ΟΙ ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Δαμιανός Βασιλειάδης

Ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Υπεύθυνος Γερμανίας

---

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το ζήτημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα αποτελεί ζήτημα ηθικό, νομικό, πολιτικό, ιστορικό. Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η έμπρακτη απόδοση δικαιοσύνης για τα φοβερά εγκλήματα του Γ’ Ράιχ (εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας) κατά της διάρκεια  κατοχής της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ικανοποίηση που απαιτεί η υλική αποζημίωση, επανόρθωση, αποκατάσταση.

Συνοπτικά οι διεκδικήσεις της Ελλάδας είναι οι ακόλουθες:

1.     Οι επανορθώσεις για τις υλικές καταστροφές, λεηλασίες και αρπαγές των υποδομών της χώρας κατά τη διάρκεια της κατοχής. Σύμφωνα με απόφαση της Διασυμμαχικής Επιτροπής του 1946 που συνήλθε στο Παρίσι, η Γερμανία οφείλει να πληρώσει στην Ελλάδα, 7,1 δισ. δολάρια, σε τιμές του 1938. Με επίσημα στοιχεία της Τράπεζας την Ελλάδας, το ποσό αυτό ανέρχεται σε 108,43 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.

2.     Το κατοχικό δάνειο, που αναγκάστηκε η Εθνική Τράπεζα να συνάψει με την Ιταλία και Γερμανία στις 14.3.1942. Το δάνειο αυτό ανερχόταν στο ποσό των 3,5 δισ. δολαρίων σε τιμές του 1938. Σήμερα, ανέρχεται στα 56 δισ. ευρώ χωρίς τους τόκους, σύμφωνα πάλι με εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Με συμφωνηθείσες τροποποιήσεις και την υπογραφή της κατοχικής κυβέρνησης το δάνειο αυτό μετατράπηκε από αναγκαστικό σε συμβατικό ιδιωτικού δικαίου με υποχρέωση της Γερμανίας να το εξοφλήσει. Μάλιστα ο ίδιος ο Χίτλερ άρχισε την εξόφλησή του το 1943. Νεότερα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Kράτους και της κυβέρνησης ανεβάζει το συνολικό ποσό των επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου στα 278, 7 δις ευρώ περίπου.

       Το θέμα ωστόσο δεν είναι το ποσό, αλλά η αναγκαιότητα για διαπραγμάτευση ανάμεσα  στις δύο κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και ο Μανώλης Γλέζος, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, στο βιβλίο του για τις οφειλές της Γερμανίας φέρει τον συμβολικό τίτλο:  Και ένα μάρκο να ήταν... ισχυρίζεται ότι οι Γερμανία πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

3.     Οι αποζημιώσεις για τα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων. Υπάρχει μόνο η διεκδίκηση των θυμάτων και των συγγενών των θυμάτων του Διστόμου, με απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επικύρωσε και ο Άρειος Πάγος το 2000, η οποία ανέρχεται στο ποσό των 28 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως δεν επικυρώθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης, βάσει μιας παρωχημένης διατάξεως του κώδικα πολιτικής δικονομίας (άρθρο 923), που δίνει το δικαίωμα στον εκάστοτε υπουργό Δικαιοσύνης να εγκρίνει ή απορρίπτει τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου.

4.     Οι πολιτιστικοί θησαυροί. Η καταγεγραμμένη λεηλασία, καταστροφή και κλοπή των πολιτιστικών θησαυρών της Ελλάδας.

Σ’ αυτά τα ποσά δεν περιλαμβάνονται φυσικά οι απαιτήσεις των θυμάτων και των συγγενών των θυμάτων, όπως και οι πολιτιστικοί θησαυροί, που αποτελούν ξεχωριστά θέματα. Υπάρχει μόνο η απόφαση του Αρείου Πάγου για το Δίστομο, που ανερχόταν σε 28 εκατ. Ευρώ. Σήμερα το ποσό αυτό με τους τόκους έχει αυξηθεί. 

Με βάση το τελικό πόρισμα της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα στις 28 Ιουλίου 2016, οι συνολικές απαιτήσεις της Ελλάδας ανέρχονται σε 309.498.827.179,51 ευρώ. Σ’ αυτήν περιλαμβάνονται και οι απαιτήσεις από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ύψους 9.189.270.837 ευρώ. Η τεκμηρίωση αυτή βασίζεται σε έκθεση της Ειδικής Επιτροπής του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ) με ημερομηνία 30.12.2014 και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ), με ημερομηνία 31.1.2014. Ωστόσο υπάρχει από μέρους της Διακομματικής Επιτροπής και μια πιο συντηρητική αποτίμηση των οφειλών, που αποτιμά την συνολική απαίτηση σε 269.547.005.854 ευρώ.  

ΟΙ ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ

Ι. Το ζήτημα των επανορθώσεων

      Μετά τον πόλεμο η Γερμανία έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματά της. Η Ελλάδα ποτέ δεν έπαψε να ζητά να εκπληρώσει η Γερμανία τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, με τη συνδιάσκεψη του Λονδίνου, που υπογράφτηκε στις 16.9.1953, ανεστάλη κάθε υποχρέωσή της, κατόπιν αιτήματός της, για καταβολή αποζημιώσεων μέχρι την υπογραφή Συνθήκης ειρήνης. Η επανένωση της Γερμανίας με την συνθήκη της Μόσχας 2+4, δηλαδή οι δύο Γερμανίες και τα τέσσερα συμμαχικά κράτη: ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία, θεωρείται ότι επέχει συνθήκη ειρήνης. Όμως η Γερμανία συνεχίζει να αρνείται την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της απέναντι στην Ελλάδα. Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν ένα μικρό ποσό. Αυτό – εξαιρέθηκε η Γερμανία, που είναι υπόλογη και για την κατοχή από Ιταλία και Βουλγαρία.

Όλες οι σύμμαχες χώρες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποζημιώθηκαν, πριν ακόμη συνομολογηθεί η συνθήκη ειρήνης. Το 1990, με τη Συμφωνία 2+4,  που επέχει την ισχύ συνθήκης ειρήνης, επισφραγίστηκε η επανένωση της Γερμανίας. Από την στιγμή εκείνη έπρεπε να εκπληρώσει η Γερμανία τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα.  Λόγω της πενταετούς χάριτος, που της δόθηκε από την συνδιάσκεψη του Λονδίνου, η αποπληρωμή θα μπορούσε κανονικά να ξεκινήσει από το 1995. Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της. Πάντοτε έθετε το θέμα, αρχής γενομένης από το τέλος του πολέμου με διάφορους τρόπους. Για τις ελληνικές κυβερνήσεις το θέμα των οφειλών της Γερμανίας έμενε ανοιχτό, χωρίς ωστόσο να υπάρχει η θέληση να τις διεκδικήσει αποφασιστικά. Μάλιστα το 1995 υπήρξε από την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και ρηματική διακοίνωση, ωστόσο δεν δόθηκε συνέχεια και λόγω αστοχίας χειρισμού από μέρους της ελληνικής κυβέρνησης.

       Το διεθνές δικαστήριο της Χάγης στις 3.2.2014 αποφάσισε υπέρ της ετεροδικίας της Γερμανίας, αφήνοντας ωστόσο την δυνατότητα για συνεννοήσεις για το θέμα μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας –Γερμανίας, είναι δηλαδή θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων. Η Γερμανία προβάλει και το επιχείρημα ότι μετά τον πόλεμο ήταν νωρίς η Γερμανία να καταβάλει αποζημιώσεις, λόγω καταστροφής της οικονομίας της. Τώρα, μετά την παρέλευση τόσων χρόνων είναι πλέον αργά να μιλούμε για οφειλές. Αυτές οι κυνικές δηλώσεις διανθίζονται κατά καιρούς και με μερικά άλλα έωλα επιχειρήματα, όπως της καλής συνεργασίας και βοήθειας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, που βέβαια δεν έχουν καμία απολύτως βάση. Τελικά η Γερμανία αρνείται ρητά να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα.

Τα άλλα δεδομένα έχουν σχέση και με την πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, στις 22 Οκτωβρίου 2014, που αποφάνθηκε ότι σε ζητήματα που έχουν σχέση με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν ισχύει η αρχή της ετεροδικίας, απορρίπτοντας το επιχείρημα της Γερμανίας περί ετεροδικίας στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Η επιστήμη και φιλοσοφία του δικαίου δεν είναι στατική, αλλά εξελίσσεται. Με αυτήν την έννοια τίποτε ακόμη δεν είναι οριστικό, ακόμη και από νομικής άποψης, πέραν από το ηθικό και πολιτικό θέμα που διατηρούν την ισχύ τους διαχρονικά.

Το 1996 ιδρύθηκε και το Εθνικό Συμβούλιο διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όπως είναι ο τίτλος του Εθνικού Συμβουλίου, ξεκινώντας το αγώνα για τις οφειλές στο σύνολό τους.

       Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι σύμμαχοί της Ιταλοί και Βούλγαροι, που εξαιτίας του Χίτλερ συμμετείχαν στην καταστροφή και λεηλασία της Ελλάδας, πλήρωσαν αποζημιώσεις, έστω και λίγες, εκτός από τις απαιτήσεις μας για τους πολιτιστικούς θησαυρούς. Μόνο η Γερμανία εξαίρεσε το εαυτό της, όντας όμως ο κύριος υπεύθυνος για τα ανείπωτα δεινά της Ελλάδας σε ανθρώπινες θυσίες, υλικές καταστροφές και λεηλασίες.

Επειδή ωστόσο υπάρχει σύγχυση στο θέμα των επανορθώσεων της Γερμανίας, είναι χρήσιμο να τονιστούν ορισμένες πλευρές των καταστροφών, λεηλασιών και διαρπαγών, για να γίνει σαφές περί τίνος πρόκειται. 

Σε έκθεσή τους Γερμανοί ιστορικοί, που λόγω αλληλεγγύης συμπαραστέκονται στο Εθνικό Συμβούλιο παραθέτουν ορισμένες από τις λεηλασίες του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας. Για να έχουμε ένα μέγεθος της ληστείας παραθέτουμε ορισμένα στατιστικά στοιχεία:

Έως την 1 Σεπτεμβρίου 1944 δημεύτηκαν και μεταφέρθηκαν στην Γερμανία 126.000 τόνοι χρώμιο, 91.000 τόνοι βωξίτης, 71.000 τόνοι νικέλιο, 14.000 τόνοι μαγνήσιο, 44.000 τόνοι σιδηροπυρίτης, και 71.000 τόνοι μολυβδαίνιο. Κοντά σ’ αυτά προστέθηκαν και 30.000 τόνοι ανατολίτικος καπνός, για την προμήθεια των γερμανικών εργοστασίων σιγαρέτων και πολλές άλλες αγροτικές πρώτες ύλες για τη γερμανική βιομηχανία".

Όμως δεσμεύτηκαν και μεταφέρθηκαν στη Γερμανία ακόμη σημαντικότερές ποσότητες αγροτικών προϊόντων, ανάμεσα στα οποία:

• 71.000 τόνοι σταφίδες,
• 18.000 τόνοι ελαιόλαδο,
•   7.000 τόνοι βαμβάκι,
•    3.500 τόνοι ζάχαρη,
•    3.000 τόνοι ρύζι, και
•    305 τόνοι κουκούλια μεταξιού.

Η σημαντικότερη όμως λεία ήταν ο καπνός. Κάτω από τη διεύθυνση του διευθυντή της καπνοβιομηχανίας Reemtsma Otto Lose, που λειτουργεί ακόμη, κατασχέθηκε και  μεταφέρθηκε στη Γερμανία όλη η παραγωγή ανατολίτικου καπνού των ετών 1939 και 1940. Επρόκειτο για 85.000 τόνους ανατολίτικου καπνού αξίας 175 εκατ. γερμανικών μάρκων, που επήρκεσαν για τη γερμανική κατανάλωση μιας ολόκληρης χρονιάς. Το ποσό αυτό απέφερε για το γερμανικό δημόσιο ένα κέρδος σε φόρους της τάξεως του 1.4 δισ. γερμανικών μάρκων (RM)..."

ΙΙ. Το κατοχικό δάνειο

Η Γερμανία δεν επέστρεψε ποτέ το κατοχικό δάνειο, χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα: α) το ότι η υποχρέωσή της εξαντλήθηκε με την καταβολή των 115 εκατ. μάρκων, β) το ότι η συμφωνία του 1990 των 4+2 χωρών δεν μπορεί να θεωρηθεί ως συνθήκη ειρήνης, γ) το ότι η Ελλάδα υποστηρίχθηκε να εισέλθει το 1981 στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση), δ) το ότι στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης έλαβε χρηματική βοήθεια από τη Γερμανία μέσω των επιχορηγήσεων και των επιδοτήσεων και δ) το ότι κάθε προσπάθεια αναθέρμανσης του συγκεκριμένου ζητήματος οδηγεί σε φόρτιση και πόλωση τις δύο χώρες.

ΙΙΙ. Οι αποζημιώσεις των θυμάτων και η περίπτωση του Διστόμου

Το 1997 η ολομέλεια του Πρωτοδικείου της Λιβαδειάς επιδίκασε να πληρώσει η Γερμανία στα θύματα και τους συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου, 28 εκατομμύρια Ευρώ. Η Γερμανία προέβη σε έφεση και το θέμα παραπέμφθηκε στον Άρειο Πάγο.

Την ορθότητα της υπ' αριθ. 11/2000 απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, της σχετικής με τις οφειλόμενες από την Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις, έθεσε υπό αμφισβήτηση το Α' Τμήμα του Δικαστηρίου υπό την προεδρία του κ. Ματθία. Με την 210/2001 απόφασή του παρέπεμψε το θέμα της ετεροδικίας στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο, όπως και αναμενόταν, αποφάσισε ότι η Γερμανία δικαιούται προστασίας, δηλαδή ετεροδικίας.

Πρέπει να επισημανθεί ωστόσο ότι ανεξαρτήτως της απόφασης του ΑΕΔ, δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί το δικαίωμα των συγγενών των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου να διεκδικήσουν πολεμικές επανορθώσεις για τα εγκλήματα των ναζί καθώς αυτό έχει αναγνωριστεί με την τελεσίδικη απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Η ετυμηγορία του ΑΕΔ θα επηρεάσει τις εκκρεμείς δίκες με τις οποίες εγείρονται θέματα αποζημιώσεων που πρέπει να καταβάλει η Γερμανία.

Στο μεταξύ το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας σε μια ανάλογη απόφαση που αφορούσε το χωριό της Ιταλίας Civitella, αποφάσισε το 2008 ότι τα θύματα του χωριού δικαιούνται αποζημίωσης. Η Γερμανία άσκησε έφεση τον Δεκέμβριο του 2009 και η υπόθεση κατέληξε προς εκδίκαση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στις 3 Φεβρουαρίου 2012, είναι υπέρ της ετεροδικίας, δηλαδή υπέρ της Γερμανίας. Όμως κι εδώ ακόμη δεν σταματούν οι διεκδικήσεις, γιατί πέρα από το γεγονός ότι το κράτος πρέπει να τις διεκδικήσει, ισχύει πάντοτε το ηθικό και πολιτικό θέμα, αλλά ακόμη και νομικό, γιατί το στις 22 Οκτωβρίου 2014 το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας, έβγαλε ιστορική απόφαση που αμφισβητεί ευθέως ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, υπάγονται στην ετεροδικία. 

Παραμένουν ωστόσο ανοιχτές οι άλλες απαιτήσεις, δηλαδή οι αποζημιώσεις για τις υλικές υποδομές και οι διεκδικήσεις για το κατοχικό δάνειο και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς.

Αυτές ρυθμίζονται διακρατικά. Δηλαδή πρέπει να τις ζητήσει η ελληνική κυβέρνηση. 

Το κατοχικό δάνειο είναι μια συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, την οποία ο ίδιος ο Χίτλερ αναγνώρισε. Μάλιστα επί Χίτλερ δόθηκαν δύο μικρές δόσεις.

ΙV. Η λεηλασία των πολιτιστικών αγαθών της Ελλάδας από τους Ναζί

Οι καταστροφές και οι κλοπές αρχαιοτήτων από τους Γερμανούς Ναζί κατά την διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα (1941-1944) αποτελεί άλλο ένα κεφάλαιο εγκλημάτων των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής. «Για τους Γερμανούς, όλα τα μνημεία ήταν ουρητήρια και κατά προτίμηση το εσωτερικό του Παρθενώνα». Έτσι καταλήγει ο ειδικός τόμος που εξεδόθη το 1946 από το υπουργείο Παιδείας με τίτλο «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατευμάτων κατοχής». Εκεί καταγράφονται αναλυτικότατα οι κλοπές ελληνικών αρχαιοτήτων από τα μουσεία, οι λαθρανασκαφές, οι καταστροφές και οι ζημιές μνημείων από τους Ναζί.

Τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα αποδείχθηκαν ορδές «νέων Έλγιν», που κατέκλεψαν ανεκτίμητης αξίας αρχαιότητες. Εκτός από την έκδοση του υπουργείου Παιδείας υπάρχει αυτή του υπουργείου Ανοικοδομήσεως το 1947 του Κωνσταντίνου Δοξιάδη, με τίτλο «Θυσίες της Ελλάδος, αιτήματα και επανορθώσεις στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», και την έκθεση του βρετανικού υπουργείου Πολέμου («Works of Art in Greece. Losses and Survivals», War Office).

V. Η καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατομμυρίων μάρκων

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της Γερμανίας ότι το ζήτημα έχει κλίσει είναι η  καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 60.000 περίπου Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, ο οποίος το 1959 είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση και για να εξασφαλίσουν την αποφυλάκισή του, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ. μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ΄Ράιχ. Με την καταβολή αυτού του ποσού θεώρησε η γερμανική κυβέρνηση ότι έκλεισε το θέμα. Όμως σε επιστολή του (αποτελεί μέρος της συμφωνίας) προς τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας ο Έλληνας πρέσβης στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης αναφέρει: « “Η Ελλάδα”, επιφυλάσσεται εντούτοις, όπως προβάλει νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής».

H παραπάνω δήλωση αλλά και άλλες πρόσφατες δηλώσεις Γερμανών πολιτικών και αξιωματούχων, αποσιωπά τελείως την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και αποφεύγει να αναφέρει συγκεκριμένα τι και πότε η Γερμανία πλήρωσε για τις πολεμικές αποζημιώσεις  στο πλαίσιο της Συμφωνίας των Παρισίων του 1946.

VI. Οι πραγματικές απώλειες των Ελλήνων κατά την κατοχή σε σύγκριση με άλλες χώρες:

Μια άγνωστη πλευρά της προσφοράς αίματος των Ελλήνων στον αγώνα κατά των Ναζί: Σύμφωνα με υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου οι απώλειες των Ελλήνων πολιτών δεν είναι 300.000, όπως τις εκτιμά ο Ερυθρός Σταυρός, αλλά 1.106.922. Αυτός ο αριθμός αναγράφεται στη Μαύρη Βίβλο, που εξέδωσε το Εθνικό Συμβούλιο.

Οι απώλειες της Ελλάδας, είτε με τους υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου, είτε με τους υπολογισμούς των Γερμανών, ήταν με την αναγωγή τους σε ποσοστά: 13%.

Επίλογος

Από τα παραπάνω είναι σαφές πως η δήλωση της Γερμανίας  ότι «το ερώτημα των αποζημιώσεων από την σκοπιά της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης δεν αποτελεί πλέον θέμα», είναι ωμή και κυνική άρνηση της να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Η Γερμανία εκμεταλλεύεται την σημερινή  κατάσταση της,  όπως έχει εκμεταλλευτεί από τον πόλεμο μέχρι σήμερα την δύναμη της απέναντι στην Ελλάδα και τις απαράδεκτες υποχωρήσεις  Ελλήνων πολιτικών, εφαρμόζοντας τον νόμο της ισχύος και όχι την ισχύ του νόμου. Παλιά ισχυριζόταν ότι είναι νωρίς για να συζητήσουμε το θέμα και τώρα, μετά την παρέλευση τόσων χρόνων, είναι αργά.

Με την επανασύσταση της Διακομματικής Επιτροπής της βουλής, που αποφασίστηκε στις 10.3.2015, η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα της ελληνικής βουλής, που αποτελεί ένα τεράστιο βήμα προώθησης του ύψιστου αυτού εθνικού θέματος, όμως η όλη υπόθεση έμπλεξε πάλι στα γρανάζια των διακρατικών μας σχέσεων με την Γερμανία, ένα θέμα για το οποίο θα χρειαζόταν ιδιαίτερη μνεία.
Η Γερμανία δεν σταμάτησε τις δόλιες μεθοδεύσεις της να αποδυναμώσει και τελικά να ακυρώσει τις διεκδικήσεις με την δημιουργία του Ελληνογερμανικού Ταμείου για το Μέλλον και το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας. Κάποιοι κύκλοι στην Γερμανία επιδιώκουν συμφιλίωση χωρίς αποζημίωση και χρησιμοποιούν διάφορα μέσα κατά καιρούς για την επιτυχία του σκοπού αυτού. Ανάμεσα σ’ αυτά συγκαταλέγεται και η εξαγορά των μαρτυρικών δήμων και κοινοτήτων και όχι μόνο.

Εμείς από μέρους του Εθνικού Συμβουλίου τους απαντούμε ότι χωρίς απόδοση δικαιοσύνης και αποζημιώσεις δεν μπορεί να επέλθει κάθαρση για την ανείπωτη τραγωδία της κατοχής. Στο πνεύμα αυτό θεωρούμε ότι μια νέα ρηματική διακοίνωση είναι το πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, καθώς και η κατάργηση του νόμου 923 της πολιτικής δικονομίας, που επιτρέπει στον υπουργό Δικαιοσύνης να καταργεί αυθαίρετα τελεσίδικες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, όπως είναι αυτή που αφορά το Δίστομο.

 Σημειωτέον ότι ο ανωτέρω προσδιορισμός ΔΕΝ περιλαμβάνει τις απαιτήσεις για αποζημιώσεις από την απώλεια ανθρωπίνων ζωών ή αναπηριών κ.λπ.

Τα μέτρα στα οποία θα πρέπει να προβεί η ελληνική κυβέρνηση:

     1.     Ρηματική διακοίνωση προς την γερμανική κυβέρνηση με όλες μας τις διεκδικήσεις.

    2.   Κατάργηση του νόμου 923 της πολιτικής δικονομίας που επιτρέπει στον εκάστοτε υπουργό δικαιοσύνης να εγκρίνει η απορρίπτει τελεσίδικες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, όπως συνέβη με την περίπτωση του Διστόμου. 

   3. Παγκόσμια καμπάνια και ενημέρωση της κοινής γνώμης με κύριο βάρος την Γερμανία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους διεθνείς οργανισμούς. 

    4.   Δημιουργία ενός Παλλαϊκού Κινήματος για τις διεκδικήσεις σε όλην την Ελλάδα 

    5.  Ενίσχυση του Εθνικού Συμβουλίου και συμμετοχή στις δραστηριότητές του.

Αυτά είναι μερικά σημεία των ενεργειών μας.

Ηλεκτρονική διεύθυνση του Δαμιανού Βασιλειάδη: damonpontosk@gmail.com