με αφελληνισμό της παιδείας, την αποεθνοποίησή της και με τον εξωραϊσμό του Νέο – Οθωμανισμού, με επιστημονικές ψυχολογικές μεθόδους, που τις επεξεργάζονται επιτελεία του ψυχολογικού πολέμου.

Εδώ βλέπει κανείς πώς επιδρά η προπαγάνδα, για να μετατρέψει αργά, ανεπαίσθητα, αλλά σταθερά την εθνική συνείδηση και με τη βοήθεια και την συμπαράσταση των κρατούντων και των οργάνων τους, σε νέο – ραγιάδικη, ώστε να μην προβάλει καμία αντίσταση.

[21] Το «σοκ και δέος» που εφαρμόζει η σχολή του Σικάγου συνίσταται στη δημιουργία προϋποθέσεων, ώστε να επιτυγχάνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατάργηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους. Αυτό δηλαδή που εφαρμόζει τώρα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. και στη συνέχεια του Παπαδήμα. Για περισσότερα: το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν είναι αποκαλυπτικό. Το δόγμα του Σοκ, η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής, εκδ. «Λιβάνη», Αθήνα 2007.

Χαρακτηριστική για την στάση της παρασιτικής και ξενόδουλης μεγαλοαστικής και αστικής τάξης της Ελλάδας, που φτάνει τα όρια της προδοσίας, αποτελεί η αποκαλυφθείσα προσφάτως στην Κυπριακή Βουλή, κατά τη διερεύνηση του περιβόητου φακέλου της Κύπρου, η άμεση συμμετοχή του μεγαλοεκδότη Χρήστου Λαμπράκη στο πραξικόπημα της Κύπρου. Με έγγραφο που έστειλε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής στον Μακάριο, τρεις μέρες πριν από το πραξικόπημα εναντίον του, αποκαλύπτει ότι το πραξικόπημα αυτό οργάνωσε στο εξοχικό του στον Πόρο ο μεγαλοεκδότης μαζί με τον Ιωαννίδη και τον Σαμψών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, γνώριζε την ύπαρξη του εγγράφου αυτού, που ενοχοποιούσε τον Χρήστο Λαμπράκη. Εκεί συντελέστηκε μια συναλλαγή. Ο φάκελος της Κύπρου αποσιωπήθηκε, γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου υπολόγιζε στην υποστήριξη του Χρήστου Λαμπράκη για την κατάκτηση της εξουσίας.

[22] Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που με την άφρονα πολιτική του υπερδανεισμού και της υπερκατανάλωσης την οποία εφάρμοσε, έβαλε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια του τόπου μας, έπραττε τα αντίθετα, απ’ αυτά που θεωρητικά διακήρυττε. Αυτό φαίνεται επακριβώς όταν περιγράφει στην ανάλυσή του εκείνους, που αποκαλεί «συμβιβασμένους» και προσεταιρισμένους». Βλ. άρθρο μου δημοσιευμένο στο περιοδικό «Άρδην»,

[23] Βλ. Δημήτρης Ντούσας, Μαρξισμός και σύγχρονη μετανάστευση, Αθήνα 2009, σ. 361.

[24] Σ’ αυτή τη θεωρία έχει εγκλωβιστεί κυρίως η «Ανανεωτική» Αριστερά.

[25] Την πολιτική της Αριστεράς γενικά καυτηριάζει ο Λεωνίδας Αποσκήτης με καυστικό, αλλά και αποκαλυπτικό λόγο σε μια τοποθέτησή του με τίτλο:
«Ο "ανεξήγητος" έρωτας της ελληνικής "αριστεράς" για τους εποίκους.

Ο συνεχιζόμενος εποικισμός του ελληνικού χώρου [ Ελλάδα και Κύπρος ] από εκατοντάδες χιλιάδες Αφρικανούς και Ασιάτες, γεγονός

πρωτοφανές στην ιστορία μας, είναι μια καταστροφική διαδικασία εξ' ίσου απειλητική για τα θεμέλια της εθνικής μας ανεξαρτησίας

όπως το Μνημόνιο και το ΔΝΤ.

Αυτό το γεγονός δεν μπορεί κανείς να το αγνοεί πλέον όπως δεν μπορεί να λοιδορεί τον λαό που στενάζει και διαμαρτύρεται χρησιμοποιώντας

απέναντι του ανόητα "ανθρωπιστικά" επιχειρήματα που πλασάρουν οι εγκέφαλοι της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Στην Κύπρο οι "κουβαλητοί" της Άγκυρας ξεπερνούν τις 500.000, όπως αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι οι οποίοι και έχουν ξεσηκωθεί

φωνάζοντας GO HOME  την ώρα που η κυπριακή αριστερά ξεπουλάει τα πάντα.

Στην Ελλάδα oι λαθραίοι είναι σήμερα με τους μικρότερους υπολογισμούς 3.500.000 με ανυπολόγιστες συνέπειες στα εργασιακά δικαιώματα, την κοινωνική συνοχή και την ασφάλεια των πολιτών.

Μπροστά σε αυτή την δραματική κατάσταση η καθεστωτική αριστερά, κόμματα και εξωκοινοβουλευτικοί, μαζί με το ΚΚΕ έχουν στρέψει την πλάτη στον ελληνικό λαό που δοκιμάζεται και ανέχονται μια κατάσταση που διαμορφώνεται ανεξέλεγκτα από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, τους δουλέμπορους και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Σε τι αποσκοπούν;; Υπάρχει λογική απάντηση η αυτό που βλέπουμε είναι απλώς το ΡΕΚΒΙΕΜ της παραδοσιακής αριστερής παρουσίας στην χώρα μας, μιας πολιτικής παράταξης που σε άλλες δύσκολες εποχές κατάφερε να συνεπάρει την πλειοψηφία των Ελλήνων και να στήσει μεγάλα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα;;;

Eχει ακόμα χρόνο η επίσημη αριστερά να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό του εθνομηδενισμού και της παγκοσμιοποίησης η θα πέσει πρώτη η ίδια στον λάκκο που σκάβουν όλοι για τον ελληνικό λαό; Ιδωμεν...

Ένα είναι σίγουρο, αν ο Μιχαλολιάκος καταφέρει να εκλεγεί και βουλευτής στις επόμενες εκλογές, χάρη στην ανυπαρξία της αριστεράς, τους πρώτους που θα πρέπει

να ευχαριστήσει είναι ο κύριος Τσίπρας και η κυρία Αλέκα. Με όλο του το δίκιο. Δεν τον ήξερε ούτε ο θυρωρός του και ότι έγινε το χρωστάει σ' αυτούς.

Αυτοί όμως πως φαντάζονται την τελευτή του βίου τους, χωρίς  λαϊκές τιμές...ως "ευεργέτες της χρυσής αυγής";».

[26] Βλ. άρθρο μου γύρω από το θέμα των προσεταιρισμένων κα συμβιβασμένων, έτσι όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο τίτλος του άρθρου: «Οι προσεταιρισμένοι και συμβιβασμένοι»,

[27] Γράφει ο Τζέιμς Πέτρας σχετικά: «Όταν του απάντησα πως εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα, ακριβώς λόγω αυτής της κρίσης και πως όταν αποκατασταθεί ο καπιταλισμός η πολιτική και οικονομική αντιπολίτευση θα είναι πιο σθεναρή, ανταπάντησε ότι «η οικονομία είναι πολύ αδύναμη για να στηρίξει ένα σοσιαλιστικό καθεστώς» και πρόσθεσε πως «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».
«Στην πράξη, ο Α. Παπανδρέου αποκατέστησε τον καπιταλισμό, παρά τις συνθήκες κατάρρευσης που αυτός αντιμετώπιζε, αυξάνοντας, προοδευτικά, το δημόσιο χρέος […]Ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε τις μεταβιβάσεις της ΕΟΚ για να εξαγοράσει ψήφους μέσω επιδοτήσεων στους αγρότες, βραχυπρόθεσμων κερδών στις αμοιβές των εργαζόμενων και τεράστιων παραγραφών χρεών και δανείων που παρείχε στις επιχειρηματικές ελίτ. Τα ελλείμματα και τα χρέη αυξήθηκαν, ενώ ο παραγωγικός μηχανισμός μαράζωσε προκειμένου να στηρίξει την κατανάλωση. Η κηδεμονία ήταν η «εναλλακτική» λύση που επέλεξε ο Παπανδρέου αντί για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. […] Ενώ ενώπιον μαζικών συγκεντρώσεων ο Α. Παπανδρέου κατάγγελλε το ΝΑΤΟ, διαβουλευόταν σε εβδομαδιαία βάση με τον πρέσβη των ΗΠΑ […]. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησής του (1982-1984) όταν διηύθυνα το Κέντρο Μεσογειακών Σπουδών και ήμουν ανεπίσημος σύμβουλός του, έφευγα από την πίσω πόρτα του σπιτιού του στο Καστρί, την ώρα που από την μπροστινή έμπαινε ο πρέσβης των ΗΠΑ». Για τον γιό του Γεώργιο Παπανδρέου αναφέρει ανάμεσα στα άλλα και τα εξής: «Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας στους υπερατλαντικούς ιμπεριαλιστές επιτηρητές του». Βλ. Τζέιμς Πέτρας, συνέντευξη στην εφημ. «Αντιφωνητής», 5 Απριλίου 2010. Σήμερα και μετά τις συνέπειες της κρίσης θα μιλάμε και όχι μόνο για τους υπερατλαντικούς, αλλά και τους ατλαντικούς, κυρίως Γερμανούς, κλειδοκράτορες.

[28] Ο Νίκος Κούνδουρος, που δεν «μασάει» τα λόγια του μιλάει για έναν λαό εκφυλισμένο: «Σας είπα, όμως, από την αρχή μια κουβέντα: ότι είμαστε ένας λαός ευνουχισμένος». Βλ. συνέντευξή του στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 12.2.2011 με τίτλο: «Η “Σπίθα” είναι η ένωση των απελπισμένων Ελλήνων». Σε αντίθεση με την άποψη αυτή θα αντιπαραθέσουμε αυτό που εκφράζει το τραγούδι του Ρίτσου: «Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις …». 

[29] Συμβαίνει αρκετές φορές ορισμένες προτάσεις να ταυτίζονται με τις προτάσεις του ΛΑΟΣ, όπως π. χ. η ποσόστωση. Επειδή την ποσόστωση υποστηρίζει και το ΛΑΟΣ και δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με την πολιτική του, απορρίπτουμε το μέτρο αυτό. Δηλαδή η Αριστερά παραχωρεί στο ΛΑΟΣ, αυτό που η ίδια έπρεπε να πράξει.

[30] Σε μια κριτική μου τοποθέτηση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησα να ερμηνεύσω ότι το πρόβλημα δεν ήταν η καταναλωτική μανία, που προωθούσε τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, ζητώντας συνεχώς αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και διάφορα άλλα προνόμια, τα οποία δεν ήταν δυνατό να ικανοποιηθούν παρά μόνο με δανεικά. Βλ. άρθρο μου στο ιστολόγιό μoυ με τίτλο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κεφάλαιο «Το καταναλωτικό πρότυπο, Υπόδειγμα προς αποφυγή» έγραφα ανάμεσα στα άλλα ενδεικτικά: «Το καταναλωτικό πρότυπο που καλλιέργησε και εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ από την εποχή Ανδρέα Παπανδρέου ήταν επόμενο ότι θα δημιουργούσε και διαπλοκή και διαφθορά και σήψη, γιατί το καταναλωτικό πρότυπο συνδέεται άρρηκτα με τη διαπλοκή. Κυρίως σε μια κοινωνία που είναι επιρρεπής στην καταναλωτική αποκτήνωση, όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα μάλιστα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Γιατί εδώ δε λειτούργησε και δεν πρόκοψε ούτε ο καπιταλισμός. Αν πραγματικά λειτουργούσε, όπως στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του Βορρά, τότε φυσικά δεν θα καταλήγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».

[31] Βλ. Τζορτζ Πόλιτζερ, Βασικές Αρχές της Φιλοσοφίας, εκδ. «Αναγνωστίδης».

[32] Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλάει σ’ ένα άρθρο του για την κατηγορία των ανθρώπων αυτών, χαρακτηρίζοντάς τους συμβιβασμένους και προσεταιρισμένους, παρ’ όλο που και ο ίδιος συνετέλεσε τα μέγιστα στην προώθησή τους, για να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Ως συμβιβασμένους, νόμιζε (είχε την αυταπάτη, όπως και με τον Σημίτη και άλλους), ότι μπορεί να τους χρησιμοποιήσει ως μαριονέτες, για δικές του αρχηγικές κι’ εξουσιαστικές σκοπιμότητες, ως ταχυδακτυλουργός. Τελικά στο σημείο αυτό αποδείχτηκε αφελής, ενώ ο διάδοχός του πανούργος.

[33] Δημήτρης Μπελαντής, «Η ‘στροφή’ των διανοουμένων: Για την αδιάκριτη γοητεία του ‘εκσυγχρονισμού’  στους αριστερούς διανοούμενους», περιοδικό «Θέσεις» τεύχος 59, Απρίλιος - Ιούνιος 1997. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γνωστών και μη εξαιρετέων πρώην «αριστερών» και νυν ακραιφνών νεοφιλελεύθερων, που έχουν διευθυντικούς ρόλους στο σύστημα εξουσίας της αστικής τάξης. Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα, όπως του μεγάλου αριστερού επαναστάτη Πάγκαλου, της Δαμανάκη, του Ανδρουλάκη, του Κοτζιά και άλλων πολλών, που υπηρετούν ή υπηρέτησαν στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος, όπως Πανεπιστήμια, Πνευματικά Ιδρύματα, Συνδικάτα, αλλά και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους κ.λπ.

Τόσο ο Μηλιός όσο και ο Μπελαντής αναφέρονται σε αριστερούς διανοούμενους. Τίθεται ωστόσο το ερώτημα: Γιατί είναι σώνει και καλά «αριστεροί διανοούμενοι», αυτοί τους οποίους αναφέρει ο Μηλιός και ο Μπελαντής; Με αυτή την έννοια αριστεροί διανοούμενοι ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης και πολλοί άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός. Φασικά υπάρχουν και ιδεολόγοι που πρεσβεύουν ότι η άποψη που εμείς υποστηρίζουμε είναι λάθος. Με όλους αυτούς υπάρχει μια γνήσια θεωρητική και ιδεολογική αντιπαράθεση.

Όποιος έχει την ταμπέλα, η αυτοαποκαλείται «αριστερός», για να το γενικεύσουμε, δε σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και αριστερός! Ούτε επειδή είναι κάποιος στο ΚΚΕ είναι αυτομάτως κομμουνιστής, ούτε επειδή είναι στο ΠΑΣΟΚ είναι αυτομάτως σοσιαλιστής. Είναι γνωστό το γνωστό: Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις! Οι έννοιες έχουν χάσει το νόημά τους.

Αυτή η σύγχυση πρέπει κάποτε να εκλείψει, για να χωρίσει η ήρα από το στάρι.

Η διαστροφή και η μετάλλαξη των εννοιών, είναι από τις γενεσιουργές αιτίες της απόλυτης σύγχυσης, του ποιος είναι αριστερός, δεξιός, προοδευτικός, συντηρητικός, αντιδραστικός κ.λπ. Τίποτε δεν είναι πια αυτονόητο! Και για να γίνουμε απόλυτα σαφείς: Είναι π.χ. ο Πάγκαλος, ο Ανδρουλάκης, Η Δαμανάκη, ο Μπίστης, ο Κοτζιάς, ο Μόσιαλος, για να αναφέρουμε μόνο μερικά χτυπητά παραδείγματα, αριστεροί, επειδή πήγαν στο μεταλλαγμένο «αριστερό», αντιλαϊκό,  ΠΑΣΟΚ της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης; Όλοι αυτοί πρέπει να ξεσκεπαστούν, για να τους αφαιρεθεί το «αριστερό» φωτοστέφανο, που εξαπατά τον κόσμο. Η παρακμιακή πορεία της ελληνικής κοινωνίας που οδηγεί στην υποτέλεια και την εξάρτηση, έχει αλλοιώσει και οδηγήσει στην παρακμιακή πορεία και τη γλώσσα και τις έννοιες, που εκφράζει.

Βέβαια όλους αυτούς τους προστατεύει και τους προωθεί το σύστημα, γιατί τους χρειάζεται και τους δίνει την πλήρη δημοσιότητα, ενώ όλους, όσους ασκούν κριτική σ’ αυτό το σύστημα, προσπαθεί να τους θέσει στο περιθώριο μέσω των μηχανισμών του κοινωνικού αποκλεισμού.

Εμείς που φύγαμε από το ΠΑΣΟΚ και ήμασταν από τα ιδρυτικά του στελέχη, ήμασταν αντιδραστικοί; Γι’ αυτό το εγκαταλείψαμε; Γιατί προσχωρήσαμε στην αντίδραση;

Όποιος θέλει πραγματικά να μάθει την αλήθεια ας ανατρέξει στα βιβλία μας: «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη» και στο: «Ο μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές αρχές της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη», καθώς και σε σωρεία αναλύσεών μας που αναφέρονται στο ιστολόγιο: www.damonpontos.gr. Θα αναφέρουμε απλώς μία από τις τελευταίες: «Απαρχές και εξέλιξη της κακοδαιμονίας στην Ελλάδα».

[35] Το απόσπασμα αναφέρεται στο έργο του Κρις Χάρμαν, Μαρξισμός και ιστορία. Βάση και εποικοδόμημα, εκδ. «Μαρξιστικό βιβλιοπωλείο», Αθήνα 2009, σ. 63.

[36] Στον Xομπσμπάουμ απάντησε διεξοδικά και εμπεριστατωμένα ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης στο βιβλίο του με τίτλο: Έθνος και «εκσυγχρονιστική» νεοτερικότητα, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2006, σ. 170 -181.

[37] Βλ. «Συνέντευξη Κ. Καστοριάδη στην εφημ. «Ελευθεροτυπία, 20 και 27.3.1994.

[38] βλ. εφημ. «Αυγή», 30.11.2011. Πολύ χαρακτηριστική είναι και η ομολογία του Αδαμάντιου Πεπελάση, που αναφερόμενος στο έθνος, εξομολογείται: Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά. Βλ. συνέντευξη στο περιοδικό «Μόνο», ό.π.

[39] Βλ. Θανάσης Γιαλκέτσης, Άρθρο στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.10.2011, με τίτλο: «Πατριωτισμός εναντίον εθνικισμού». Για περισσότερα στο άρθρο του.

[40] Βλ. Νίκος Ιγγλέζης, «Μετανάστες ή ‘έποικοι’», άρθρο του στην εφημ. «Το Παρόν», 17.1.2010.

[41]

[42] βλ. http1: //pontosandaristera.wordpress.com/2007/17-4-2007/

[43] Γεώργιος Μαργαρίτης, ο.π.

[44]  Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Κ. Μαρξ - Φ. Έγκελς, Διαλεχτά έργα, τόμ. Ι, εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, 1951, σ. 40 -41.

[45] Βλ. Γιάννης Μηλιός, Έθνος, ο λαός του αστικού κράτους, στο ένθετο της Αυτής «Εντός Εποχής», 8.7.2008.

[46] Βλ. Γιάννης Μηλιός, ό.π.

[47] Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 5.8.2007.

[48] Εφημ. «Το Θέμα», 31.7.2007.

[49]  Άρθρο τους στην «Εποχή», 24.12.2006.

[50] Νίκος Ιγγλέζης, ό,π.

[51] βλ. Λ. Τρότσκι, Ο Λένιν, εκδ. «Νέοι Στόχοι», Αθήνα.

[52] Λέων Τρότσκι, Η θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού, εκδ. «Αλλαγή», Αθήνα 1975, σ. 28.

[53] Βλ. Παναγιώτης Κονδύλης, «Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της εθνικής πολιτικής», Επίμετρο στο βιβλίο του: Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο (1992).

[54] Βλ. Απόσπασμα από την ανακοίνωση της «Πανελλήνιας Επιτροπής Αγώνα για τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης, ΠΕΑΕΑ», εφημ. «Το Παρόν», 24.1.12010, την οποία υπογράφει και ο γράφων.

[55] «Οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες λειτούργησαν ειρηνικά μόνο ... σε απολυταρχικά κράτη. Στο μέτρο αυτό ήταν λάθος για εμάς να φέρουμε εργάτες από ξένους πολιτισμούς στη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 1960». Δήλωση του πρώην Καγκελάριου της Γερμανίας.  Φαίνεται ότι στην Ελλάδα με την μνημονιακή κυβέρνηση έχουμε την απολυταρχία της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό και η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να δημιουργήσει στην χώρα μας με τη βία μια πολυπολιτισμική κοινωνία.

[56] Βλ. άρθρο του Πάτροκλου Γεωργιάδη και Αθηνάς Κοντογιάννη στο περιοδικό «Επίκαιρα», 17.3. -23.3.2011, τ. 74, σ. 22-24.

[57] Ας διαβάσει κανείς τις δηλώσεις επίσημων κύκλων από τις γειτονικές χώρες για να δει πως διεκδικούν ελληνικά εδάφη, τα οποία θέλουν αν αποσπάσουν από τον ελληνικό κορμό και πώς αυτή η προσπάθειά τους βρίσκει αρωγούς τους «άσπονδους υπερατλαντικούς και υπερατλαντικούς φίλους και συμμάχους μας, αλλά και την 5ή φάλαγγα στην Ελλάδα.

[58] Η περίπτωση με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη είναι πολύ διδακτική.

[59] Τα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική δεν είναι άμοιρα μιας τέτοιας στρατηγικής, δηλαδή του αποκλεισμού της Ρωσίας και της Κίνας από περιοχές ζωτικής γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας, όπως είναι οι χώρες παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου.

[60] Βλ. Απόσπασμα συνέντευξης του Παναγιώτη Κονδύλη στο περιοδικό «Διαβάζω», τ. 384, Απρίλης 1998 με τίτλο: «Εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου»

[61] Θα πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινισθεί ότι το πρόβλημα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση αυτή καθ’ αυτή, αλλά η παγκοσμιοκρατία. Ο κύριος Νάκος εκφώνησε την καταληκτική ομιλία στη Μανίλα των Φιλιππίνων, προαναγγέλλοντας έτσι τη διεξαγωγή του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ στην Αθήνα, στις 4 και 5 Νοεμβρίου 2009. 

Στην ομιλία του, ο κ. Νάκος αναφέρθηκε στην ελληνική μεταναστευτική Δηλαδή αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις.

[62] Οι δηλώσεις αυτές έγιναν στην τηλεόραση στις 11 Μάη 2007.

[63] Ο Αχμέτ Νταβούτογλου το είπε ξεκάθαρα στη συνέντευξη του στην εφημ. «Καθημερινή που παραθέσαμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο ίδιος αναφέρθηκε σε άλλη ομιλία του στην αναβίωση του Νέο – Οθωμανισμού, μιλώντας τον Οκτώβριο τους 2009 στο Σαράγιεβο: Επίσης σε  σχετικό άρθρο στο περιοδικό «Επίκαιρα»

[64] Αυτή την «ευτυχισμένη και επιτυχημένη» περίοδο, που επέβαλαν με το σπαθί τους οι Οθωμανοί και την αποτινάξαμε με ποταμούς αιμάτων, είναι επιφορτισμένος από τα αφεντικά του, να επιβάλει στην Ελλάδα η δυναστεία Παπανδρέου και η κυβέρνησή του με όλους του Νέο –Ραγιάδες που τον περιβάλλουν. Όλη του η πολιτική εκεί κατευθύνεται. Επειδή, όπως είπε ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος έχουμε την αντιστασιακή φύση μέσα μας και το έχουμε αποδείξει επανειλημμένα, χρειαζόμαστε κηδεμόνες, για να αποτρέψουν οποιονδήποτε ενδεχόμενο να τους ξεφύγουν οι εξελίξεις από τον έλεγχό τους. Κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε το ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά με άλλα μέσα και χειρότερα αποτελέσματα.

[65] Το Φόρουμ μεταναστών Κρήτης με επικεφαλής τον κ. Μ. Χατζησάββα είναι μέλος του Σύριζα. Το φόρουμ είναι ο πρώτος οργανωτής της όλης επιχείρησης. Επίσης η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης με πρωτοστάτη τον Νίκο Γιαννόπουλο. Ακόμη η Φοιτητική Παράταξη του Σύριζα «Αριστερή Ενότητα» με πρωταγωνιστή τον κ. Πέτρο Σανταμόρη.

[66] Το περίεργο είναι ότι όσοι υποστηρίζουν τους λαθρομετανάστες να παραμείνουν στη χώρα μας υποστηρίζουν σχετικά με τους Παλαιστίνιους ότι πρέπει να μείνουν στη χώρα τους για να ζήσουν «ελεύθεροι στην ιστορική τους πατρίδα» και επιπλέον «όλοι ο Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους και στη γη τους». Αναρωτιέμαι, γιατί να μην ισχύει αυτό για όλους τους λαθρομετανάστες. Βλ. ανακοίνωση της οργάνωσης: «Ένα καράβι για τη Γάζα». Όμως πολλοί απ’ αυτή την πρωτοβουλία, υποστηρίζουν την αθρόα παράνομη είσοδο των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

[67] Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το νόμο περί ιθαγένειας παράνομο. Το λεγόμενον jus sanguinis ουδεμίαν σχέσιν έχει με την θεωρίαν καθ’ ην οι πολίται της Πολιτείας πρέπει να ανήκουν εις την αυτήν φυλήν (Race) *. Η λέξις «αίμα» δεν πρέπει να παραπλανά. Jus sanguinis σημαίνει ότι ο γεννώμενος εκ γονέων εχόντων την ιθαγένειαν ορισμένης Πολιτείας άμα τη γεννήσει του αποκτά αυτοδικαίως την ιθαγένειαν ην έχουν οι γονείς του . * Ουδαμώς σημαίνει ότι ιθαγενείς της Πολιτείας δύνανται να γίνουν μόνον οι ανήκοντες εις ορισμένην φυλήν *» Οι πολυπολιτισμικοί δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στις έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή πολιτογράφηση.

[68] βλ. εφημ. «Καθημερινή», 21-1-2010.

[69] Υπάρχει μάλιστα η πληροφορία ότι η Φρόντεξ θα φυλάει τα σύνορα και προς τη Δύση, για να μην φεύγουν οι λαθρομετανάστες στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να παγιδεύονται δηλαδή στην Ελλάδα.

[70] Η λαθρομετανάστευση δε λύνεται ούτε με ασπιρίνες, ούτε με χρυσωμένο χάπι. Τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση επιτείνουν το πρόβλημα, αντί να το λύνουν. Αν τα κέντρα υποδοχής, (στρατόπεδα συγκέντρωσης) που σχεδιάσει η κυβέρνηση, γεμίσουν από λαθρομετανάστες, μιας και δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα για τη διακοπή του ρεύματος εισροής ως τσουνάμι των λαθρομεταναστών, τότε ασφαλώς όλοι αυτοί θα διοχετευθούν όχι πια μόνο στην Αθήνα, αλλά και στις συνοικίες και στις άλλες πόλεις και χωριά. Οπότε το πρόβλημα θα είναι γενικό, όλης της Ελλάδας. Ούτε η αστυνόμευση, ούτε οι φυλακές είναι λύση. Γιατί θα καταλήξουμε να μεταβληθούμε σε ένα αστυνομικό κράτος. Επιπλέον οι φυλακές είναι ήδη γεμάτες. Δεν μπορούν να χωρέσουν άλλους. Τι θα γίνει τελικά. Όλη η Ελλάδα θα γεμίσει από φυλακές. Όλες αυτές οι λύσεις είναι τελικά καταστροφικές, αν δεν ανακοπεί το ρεύμα των λαθρομεταναστών στην πηγή του.

[71] Το πολιτικό μήνυμα του Δημήτρη Χριστούλα, που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, μήνα Απρίλιο του 2012, αποτελεί προάγγελο της γενοκτονίας:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου».

Το μήνυμα είναι σαφές: Τι είναι γενοκτονία, αν δεν είναι η υπογεννητικότητα, η ανεργία κυρίως των νέων, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια, οι αυτοκτονίες λόγω αδυναμίας αυτοσυντήρησης, η κατάργηση κάθε ίχνους κράτους πρόνοιας, όπου ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή, το ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, η γήρανση του πληθυσμού και η εξαφάνιση λόγω ανέχειας των ευπαθών ομάδων, που πολλαπλασιάζονται, οι ψυχικές ασθένειες, που διαλύουν την ψυχική ισορροπία και αξιοπρέπεια του Έλληνα πολίτη, η φυγή του πιο δυναμικού και δημιουργικού τμήματος της πατρίδας μας, κυρίως της νεολαίας, ο εποικισμός από τη λαθραία μετανάστευση, που γίνεται σκόπιμα και που δημιουργεί μύρια όσα επιπρόσθετα προβλήματα, η πολιτισμική αλλοτρίωση των Ελλήνων και ένα σωρό ακόμη δεινά, που επιβάλλει μεθοδευμένα η στρατηγική του Σοκ και Δέος της σχολής του Σικάγου, η οποία, με τη σύμπραξη και αγαστή συνεργασία των ντόπιων συνεργών της, δρα πια εξοντωτικά στο πειραματόζωο, που λέγεται  Ελλάς;

[72] Λένιν: «Γράμμα στην Ι. Φ. Αρμάντ», 30 του Νοέμβρη του 1916
Άπαντα, τόμ. 49ος, σ. 328-330.

[73] Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ». Άπαντα, τόμ. 49, σ. 329.

[74] Maurice Allais, «Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την Ευρώπη και την οδηγεί στην καταστροφή», συνέντευξη δημοσιευμένη στην εφημ. «Το Παρόν», 6.9.2009.

[75] Σαμίρ Αμίν, Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα.